Loetje is niet meer...

Op de verkoever

Vandaag was het zover: Olivier werd aan zijn oogjes geopereerd.
Om half 9 moesten we ons melden. De weg er naar toe was eigenlijk nog bijzonder relaxt. Olivier had nog flink wat praatjes.
Tot we de afdeling opliepen, toen viel hij stil. Ik zag het gebeuren. Ik zag zijn gezichtje betrekken, voor hij tegen me aan kroop.
Hij wilde niet, hij vond het niet leuk. Nee schat, dat snap ik, het is ook niet leuk!

Na dik anderhalf uur mochten we richting operatiekamer waar zijn bloeddruk nog werd gemeten en hij aan de hartbewaking werd gelegd en waar we vervolgens nog een dik half uur moesten wachten.
En daar begon de spanning pas echt goed. We hadden bij de ingang van de OK al afscheid moeten nemen van papa en nu was het wachten op... tja, op wat eigenlijk. Dat. Dat hij niet precies wist wat hem te wachten stond was misschien nog wel het ergste.
En toen, rond tien voor elf was hij aan de beurt. Bbrrr, kippenvel en kriebels! Eenmaal op de operatietafel brak er complete paniek uit. Hij wilde niet meer en wilde weg. Och, mannetje toch. Ik wist rustig te blijven en kreeg ook hem rustig, terwijl een soort van Paulus de boskabouter (maar bepaald geen kindvriendelijke..) de druk opvoerde, want anders ''zou iedereen in de ok dadelijk slapen'' omdat het lachgas ontsnapte. Ja daag bekijk het. Mijn kind is in paniek, dus ik laat me echt niet door zo'n halve kabouter opjagen!
Niet veel later viel Olivier rustig in mijn armen in slaap en moest ik de OK verlaten.
In de wachtkamer heb ik zelf zitten huilen...

Na ruim drie kwartier kwam de chirurg vertellen dat ze klaar waren en dat de operatie goed gegaan was.
Olivier heeft de rest van de dag voor pampus gelegen. De operatie is geslaagd, maar het resultaat hebben we nog niet gezien. Hij heeft vooral geslapen en lijkt wel een pasgeboren konijntje. Zijn ogen zitten dicht (en houdt hij dicht omdat ze prikken) en zijn vochtig van het traanvocht en de zalf die ze er in gesmeerd hebben.
Heel af en toe doet hij heel even zijn ogen open en die zijn vooral heel rood (en een beetje akelig) en dat zal nog wel een tijdje blijven, dus even afwachten nog.

Inmiddels zijn we thuis (en is mijn agenda verrijkt met drie controleafspraken..) en voelt hij zich goed. Niet meer beroerd, alleen zijn ogen prikken dus die houdt hij nog altijd dicht. En zo ben ik naast mama ook een blinde geleide hond, want ik stuur hem door het huis waar hij heen wil.
Maar misschien dat hij morgen weer met open ogen door het leven gaat en hopelijk zullen we dan zien dat Loetje niet meer is....