Zoals ik al eerder meldde zit ik, met nog tig mensen in mijn directe omgeving/leeftijdscategorie, in een periode dat ik niet weet wat ik wil. Wat voor werk zou ik écht met hart en ziel willen (en kunnen!) doen? Ik weet het niet. Het houd mij, en vele met mij, al tijden bezig. Midlifecrisis misschien? In ieder geval 'redelijk' frustrerend dat je van jezelf niet weet wat je wilt, waar je écht (langdurig!) blij van word of populair gezegd 'waar je passie ligt'.
Maar goed. Vanmorgen was ik op school en liep ik bij Olivier de klas binnen om iets terug te brengen. De kinderen kennen me en binnen no-time kwam er één me al iets vragen. En het duurde niet lang voor ik een kringetje kindjes om me heen had verzameld en ik gezellig met ze zat te keuvelen en ze hielp met wat dingetjes.
En ik vond het nog leuk ook?!
O hemel! Het zal toch niet?
Ik heb namelijk, ik durf het bijna niet hardop te zeggen, een jaar de Pabo gedaan. En ik ben er na een jaar gillend weg gerend. Dat ik het nog een heel jaar heb uitgehouden, mag een wonder heten, want ik had het na 2 maanden eigenlijk al wel gezien. Maar dat ik het een heel jaar volhield had een rede en die rede had een naam....
Maar goed, na al een vooropleiding in de pedagogische richting te hebben doorlopen, was ik wel klaar met die kleine etterbakken eigenlijk. Dus opleiding of niet, mijn diploma ging in de la om er vervolgens nooit meer uit te komen.
En dan nu word ik ineens zomaar blij als ik in de klas van Olivier rondloop...
Eng! Heééél eng!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten