Mijn schoonzus is van lang naar (bijna) kort en van donker naar heel licht gegaan. Wat een lef! Ik durf dat soort dingen niet. Ik ging vroeger nog liever naar de tandarts dan naar de kapper. Ik ben echt zo saai als het maar zijn kan. Ik heb al járen dezelfde coupe, simpelweg omdat ik er niks anders mee durf te doen. Misschien is het nu wel langer dan een tijd geleden, maar daarmee houdt het verschil toch ook echt wel op. Ik verf mijn haar ook niet. Dat kun je saai noemen of het een zegening vinden en persoonlijk vind ik het dat laatste. Want hoewel ik de groene vingers niet van mijn moeder heb geërfd (en nog wel wat andere dingen niet...), heb ik wél haar haarkleur geërfd! En dat betekent dus dat ik af en toe een tijdelijke jachtvergunning heb om een stuk of 10 grijze haren met een pincet uit mijn hersenpan te trekken (ik houd ontzettend veel van bling-bling, maar dan wel om mijn vinger, niet op mijn hoofd!), maar verder ben ik nog altijd gezegend met mijn eigen haarkleur.
En toch, als ik mijn schoonzusje dan zie, benijd ik haar toch stiekem wel om haar lef! Zal ik....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten