Paard van Sinterklaas

Hoewel de pepernoten je al vanaf augustus om de oren vliegen, hebben wij het hier thuis nog niet over Sinterklaas.
Toch schijnen de kinderen aan hun water te voelen dat die bebaarde kerel binnenkort weer naar ons land komt. Het is Olivier die er over begint.
Over een paar weken wordt Olivier 7 en het logisch denkvermogen lijkt zich te gaan ontwikkelen, dus krijgen we vragen als hoe het kan dat het paard van Sinterklaas over de daken loopt? Aangezien we deze leugen toch best graag nog even in stand willen houden zolang het duurt (want deze periode is zó leuk) zijn we zo 'eerlijk' mogelijk. Met een stalen gezicht zegt Joep hem dat het paard van Sinterklaas héél bijzonder is en dat alleen hij dat kan. Andere paarden niet.
Olivier is echter niet zomaar tevreden, want hoe kan dat paard nou op óns dak komen. Dat kan nooit. En nee, daar moeten we hem gelijk in geven. Dus zeggen we dat hij dan via de tuintafel van de buren, bij hun op het dak klimt en dan doorloopt naar ons. Want, gebied de eerlijkheid te zeggen..., hij kan echt niet zomaar over álle daken lopen, dus dan gaat hij via via of gaat alleen Zwarte Piet het dak op. 'Oh ja'.
Valentijn zit erbij en slikt het ook gewoon vrolijk als zoete koek. Och jongens toch, wat draaien we jullie toch een rad voor ogen.
Maar goed, in dit geval mag dat. Vinden wij. Want voor we het weten is dit bijna magische geloof in zoiets speciaals weer voorbij. Dus van ons mag deze fijne traditie nog even blijven bestaan.

Klein kind

Als ik afgelopen weekend tijdens een feestje bij ons thuis, een jasje aan mijn schoonzus geef, omdat het te klein is voor Valentijn, krijg ik natuurlijk direct opmerkingen.
Of ik het jasje zelf niet meer nodig heb? Of er niet nog een klein kindje komt. Ondanks het inmiddels late tijdstip ben ik nog redelijk helder, dus weet ik gelukkig gevat te reageren. 'Oh vast wel, ik verwacht over een jaartje of 25 best wel een kleinkindje...., maar dan is dit jasje vast niet meer in de mode!'.
Toch kan ik op verbazing rekenen dat ik niet nog een derde wil, want het is toch zó leuk. Ja, klopt (bij tijd en wijle), maar voor mij niet meer.

Dus we waren het er al over eens, dus als ik dan 's ochtends in bed lig met aan de ene kant Olivier en de andere kant Valentijn in mijn armen, vraag ik me ook af waar die derde dan zou moeten liggen?

Oogoperatie

Bovenaanzicht van de ogen

Vanmorgen weer met Olivier, a.k.a. Schele Loetje..., naar het ziekenhuis geweest.
Wederom diverse testjes gehad en nu is de kogel door de kerk: hij wordt geopereerd!
Ze gaan zijn oog recht proberen te zetten. Ze verwachten daar goed resultaat mee te behalen, maar het is natuurlijk niet geheel zonder risico. Eén van de risico's is dat zijn oog dat nu naar binnen draait, bij veraf kijken naar buiten gaat draaien! En dat is natuurlijk helemáál geen gezicht! Nu draait het, bij met name dichtbij kijken, naar binnen en om eerlijk te zijn stoort dat mij al lang niet meer. Misschien komt het omdat het mijn zoon is en ik hem dagelijks zie, waardoor het me niet eens meer altijd opvalt, maar als het naar buiten draait... Ik krijg al de kriebels als ik er aan dénk! Maar goed, ze hebben goede hoop op positief resultaat, dus ze willen de gok nemen, mede omdat zijn ogen nu nog samenwerken.
Ik doe er heel luchtig over, vooral richting Olivier, om te voorkomen dat hij nu al slapeloze nachten krijgt (die heb ik wel...) en ik straks een kind achter me aan het ziekenhuis in moet slépen, maar om eerlijk te zijn..... ik vind het maar niks, gefriemel aan zijn ogen. Die heb je maar 1 paar en ik vind dat toch wel iets om heel voorzichtig en zuinig op te zijn.
De chirurg staat blijkbaar bekend om haar kundigheid, dus daar moet ik maar op proberen te vertrouwen. En daarbij, het is niet zozeer dat we zijn ogen recht laten zetten vanwege het beeld dat wij zien, maar het is gewoon nodig. Hij ziet dubbel en dat is nou ook niet heel erg prettig.
Dus binnenkort valt hier een brief op de mat met een opnamedatum....

