Wat is dat toch met kinderen? Soms kan ik er echt geen touw aan vast knopen.
Gisteren was, tot mijn grote verbazing eigenlijk, een super leuke dag. Tot het moment dat er 's avonds een oud collega/vriend van Joep langs komt. Zodra de bel gaat, wordt er iets in hun geactiveerd waar ik de herkomst niet van kan plaatsen. Ze veranderen instant van lieve gezellige jongens in een paar ongeleide hyper projectielen?! Alsof de bel een knopje in hun hoofd was dat iets in hun deed actieveren. Alsof Gremlins het overnamen. Werkelijk! Waar gaat dat over? Ze willen van alles vertellen, lopen bijna letterlijk te stuiteren en springen door de kamer, het volume gaat omhoog en de concurrentie in kwadraat. Ze liepen zich compleet uit te sloven en aan te stellen! En van luisteren was al helemaal geen sprake meer. En waarom?
De pest is dat dat gedrag zich meestal (altijd..) openbaart op ongelegen momenten, als er 'vreemden' bij zijn, waardoor jij voor lul staat en al jouw moeite om iets van de opvoeding te maken echt volledig als een stofwolk voor je ogen oplost en de 'vreemde' in kwestie zich ongetwijfeld afvraagt wat het voor monsters zijn en waarom jij als ouder niet wat beter je best doet om ze fatsoenlijk op te voeden. Tja, ik doe echt mijn best en héél soms heb je van die momenten dat je bijna van je stoel afvalt als een van je kinderen ineens zomaar spontaan laat zien dat jouw jarenlange inspanning blijkbaar niet helemáál voor niks is geweest, maar meestal crashed die harde schijf daarna weer direct...
Monsters zijn het!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten