De natuur is echt een prachtig iets. Zodra je een kindje krijgt, weet je als van nature hoe je het vast moet houden, moet troosten, moet wiegen, moet verzorgen en helemaal prachtig; het past precies in het holletje van je arm.
Tijdens een kraamvisite heb ik wel eens samen met de kersverse moeder met verbazing staan toekijken hoe knullig de nieuwbakken oma het pas geboren kleinkind vasthield. En dat terwijl ze zelf toch ook moeder is?
Nu mijn kinderen echter inmiddels 4 en 6 zijn snap ik beter hoe dat met de natuur werkt. Want hoewel ik me destijds niet kon voorstellen hoe het leven met 2 kleuters zou zijn en al helemáál geen idee had hoe ik daarmee zou moeten omgaan, groei je daar als vanzelf in (hoewel ik overigens nog steeds wel eens met mijn handen in het haar sta...). En zoals je met je kinderen mee groeit, ontgroei je de babyperiode. Misschien omdat er niet voldoende opslagruimte is op je harde schijf, of misschien omdat je het met liefde en plezier hebt verdrongen of misschien omdat je het inderdaad gewoon ontgroeid. Ik vermoed dat laatste. Want dit weekend hadden wij ons neefje en nichtje (resp. 2 en 1) te logeren en kan ik me een hele hoop gewoon niet meer herinneren; hoe laat naar bed? nog een flesje (en hamvraag, hoe maak je die ook al weer?), in een kinderstoel of is los op een triptrap ook verantwoord? brood in mini stukjes en zelf eten of voeren? overdag nog naar bed? En ik vraag me af of ik werkelijk al ooit eerder in mijn leven een luier heb verschoond?! En dat aankleden, daar ben je ook ineens mega onhandig in. Maar ik ben ook (bijna) vergeten hoe vreselijk (kort) mijn nachten waren, tot wanneer ze een flesje kregen 's avonds, hoeveel ze gehuild hebben (nog een trucje van moeder natuur, anders zou je het niet in je hoofd halen om ook maar aan een tweede te dénken!).
Kortom, het is dus weer errug wennen 2 van die kleintjes in huis.
Dus sta ik nu, wederom met verbazing -maar nu naar mezelf-, te kijken hoe knullig ík met die kleintjes omga.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten