Geclaimd

Ik had gedacht dat dat vooral bij meiden zo ging, maar blijkbaar maakt dat helemaal niets uit...

Zodra ze 's ochtends allebei bij ons in bed liggen, weet ik eigenlijk al hoe laat het is. Als alleen Olivier of alleen Valentijn bij ons ligt, krijg ik nog wel een klein beetje rust (als ik mazzel heb). Maar zodra ze er allebei liggen begint het spel. Ze willen allebei naast mij liggen, maar eigenlijk willen ze niet dat de ander óók naast me ligt.
Vooral Valentijn spant de kroon. Zodra ik het in mijn hoofd haal om naar Olivier te draaien (gewoon omdat ik dan lekkerder lig), begint het protest en voel ik zijn armpje al over mijn hoofd gaan om me aan mijn gezicht om te draaien. Zodra ik dan toegeef, want ik wil tenslotte nog even zonder gepiep en gezeur slapen (zover mogelijk), claimt meneer me door frontaal boven op me te gaan liggen waarbij hij zijn broer stiekem een slinkse trap verkoopt.
Het liefst wil hij dan dat we met onze gezichten tegen elkaar aanliggen, met als gevolg dat de zuurstoftoevoer voor mij echt minimaal is. Echt comfortabel lig ik dan natuurlijk al lang niet meer. En mijn hoop nog even te kunnen slapen, had ik eigenlijk zodra ik een van de twee hoorde, al overboord kunnen zetten....
En Joep? Die heeft zich bij de eerste tekenen van een kind in bed al handig omgedraaid en slaapt nog wél even lekker rustig verder (als hij er überhaupt al iets van meekrijgt). Mazzelaar!


P.S. Eigenlijk vind ik stiekem natuurlijk niks fijner dan dat die twee kleine lijfjes tegen me aan liggen!