Nog niet zo lang geleden ben ik met één van mijn lieve vriendinnetjes naar een stilte retraite geweest.
Een hele dag niks zeggen.
Ik hoor nu een paar mensen denken 'zou je vaker moeten doen!' en weet je wat, dat zou ik best willen.
Het was een dag waarin er van alles op yoga en meditatie gebied werd aangeboden, maar waar op sociaal gebied helemaal niks van je verwacht werd (je werd tenslotte geacht je mond te houden...).
Je onderging het gewoon allemaal in stilte. En eigenlijk was dat heerlijk. Nu heb ik wel vaker dagen dat ik niet veel zeg en alleen met mijn gedachten als ik alleen thuis ben, maar aangezien zich dan nog wel eens negatieve gedachten opdringen, zag ik er enigszins tegen op, maar het was heerlijk. Niks moeten, niks hoeven, je, overigens wel in soms de meest onmogelijke bochten wringen bij een yoga oefening (en dat voelde ik dus de dag er na...), maar verder gewoon niks.
Tijdens de lunch werd er ook niks gezegd en trok ik me even met een boek in een hoekje terug. Alleen kwam ik niet veel verder dan twee regels en toen lag ik al te snurken, zo relaxt. En ook dát kon en mocht! Gewoon overdag?! Wat een luxe.
Aan het eind van de dag was het heerlijk om weer naar huis te gaan en mijn kindjes te knuffelen.
's Avonds hadden we onze huiskamer vol staan met zo ongeveer 50 man, omdat we een borrel voor de ouders van Valentijns klas gaven, maar zelfs dat onderging ik compleet in ontspannen toestand?! Whow!
Doe mij nog een keer zo'n dag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten