Kerstvakantie

Onderhoud CV

Via zo'n automatische planner had ik een afspraak gemaakt voor onze jaarlijkse onderhoudsbeurt aan de CV ketel. Vandaag tussen 10 en 12 uur. Ik heb Olivier thuis na zijn operatie, dus dat kwam wel goed uit.
Zodra je zo'n afspraak hebt ingepland krijg je een mail ter bevestiging met opmerking, met enigszins dreigende ondertoon..., dat indien je op het afgesproken tijdstip niet aanwezig bent, je voorrijkosten in rekening gebracht krijgt. Juist ja...
En zo zaten we vanmorgen braaf te wachten. En te wachten en te wachten. Inmiddels wel enigszins ongeduldig, want ik wil eigenlijk wel weg. Olivier voelt zich prima, heeft voor het eerst zijn ogen weer open, dus we kunnen wel even samen op pad (naar school mag niet). Even naar buiten. Weer eens frisse lucht in het jongetje pompen.
En toen was het 12 uur geweest en had ik nog geen monteur gezien. Ja hoe is het?! Ik krijg voorrijkosten in mijn maag gesplitst als ik niet thuis ben, maar wat ik krijg ik als ik voor Jan Doedel op hun zit te wachten?
Dus maar even in de telefoon geklommen. De monteur is onderweg. Net vertrokken uit een dorp hier 12 kilometer vandaag. En, zo zegt de meneer aan de telefoon, hij rijdt nu met 30 kilometer per uur richting ons adres.
Nou, dat schiet lekker op!
Best irritant....

Loetje is niet meer...

Op de verkoever

Vandaag was het zover: Olivier werd aan zijn oogjes geopereerd.
Om half 9 moesten we ons melden. De weg er naar toe was eigenlijk nog bijzonder relaxt. Olivier had nog flink wat praatjes.
Tot we de afdeling opliepen, toen viel hij stil. Ik zag het gebeuren. Ik zag zijn gezichtje betrekken, voor hij tegen me aan kroop.
Hij wilde niet, hij vond het niet leuk. Nee schat, dat snap ik, het is ook niet leuk!

Na dik anderhalf uur mochten we richting operatiekamer waar zijn bloeddruk nog werd gemeten en hij aan de hartbewaking werd gelegd en waar we vervolgens nog een dik half uur moesten wachten.
En daar begon de spanning pas echt goed. We hadden bij de ingang van de OK al afscheid moeten nemen van papa en nu was het wachten op... tja, op wat eigenlijk. Dat. Dat hij niet precies wist wat hem te wachten stond was misschien nog wel het ergste.
En toen, rond tien voor elf was hij aan de beurt. Bbrrr, kippenvel en kriebels! Eenmaal op de operatietafel brak er complete paniek uit. Hij wilde niet meer en wilde weg. Och, mannetje toch. Ik wist rustig te blijven en kreeg ook hem rustig, terwijl een soort van Paulus de boskabouter (maar bepaald geen kindvriendelijke..) de druk opvoerde, want anders ''zou iedereen in de ok dadelijk slapen'' omdat het lachgas ontsnapte. Ja daag bekijk het. Mijn kind is in paniek, dus ik laat me echt niet door zo'n halve kabouter opjagen!
Niet veel later viel Olivier rustig in mijn armen in slaap en moest ik de OK verlaten.
In de wachtkamer heb ik zelf zitten huilen...

Na ruim drie kwartier kwam de chirurg vertellen dat ze klaar waren en dat de operatie goed gegaan was.
Olivier heeft de rest van de dag voor pampus gelegen. De operatie is geslaagd, maar het resultaat hebben we nog niet gezien. Hij heeft vooral geslapen en lijkt wel een pasgeboren konijntje. Zijn ogen zitten dicht (en houdt hij dicht omdat ze prikken) en zijn vochtig van het traanvocht en de zalf die ze er in gesmeerd hebben.
Heel af en toe doet hij heel even zijn ogen open en die zijn vooral heel rood (en een beetje akelig) en dat zal nog wel een tijdje blijven, dus even afwachten nog.

Inmiddels zijn we thuis (en is mijn agenda verrijkt met drie controleafspraken..) en voelt hij zich goed. Niet meer beroerd, alleen zijn ogen prikken dus die houdt hij nog altijd dicht. En zo ben ik naast mama ook een blinde geleide hond, want ik stuur hem door het huis waar hij heen wil.
Maar misschien dat hij morgen weer met open ogen door het leven gaat en hopelijk zullen we dan zien dat Loetje niet meer is....

Flappie

Vanmiddag had ik, uiteraard, Sky Radio aanstaan. Van 14.00u tot 18.00u was daar de Christmas top 50 te horen. Gezellig!
Op nummer 49 stond Flappie van Youp van t Hek. Mijn moeder haatte dat nummer en de radio ging dan ook resoluut uit zodra ze de eerste tonen van het nummer hoorde. Ik haat vooral die vader, want wat een L..!
En nog steeds ieder jaar, iedere keer als ik dat nummer hoor, voel ik de tranen branden, begint er van binnen iets te koken en zou ik die vader liefst eigenhandig de nek omdraaien! En dat is precies waarom ik het nummer wel luister, want die laatste zinnen, die maken het helemaal goed....
Sorry mam.

Fijn weekend!

Border collie

De school waar onze kindjes opzitten heeft geen continurooster.
Maar op donderdag blijven de jongens wel altijd over. Op eigen verzoek!
Ze vinden dat helemaal leuk. Lekker lunchen met hun vriendjes en daarna nog even spelen voor het tweede deel van de schooldag weer begint.
De dagen dat ik ze tussen de middag ophaal zijn eigenlijk, ondanks dat we praktisch om de hoek bij school wonen, nooit relaxt. Ik lijk dan namelijk op een border collie die zijn schapen aan het opjagen is. Want die tijd die we hebben om te lunchen vliegt werkelijk voorbij, dus vanaf het moment dat de bel gaat, jaag ik achter de jongens aan om alles in de tijd gedaan te krijgen en ze op tijd met volle buikjes en gepoetste tandjes weer op school te hebben. Pff. Stress!

Op donderdag blijven ze dus, vrijwillig, over en geloof het of niet, maar dat scheelt zoveel op een dag! Niet heel de ochtend op de tijd hoeven letten (de ochtenden/dagen vliegen al net zo hard voorbij namelijk), geen onderbreking in je eigen bezigheden die ochtend.
Kortom: ik vind het echt heerlijk. Lang leve het overblijven!

Kinderfeestje

Vandaag hadden we Olivier's kinderfeestje.
Zeven jongens in totaal. Zeven energiebommen....
En dan kun je er voor kiezen om het jezelf moeilijk te maken. Of je kiest er voor om het jezelf makkelijk te maken. Dat laatste hebben wij gedaan. We zijn naar een indoor speelpaleis geweest. Vreselijk, maar voor kinderen helemaal fantastisch. Ze kunnen daar rennen, klimmen, klateren, herrie maken en niemand die er iets van zegt... Top!
Ondertussen zaten wij vanaf een afstandje het in de gaten te houden terwijl ik probeerde de herrie te negeren (best een uitdaging kan ik je melden...).

Inmiddels is het bijna 20.00u en is iedereen weer netjes thuis, met volle buikjes, afgezet en liggen ze hier gedoucht en wel op 1 oor.

Ik ben kapot, maar vooral heel erg blij dat alles weer achter de rug is...

Kriebels

Bij de orthoptist

Vanmiddag belde de orthoptist van Olivier.
Vorige week hebben we de laatste pre operatieve tests gehad en volgende week dinsdag is het zover, dan wordt Olivier aan zijn ogen geopereerd.
Vanmiddag hadden we nog even contact om de laatste dingen te bespreken en kon ik mijn laatste vragen nog stellen (want vragen komen bij mij meestal pas na een afspraak, in plaats van tijdens.... Heel handig).
En ondanks dat de afspraak van volgende week dinsdag in mijn agenda brand, doe ik er heel luchtig over tegen Olivier.

Maar na het telefoontje begint het bij mij nu toch wel echt te kriebelen. Ik vind het namelijk best spannend en ben geloof ik plaatsvervangend nerveus aan het worden. Het feit dat je kind moet worden geopereerd is niet leuk (de opmerking die je wel eens hoort dat ouders zeggen dat ze het met liefde over zouden willen nemen, kan de mijne zijn op het moment) en hoewel het allemaal niet zo heel ingewikkeld schijnt te zijn (het is niet de eerste keer dat ze een dergelijke operatie uitvoeren), vind ik het feit dat ze aan zijn ogen zitten maar eng. Je hebt tenslotte maar 1 paar en het is toch wel een zintuig dat van groot belang is (en daarbij, het is wel mijn kind!).
Maar goed, het is voor een goed doel en de artsen hebben er vertrouwen in, dus moet ik dat ook maar hebben.
En wie weet is Schele Loetje dan volgende week niet meer!

Zeven

Gisteren hadden we feest. Olivier werd 7 jaar.
Om half 6 kroop hij bij me in bed. Doen alsof ik nog sliep was geen optie, want hij zij vrijwel direct dat hij jarig was en dat hij een feestje wilde vieren. Zucht, half zes...
Ik heb het nog weten te rekken tot 7 uur, maar toen was het echt wel tijd voor cadeautjes vond hij!
Om half 8 zaten we dus aan het ontbijt en om 9 uur stond ik al cakejes te bakken...
Mijn ideale zondagmorgen....
Tegelijkertijd was het eigenlijk ook wel prima om al zo vroeg uit de veren te zijn (hoewel ik er aan de ontbijttafel toch vooral nog uitzag als een zombie), want we hadden nog een hoop te doen!
Olivier en Valentijn hadden namelijk bedacht dat, zodra Sinterklaas zijn hielen had gelicht, dat het nu Kerstmis was! Dus, moest er een boom komen! Prima, mijn idee, maar ik dacht dat het leuker was om tot na je verjaardag te wachten? Maar nee hoor, dat was toch gezellig en 'daar had toch niemand last van als er een boom stond?'. Uh nee en ik vind het alleen maar leuk.
Maar dat betekende dus wel dat we ook nog twee bomen op te tuigen hadden (nou ja, anderhalf, een kleintje en een grote) voor de gasten kwamen. Waarom we dat zaterdag niet al hadden gedaan? Omdat ze nog moesten acclimatiseren... En aangezien ik niet over een week een stam in mijn huis wil hebben staan omringd door tig naalden, hebben we dat advies toch maar even ter harte genomen.

Al met al was het een mega drukke, maar gezellige, dag. Maar was ik ook weer erg blij toen we 's avonds uiteindelijk uitgeteld op de bank konden ploffen.
Woensdag nog een kinderfeestje en dan hebben we het voorlopig weer even gehad.
Maar....de boom staat!


 

Sky radio

 

Ik heb hier thuis altijd Sky radio aan staan.
En nu, in december, helemaal! Want na Sinterklaas (ik hoorde er zelfs al een paar toen die beste man nog in het land was...) draaien ze hier volop kerstliedjes!
Heerlijk! Ik word daar altijd helemaal blij van en kan niet wachten tot Olivier´s verjaardag achter de rug is en ik de kerstboom mag zetten!
Mijn schoonzusje was dit jaar zwaar in overtreding en heeft zich op pakjesavond denk ik onder de bank schuil gehouden om te voorkomen dat ze in de zak werd gestopt, want zij heeft haar boom al voor pakjesavond gezet! Heeeel stout!

Nog een paar dagen wachten en dan, met Sky radio op vol volume, mogen wij ook! Lekker de boom zetten!
Gezellig!

Stuiter stuiter...

Stuiter stuiter... Het stuitert hier vrolijk verder.
Gisteren was ik nog hoopvol dat na pakjesavond de rust weer zou wederkeren, maar geloof dat ik een beetje te optimistisch was (of dom, net wat je wilt). Want hoewel ze erg laat in bed lagen na een heel erg gezellige en enthousiaste avond (ik heb heel hard ´Dag Sinterklaasje´ gezongen!), waren ze vanmorgen toch echt weer heel heel erg vroeg wakker (bij een prachtig sneeuwlandschap)... Shit!
Natuurlijk wilde ze naar beneden om met hun nieuwe dingen te spelen. Logisch natuurlijk (en eigenlijk ook heel erg fijn dat ze zo enthousiast zijn), maar ik ben gebroken inmiddels! Drie weken aan een stuk korte, onderbroken nachten. Pff.. Ik ben het niet meer gewend.
Inmiddels is het 13.00u geweest (ze hebben de hele dag vrij, studiedag...!) en zijn de jongens echt nog steeds superlief aan het spelen. Ze vliegen van het een naar het ander (tussendoor even een sneeuwballen gevecht gehouden), vinden alles prachtig en het meeste lol hebben ze aan de goedkoopste dingen. Geweldig!

Maar ik hoop nu toch wel echt dat het heel snel weer als normaal is en de kinderen niet meer van die losgeslagen projectielen lijken (en ik weer gewoon kan slapen)!
Vanavond liggen ze er, wat mij betreft, om half 7 in.
Ik denk dat ik er dan ook direct in duik....

Pakjesavond

Vanavond is het zover! Pakjesavond!
Ik kan niet wachten!! Zo'n zin in!
En dan bedoel ik vooral in het moment dat we mogen gaan zingen. Na de pakjes bedoel ik dan, wel te verstaan!
Ik denk dat ik bij de open haard het hardst zal zingen van allemaal! Uit volle borst: Dag Sinterklaasje dag dag daag, dag Zwarte Piet. Dag Sinterklaasje dag dag daag daahaa- haaaa- haaagg!!!!

Hopelijk krijg ik mijn nachtrust dan weer terug (want die spanning is killing voor de jongens) en keert de rust dan weer enigzins terug hier in huis (hoewel....over een paar dagen is Olivier alweer jarig, dus volgende horde...).

Tuurlijk heb ik ook zin in pakjesavond. Leuk die gespannen koppies, want de traditie is natuurlijk hartstikke leuk en ik zou het niet willen missen, maar ik vind het ook leuk als het weer voorbij is... Nog 1 nachtje slapen...

Veel plezier allemaal!

Chocoladeletter

Vanmorgen vonden onze kindjes een chocoladeletter in hun schoen.
Olivier had er een briefje van Sinterklaas bij zitten met excuses. Hij had zich namelijk vergist... Hij heeft ons buurjongetje per ongeluk de O gegeven en nu kreeg Olivier zijn letter! Ach ja, hij is ook maar een mens en iedereen maakt fouten!
Waar ik alleen niet op gerekend had, was dat Olivier al in de startblokken stond om zijn tanden te gaan poetsen en zich aan te kleden, want dan kon hij naar de buren om zijn letter te ruilen.... Note: het was 6 uur!
Shit, die had ik natuurlijk aan kunnen zien komen, als ik niet zo bezig was geweest met een pedagogisch lesje om duidelijk te maken dat je fouten mag maken, dat iedereen fouten maakt, zelfs Sinterklaas.

Nadat mijn hersenen op de vroege ochtend overuren hadden gemaakt om het weer recht te breien (waarom was de O dan ook op!), heb ik mijn regel dat jokken niet mag vervolgens zelf zwaar overtreden, want zo zei ik dat ik de buren een berichtje heb gestuurd (niet dus) en tja, nu hadden ze bij ons naast de letters toch al open gemaakt en half opgegeten! Tjonge, en dat zo vroeg al?! Nou ja, dan eet jij de D maar gewoon op. En zoals alleen Olivier dat kan reageerde hij uiterst begripvol: ach ja, dat maakt ook niks uit, ze zijn toch allemaal even groot.
Pff, kom ik daar weer mooi even weg!

Weekend