Zoals redelijk gebruikelijk in ons huishouden, ben ik eind van de dag in touw voor het avondeten.
Zo ook vandaag. De vraag "wat eten we voor 'avondeet?'" aan mijn adres is daarbij ook geen ongewone. Soms wordt hij 's ochtends vroeg al voor het ontbijt gesteld (...) of in plaats van 'hallo lieve mama' (schets hier even hoe mooi het zou kùnnen zijn...) als ik ze om half 4 uit school haal. Zo ook vanmiddag.
Ik bereid me er, inmiddels, meestal op voor dat ik, nog voor ik goed en wel ben uitgesproken 'baahh, dat lusten wij niet' te horen ga krijgen, maar vandaag werd ik onverhoopt verrast.
'Lekker!' riep Valentijn enthousiast. Nadat ik mijn evenwicht had weten te herstellen en hem de hemel in had geprezen over hoe fijn dat ik dat vond om te horen, want ik doe ook gewoon maar mijn best, bla bla bla, bedacht ik me dat ik nog een uur te gaan had.
Een uur waarin ik kon genieten van de illusie dat mijn kookkunsten (lees: dat wat ik op tafel zet) daadwerkelijk zouden worden gewaardeerd, alvorens we aan tafel zouden gaan. Want als het eenmaal zover is en we aan tafel zitten, zal hij zich wel vergist hebben en het toch eigenlijk niet zo heel lekker vinden. Zo gaat het namelijk wel vaker...
Maar voor nu nemen ze me mijn illusie even lekker niet af.
