Bril

Twee weken voor de carnavalsvakantie zat Olivier op vrijdag tegen over me aan tafel. Terwijl hij wat tegen me vertelde, keek zijn rechter oog me gewoon aan, maar keek zijn linker oog naar het Westen.
Zag ik dat nou goed? Ben ik nou gek geworden, is het me nooit eerder opgevallen of is dit inderdaad iets nieuws?
Na het een kleine week te hebben aangekeken, vonden we het toch tijd worden om naar de huisarts te gaan, want dat je kind scheel kijkt en steeds met zijn oog zit te knijpen, kan niet gewoon zijn.
De huisarts stuurde ons direct door naar de oogarts. Die maandag erop konden we al terecht. Fijn, want we moesten toch in het ziekenhuis zijn voor Valentijn (het is een spiksplinternieuw ziekenhuis, maar ik weet er de weg al. Meestal is dat geen goed teken...).
Vonnis: meneer moet een bril!
Hij is pas zes en zit nog in groep 2, maar door het concentreren op zijn cito toetsen (jawel, zelfs in groep 2 worden ze daar al aan onderworpen) hebben zijn, naar nu blijkt 'slechte' ogen, zich dusdanig moeten focussen dat zijn linker oog overbelast is geraakt.

Hij was niet blij!
Ik ook niet, maar ja, als het beter is, dan gaan we maar meteen een leuk montuurtje uitzoeken. Nu ben ik persoonlijk niet zo van de vrolijk gekleurde brilletjes en thank God stond hem dat ook niet (hoewel hij zelf wel heel graag die ene blauwe wilde...). Na anderhalf uur te hebben staan twijfelen was de kogel door de kerk. We hadden er één.
Thuis een foto laten zien aan papa, die heel serieus vraagt 'is hij niet te breed?'. Dus...
En dan slaat de twijfel toe. Buikpijn heb ik er van gehad. Slecht geslapen heb ik er door.
Donderdag kwam het bericht dat de bril klaar lag. Met lood in mijn schoenen en via een omweg via allerlei andere winkels met het excuus nog van alles te moeten hebben om maar tijd te rekken, naar binnen bij de opticien.
De rest van de middag heb ik zo ongeveer iedere 10 seconden naar mijn nieuwe zoon zitten kijken. Zucht, wat wennen.
Inmiddels hebben we er bijna 2 weken op zitten en hoef ik niet eens meer iets te zeggen. Hij zet hem gewoon op. En weet je wat? Hij staat hem super! En nee, niet te breed. Hij is wel ineens een paar jaar ouder (en het gaat al zo snel), maar ja, het zij zo.

Afgelopen maandag was de vuurdoop op school. Al onderweg zei hij dat hij zijn bril niet op wilde en bij de fietsenstalling zat het ding al diep weggestopt in mijn jaszak.
Maar 's middags kwam hij er mee naar buiten en nu, woensdag, is het niet eens meer een issue.
That's my son. Altijd even aftasten, niet pushen, gewoon meewaaien en dan is het snel geregeld.
Je moet ze kennen...