Block

Een 'blog-block'. Geen writers-block, maar een 'blog-block'. Daar leed ik aan de afgelopen weken.
En je zou denken dat ik met de kinderen 6 weken op mijn lip toch genoeg stof tot schrijven had, maar ik kon me er niet toe zetten. Mijn hoofd was in staking, er was ruis, het was gewoon blanco (ondertussen zat het vooral vol met herrie van 2 kids).
Langzaam maar zeker begint het weer terug te komen. Komt er weer ruimte in mijn hoofd, nu ze alweer twee weken naar school gaan. Weer lucht. Word het weer stil in mijn hoofd (en huis...). Héérlijk na 6 weken 2 van die kleine testosteron stuiterballen om me heen. Want wat kunnen die jong een herrie maken! Het grootste deel van de tijd hebben ze de grootste lol met elkaar hoor, maar dat volume! En die lol gaat vaak over in gestoei en dat gestoei gaat dan weer over in lomp doen en dat lomp doen gaat dan weer over in elkaar pijn doen en dan....precies, is het brullen!
Van de week lagen ze buiten te 'judoën'. Hard tegen hard. Ik keek van binnenuit toe, knagend op mijn nagels om er niet op af te stormen om ze uit elkaar te halen en ze eens (te luidruchtig...) toe te spreken. 'Laat ze maar, ze hebben plezier, niet mee bemoeien'. Loslaten heet dat geloof ik..., maar daar ben ik niet zo goed in leert de ervaring tot nu. Want, wat als er iets gebeurt, want echt zachtzinnig gaan ze niet met elkaar om? Wat zeg je dan als je eenmaal op de EHBO zit en de dienstdoende arts vraagt waar ik was tijdens dat ravotten. 'Nou dokter, ik stond er bij en keek er naar'. Geloof niet dat dat lekker overkomt...
Gelukkig ging het goed en ik moet toch leren afstand te houden, er niet continu bovenop te zitten, ze het zelf uit laten zoeken, hun grenzen op laten zoeken, maar dat valt niet mee. Dat loslaten blijft lastig.
Dus ik geloof dat ik weer genoeg stof om over te schrijven voorgeschoteld krijg de komende tijd nu er weer ruimte in mijn hoofd komt.