Strijd

Met enige regelmaat leef ik in strijd. Met de kinderen! En we hebben nu weer even zo'n periode. Echt continu loop ik te mopperen. De dag begint er mee en de dag eindigt er mee. Hele gesprekken voer ik met ze, maar of dat echt zin heeft met een vier- en zesjarige? Conclusie tot nu toe in ieder geval, gezien de resultaten, werkt het niet. Ik lijk wel, zoals mannen ons noemen, een sirene: doe dit, doe dat, maar vooral: doe dit níet, doe dat níet. En dat luisteren... Of beter gezegd, dat níet luisteren! Echt simpel word ik er van. En ze  hebben alle twee net nieuwe buisjes, dus aan het gehoor kan het niet liggen. Ik vind het af en toe echt zo niet leuk! Want ze snappen het prima, ze zijn echt niet gek, want heel veel snappen en onthouden ze wel (beloof ze maar eens iets wat in hun straatje past, dat hoef je echt maar 1 keer te zeggen!)! Ik hou echt zielsveel van ze, maar af en toe... Waar zou het toch aan liggen? Aan het weer, aan hun leeftijd, aan het feit dat het twee jongens zijn of gewoon aan mezelf? Waarschijnlijk dat laatste.