Groep 3

Gisteravond was het kennismaking op school. Olivier zit nu in groep 3 (3 aaaaaaaa, ja schat, sorry, 3A) en uit 5 kleuterklassen zijn twee groepen 3 gekomen, dus een hoop ouders die elkaar nog niet kennen en een heel nieuwe fase op school. Want nu wordt er niet meer alleen maar gespeeld, maar ook serieus gewerkt. Er moet worden gelezen, geschreven en gerekend om maar eens wat te noemen.
Bij binnenkomst gingen we aan het tafeltje van ons eigen kind zitten en daar lag, zo lief, een briefje van mijn liefste met daarop geschreven 'dag mama en papa'. Wat worden ze groot...
Wat ze allemaal doen en gaan doen werd ons dus gisteren verteld. Poeh, hard werken en ondanks dat ze pas drie weken onderweg zijn, was ik onder de indruk van wat er allemaal al gedaan was, want je mocht overal in en aan zitten, dus ook in de werkboekjes en laatjes van je kind.
Maar wat moeten ze nog een hoop leren en doen, wat een lange weg nog en wat ben ik blij dat ik dat niet meer hoef... (hoewel ik ongetwijfeld nog een héle hoop ga leren van mijn jongens de komende jaren, want er is toch ook al wel weer veel weg gesijpeld in de loop der tijd -of gewoon verdrongen bij sommige onderwerpen...-).

Toen kwam het moment dat door de juffen werd aangegeven dat ze nog op zoek waren naar een klassenouder en zag ik van alle uithoeken vingers naar me uitgestoken worden. Dus.... Met andere woorden, gisteren is dus, min of meer democratisch, besloten dat ik, net als vorig schooljaar, ook dit jaar weer klassenouder zal zijn. 'Mijn ouders' weten wat ze vragen, dus ik vind het eerlijk gezegd een groot compliment, maar ik hoop dat de ouders van de overige 18 kinderen het ze niet kwalijk zullen gaan nemen dat ze mij gebombardeerd hebben.

Bij thuiskomst heb ik alle ouders direct mijn eerste mail gestuurd met daarin, onder andere, het liedje, dat we gisteren te horen kregen, dat in de klas wordt gedraaid als 'opruimliedje'. Misschien dat we zo elkaar steunen bij de illusie dat ze thuis dan misschien ook een keer hun zooi opruimen...

Wie weet lopen jullie kinderen er ook harder op (en bovendien een leuk vrolijk liedje, vind ik):

 Carol Emerald  |  That man

Morgen

Als we vandaag niet veranderen,

leven we morgen zoals gisteren...

Block

Een 'blog-block'. Geen writers-block, maar een 'blog-block'. Daar leed ik aan de afgelopen weken.
En je zou denken dat ik met de kinderen 6 weken op mijn lip toch genoeg stof tot schrijven had, maar ik kon me er niet toe zetten. Mijn hoofd was in staking, er was ruis, het was gewoon blanco (ondertussen zat het vooral vol met herrie van 2 kids).
Langzaam maar zeker begint het weer terug te komen. Komt er weer ruimte in mijn hoofd, nu ze alweer twee weken naar school gaan. Weer lucht. Word het weer stil in mijn hoofd (en huis...). Héérlijk na 6 weken 2 van die kleine testosteron stuiterballen om me heen. Want wat kunnen die jong een herrie maken! Het grootste deel van de tijd hebben ze de grootste lol met elkaar hoor, maar dat volume! En die lol gaat vaak over in gestoei en dat gestoei gaat dan weer over in lomp doen en dat lomp doen gaat dan weer over in elkaar pijn doen en dan....precies, is het brullen!
Van de week lagen ze buiten te 'judoën'. Hard tegen hard. Ik keek van binnenuit toe, knagend op mijn nagels om er niet op af te stormen om ze uit elkaar te halen en ze eens (te luidruchtig...) toe te spreken. 'Laat ze maar, ze hebben plezier, niet mee bemoeien'. Loslaten heet dat geloof ik..., maar daar ben ik niet zo goed in leert de ervaring tot nu. Want, wat als er iets gebeurt, want echt zachtzinnig gaan ze niet met elkaar om? Wat zeg je dan als je eenmaal op de EHBO zit en de dienstdoende arts vraagt waar ik was tijdens dat ravotten. 'Nou dokter, ik stond er bij en keek er naar'. Geloof niet dat dat lekker overkomt...
Gelukkig ging het goed en ik moet toch leren afstand te houden, er niet continu bovenop te zitten, ze het zelf uit laten zoeken, hun grenzen op laten zoeken, maar dat valt niet mee. Dat loslaten blijft lastig.
Dus ik geloof dat ik weer genoeg stof om over te schrijven voorgeschoteld krijg de komende tijd nu er weer ruimte in mijn hoofd komt.

Nee | Ja

Ik ben vast niet de enige (dat weet ik overigens wel zeker als ik zie dat ik dit soort stickers volop op het internet kan vinden...) en een groot deel van de bevolking zal het wel asociaal van me vinden, maar ik ben die ongenode gasten aan de deur toch zó beu!

Waar ze tegenwoordig toch al niet voor aanbellen! Vandaag wéér! Volgens mij verzinnen ze het ter plekke! En hou me ten goede, ik weet dat ik het erg goed heb en de medemens ook echt wel mag helpen, maar dat er iedere week wel weer een ander aan je belt hangt en zodra je de deur open doet ongevraagd een compleet verhaal afsteekt... Sjemig, wat irritant! Om te beginnen: vraag eens of het gelegen komt! De pest is dat ik vaak het lef niet heb om ze af te kappen of gewoon botweg weg te sturen, maar als je me nu op de man afvraagt of ik er op zit te wachten? Nou, nee dus!
En komen ze niet aan de deur dan moet je voor de AH wel door een web van stroopvliegen. Of drijven ze je in de stad in de hoek. De een wil je een krant slijten, de ander wil je winnen voor een politieke partij, de een collecteert voor het een of ander, de ander wil je werven voor een goed doel en dan staat er nog wel ergens iemand strategisch de zwerverskrant te verkopen. Ik kom boodschappen doen (of shoppen...)! Laat me met rust!
Sinds een paar jaar hebben wij besloten om vooral Nederlandse doelen (in eerste plaats) te steunen, want ook in eigen land zijn er genoeg kinderen/mensen die hulp kunnen gebruiken. Ieder jaar een ander doel: het KWF, het Ronald McDonald huis, Clini Clown's en nu Kika.
Want hoe goed we het ook in het westerse Nederland hebben (en dat willen we maar wat graag  aan de buitenwereld laten zien), er valt nog genoeg in ons eigen landje te doen!

Zwemles

Valentijn heeft zijn eerste zwemles gehad!

Een wereld van verschil met de eerste les van zijn broer! Daar waar Olivier het allemaal bijzonder spannend vond en liever op de kant bleef staan (goh, waar heb ik dat eerder gezien?), was Valentijn niet te houden! Springen (bommetje!), drijven, onder water met zijn hoofd, het kon hem niet gek genoeg.

Wat een genot om een kind plezier te zien hebben bij de zwemles!

Dag klein...

Sinds anderhalve week zit de schoolvakantie er voor ons weer op. Ze zijn weer naar school!!
Na zes weken en alle onregelmatigheid zijn ze aan het eind van de vakantie aan het eind van hun latijn (en toe aan vakantie...).
Valentijn leverde ik af in groep 2, bij dezelfde kindjes en juffen als afgelopen schooljaar, dus dat voelde vertrouwd.
Olivier leverde ik af in groep 3. Een hele nieuwe groep, nieuwe juffen en een heel nieuw tijdperk. Alwéér een nieuw tijdperk. Eentje van leren lezen en schrijven. Daar zat hij dan met een paar bekende kindjes helemaal alleen in die grote nieuwe groep. Ik kreeg er een brok van in mijn keel. Zucht, weer een nieuwe stap.
Anderhalve week verder lijkt hij zijn draai al helemaal gevonden te hebben en ben alleen ik degene die zijn oude vertrouwde groep (met dito ouders) mist geloof ik....

Van een heel lief vriendinnetje kreeg ik vorige week bovenstaand versje toegestuurd nadat ze me op het schoolplein zag waar ik net Olivier had afgeleverd in zijn nieuwe klas.
Ik denk dat het nog menigmaal heel toepasselijk zal zijn....