Suisse | februari 2012
woensdag 29 februari 2012
Bril
Twee weken voor de carnavalsvakantie zat Olivier op vrijdag tegen over me aan tafel. Terwijl hij wat tegen me vertelde, keek zijn rechter oog me gewoon aan, maar keek zijn linker oog naar het Westen.
Zag ik dat nou goed? Ben ik nou gek geworden, is het me nooit eerder opgevallen of is dit inderdaad iets nieuws?
Na het een kleine week te hebben aangekeken, vonden we het toch tijd worden om naar de huisarts te gaan, want dat je kind scheel kijkt en steeds met zijn oog zit te knijpen, kan niet gewoon zijn.
De huisarts stuurde ons direct door naar de oogarts. Die maandag erop konden we al terecht. Fijn, want we moesten toch in het ziekenhuis zijn voor Valentijn (het is een spiksplinternieuw ziekenhuis, maar ik weet er de weg al. Meestal is dat geen goed teken...).
Vonnis: meneer moet een bril!
Hij is pas zes en zit nog in groep 2, maar door het concentreren op zijn cito toetsen (jawel, zelfs in groep 2 worden ze daar al aan onderworpen) hebben zijn, naar nu blijkt 'slechte' ogen, zich dusdanig moeten focussen dat zijn linker oog overbelast is geraakt.
Hij was niet blij!
Ik ook niet, maar ja, als het beter is, dan gaan we maar meteen een leuk montuurtje uitzoeken. Nu ben ik persoonlijk niet zo van de vrolijk gekleurde brilletjes en thank God stond hem dat ook niet (hoewel hij zelf wel heel graag die ene blauwe wilde...). Na anderhalf uur te hebben staan twijfelen was de kogel door de kerk. We hadden er één.
Thuis een foto laten zien aan papa, die heel serieus vraagt 'is hij niet te breed?'. Dus...
En dan slaat de twijfel toe. Buikpijn heb ik er van gehad. Slecht geslapen heb ik er door.
Donderdag kwam het bericht dat de bril klaar lag. Met lood in mijn schoenen en via een omweg via allerlei andere winkels met het excuus nog van alles te moeten hebben om maar tijd te rekken, naar binnen bij de opticien.
De rest van de middag heb ik zo ongeveer iedere 10 seconden naar mijn nieuwe zoon zitten kijken. Zucht, wat wennen.
Inmiddels hebben we er bijna 2 weken op zitten en hoef ik niet eens meer iets te zeggen. Hij zet hem gewoon op. En weet je wat? Hij staat hem super! En nee, niet te breed. Hij is wel ineens een paar jaar ouder (en het gaat al zo snel), maar ja, het zij zo.
Afgelopen maandag was de vuurdoop op school. Al onderweg zei hij dat hij zijn bril niet op wilde en bij de fietsenstalling zat het ding al diep weggestopt in mijn jaszak.
Maar 's middags kwam hij er mee naar buiten en nu, woensdag, is het niet eens meer een issue.
That's my son. Altijd even aftasten, niet pushen, gewoon meewaaien en dan is het snel geregeld.
Je moet ze kennen...
Het gewone leven
Welcome home!
Het gewone leven op nummer 15 is weer in volle gang. Na vorige week voor het eerst met de kindjes op wintersport te zijn geweest, gaat alles weer zijn normale gangetje.
De was, alsof je 4 weken weg bent geweest, is gedaan, de boodschappen weer in huis, het huis is weer aan kant, manlief is weer volop aan het werk en de kindjes zijn weer naar school. De eerste speeldates zijn alweer achter de rug en de agenda staat al weer vol.
Wanneer mogen we er weer even tussenuit?
dinsdag 28 februari 2012
De aftrap....
En dan neem je na de wintersport de stap...
Maar hoe? Hoe begin je? Waar begin je? En waarover ga je het eigenlijk hebben?
Nou ja, simpel zou je zeggen. Dat dacht ik tenminste nadat ik al een eeuwigheid verhalen in mijn hoofd vertelde. Maar ja, dan moet je het ineens opschrijven en blijkt dat toch een heel ander verhaal.
En o ja, dan nog een naam...
Van alles bedacht. Zo ook de naam 'Kruimel & Co' (die ergens nog vermeld staat, omdat ik een kluns ben op internet gebied en nu dus twee namen heb genoteerd?!).
Kruimel & Co zou zijn vanwege mijn 2 prachtige kindjes. Twee jongens van resp. 4 en 6 jaar oud. De oudste had tijdens mijn zwangerschap als 'werktitel' de naam 'Kruimel' en heeft deze nog lang na zijn geboorte moeten aanhoren (en nog af en toe). Onze jongste had als werktitel 'Muis', maar hij bleek bij zijn geboorte deze naam bepaald geen eer aan te doen met zijn 4435 gram en lengte van 54 cm. Ik had hem beter Goliath kunnen noemen...
Maar om mijn blog nu 'Kruimel & Muis' of 'Kruimel & Goliath' te noemen, hm, nee, toch maar niet. 'Kruimel & Co' dan, omdat het tenslotte over ons alle vier zal gaan. Neeehhh, toch ook maar niet.
En dus werd, na lang wikken en wegen Nr. 15 geboren.
En dan is daar de aftrap (en dat terwijl ik niks met voetbal heb, tenzij het Nederlands elftal speelt...)!
Ik hoop dat degene die mijn blog gaan lezen, er veel plezier aan zullen beleven.
En als je me iets zeggen wil, laat het me dan vooral weten!
Abonneren op:
Posts (Atom)