Zo'n bui

Gisteren had ik weer eens zo'n bui. Zo'n bui waarin je alles ineens beu bent.
Heel lang kan ik het aanzien en dan ineens, BOEM!, ben ik het echt zo spuugzat! Baal ik van de rommel, speelgoed dat niet op de daarvoor bestemde plek ligt, de stapels post en tijdschriften, Joep's administratie op tafel (bij gebrek aan werkruimte), spullen die uit gemak maar op de trap naar de zolder (die toch niet als leefruimte in gebruik is) wordt gepleurd, de kasten waar alles maar in geflikkerd wordt (ziet toch niemand), de kelder waar een orkaan lijkt te hebben huisgehouden, de berging waar je je kont niet meer kunt keren. En over de kunstwerkjes en tekeningen van school overal en nergens nog maar te zwijgen! Als je die niet wekelijks een enkele richting vuilnis- of papierbak geeft, kun je er eind van het schooljaar een (groot) huis mee vullen of behangen!
Aaarrrrgggghhhhh!!! Echt, ik ben het zó beu, zo geïrriteerd en chagrijnig en iedereen zal het weten! Iedereen in huis heeft last van mijn humeur en ik zelf nog het hardst. En ik kan het helemaal niemand anders dan mezelf kwalijk nemen. Was ik maar gestructureerder en georganiseerder. Dan zou ik zo'n bui niet eens in de zoveel tijd hebben.
Zo'n bui waarin ik in staat ben om een handelaar te bellen en hem het hele huis leeg te laten komen halen (behalve mijn kleding...).
Misschien kan ik vandaag gewoon eens met een rolletje vuilniszakken een rondje door het huis gaan! Alles wat ik tegenkom, hup zo in een zak. Ik snák naar minimalisme! Gewoon álles er uit, helemaal leeg en dan alleen opnieuw gaan kopen wat je écht nodig hebt.

Zalig lijkt me dat!