Wintertijd

De wintertijd is begonnen en dat zullen we weten ook! Bbrrrrr, wat is het koud.
Vannacht vroor het zelfs minstens 10 graden op sommige plekken in Nederland. En dat terwijl het begin van de week nog 20 graden was?! Raar land.
Maar, vandaag was natuurlijk wel gewoon een prachtige dag. Fris, dat wel, maar prachtig! Lekker zonnig, dus echt weer voor het bos en om naderhand ergens lekker wat te drinken en te lunchen. Heerlijk!

Gelukkig hebben ze bij ons nooit last van het verzetten van de klok. Wij zijn namelijk niet voor 1 gat te vangen, dus ik zet die klok echt niet 's nachts terug! Wij doen dat ergens in de loop van de ochtend. Niemand die het in de gaten heeft of er last van heeft. Vanavond gewoon een half uurtje eerder naar bed (deze keer niet in de laatste plaats omdat ze er zaterdag vanwege het feestje van Joep pas schandalig laat in lagen, dus we hadden meteen een goed excuus...) en verder is er niks aan de hand.

Nu dus weer echt vroeg donker, dus de tijd van de kaarsjes en open haard (en warme chocolademelk...) begint weer.
Ook gezellig! Geniet van de knusse avonden!

Bobo

Een tijdje geleden werden er in de klas van Valentijn opnames gemaakt door
Studio 100 voor een promotiefilmpje van Bobo.
Onze eigen filmster heeft er ook een kleine rol in.

 

Link: Bobo trailer

Tandenfee

'Mam, ik heb een wiebeltand!'. O ja, alweer? Twee minuten nadat hij het me had laten zien, had Olivier de betreffende tand al in zijn hand liggen.
Tand nummer zoveel. Ik ben de tel eerlijk gezegd eigenlijk al lang kwijt, maar de kinderen weten dat feilloos. Nummer 8... Afgelopen zaterdag ging nummer 7 er uit en nog niet zo lang geleden tand nummer 6 en nummer 5. Het is maar goed dat ik overal foto's van maak, want vanmiddag moest ik echt aan Olivier vragen welke er nou net ook alweer uitging. Boven of onder? De pest is dat nog niet in alle gaten nieuwe tanden klaarstaan, dus Joep zei al dat het tijd werd dat er wat doorkwam, want volgens hem begint Olivier op Shrek te lijken....  (zijn gebit dan wel te verstaan)
Hoewel ik het daar niet mee eens ben, want het is nog steeds een lekker ding (hij moet alleen zijn mond dichthouden...), moest ik wel erg lachen (ja ja ja, slecht van me, ik weet het). 

Vanavond ligt er dus wéér een tand op zijn nachtkastje. Overigens inclusief een briefje (nummer 8...) voor de tandenfee met de vraag of ze de tand niet mee wil nemen, want hij wil hem graag houden.
De tandenfee heeft het er maar druk mee....

Veertien

Het is hier af en toe net of wij op de filmset van Harry Potter wonen.
Gemiddeld 2 keer per staat er wel een pakjesbezorger bij mij voor de deur. En zo vandaag weer. In de regel komen ze niet voor mij, maar voor de buren en die kunnen ze dan dus even niet vinden en dus bellen ze bij mij aan. Altijd gezellig. Maar ik kan het ze niet kwalijk nemen. Het is namelijk ook wel een beetje vreemd. De huisnummers in onze straat lopen gewoon op (dus geen even nummers aan de ene kant en oneven aan de andere kant zoals gebruikelijk). Dat op zich is al ongebruikelijk volgens mij en daardoor worden een hoop mensen vaak in de war gebracht, maar als het om onze buren gaat, raken mensen pas echt in de war.
Aan de ene kant van ons hebben ze nummer 16 en logischerwijs zouden onze andere buren dan nummer 14 moeten hebben. Maar... onze buren hebben nummer 13!
In één van de Harry Potter films schuilen Harry en consorten in een huis dat pas na een toverspreuk midden in Londen zichtbaar wordt (behalve voor Dreuzels). Wie weet waar wij zonder het te weten terecht gekomen zijn....
Oeoeoe-oeoe-oe, spannend! Nee hoor! De gemeente heeft gewoon een foutje gemaakt (niet de enige overigens), want  voor nummer 14 was geen plaats meer en moet je terug naar nummer 7 en daar een gangetje in.
Logisch toch?!

Wie had dat gedacht?

 

Wauw! Wie had dat gedacht? De herfstvakantie is hier weer voorbij, maar vandaag gewoon nog even een prachtige dag met dito temperatuur?!
Wij hadden vroeger thuis de gewoonte om na de herfstvakantie onze winterjas weer te gaan dragen, maar mooi dat hij nog heel even in de kast blijft!
Mij hoor je niet klagen!

Vive la France

En morgen begint het gewone leven weer...

Einstein

FIJNE HERFSTVAKANTIE!

Stoere vent

Gisteren bleek, na ons bezoek aan de KNO arts, dat zowel Olivier als Valentijn een middenoorontsteking heeft. Dus...
In dat kader gingen we dus naar huis met voor allebei medicijnen.
Vanmorgen zijn we begonnen. Tenminste, dat was de bedoeling...
Olivier doet daar nooit moeilijk over. Hup, neus sprayen en oor druppelen. Klaar is Kees. Stoere vent! Dan Valentijn... Dat kostte letterlijk meer dan een half uur drama. Echt dra-ma! Allerlei tactieken uit de kast getrokken: lief zijn, begripvol zijn, meewaaien, vergelijkingen maken, boos worden, dreigen.... Maar hij bleef huilen en roepen dat hij bang was. Olivier had hem inmiddels al 4x verteld wat er gebeurd, hoe het in zijn werk gaat en dat het geen pijn doet, maar het mocht allemaal niet baten. Na dik een half uur was ik er eigenlijk wel klaar mee. En jawel hoor, uiteindelijk werkte meneer mee.
Binnen 10 seconden was hij weer zijn vrolijke zelf, want het stelde niks voor. Hopelijk weet hij dat vanmiddag, als we weer mogen, ook nog....

En iedereen maar denken dat Valentijn de stoere is van de twee....

Controle KNO

Vanmiddag na school moesten we ons melden in het ziekenhuis bij de KNO arts. Zowel Olivier als Valentijn had controle.
Ze doen zoiets altijd zó goed dat het me helemaal trots maakt. Gaan keurig op de stoel zitten en laten de kno-arts rustig haar ding doen terwijl ze netjes stil blijven zitten zolang ze bezig is.

Eerst was Valentijn aan de beurt (na onderling overleg...). Of hij niet slecht hoorde? Nou ja, echt lekker meewerken doet hij niet altijd, maar of hij ook echt slecht hoort? In zijn linkeroor heeft hij namelijk een middenoorontsteking en uit zijn rechter oor viste ze het buisje...
Dan Olivier. Tja, zijn rechter oor zit flink dicht (en dat snap ik, want al een paar keer een loopoor) en links is het buisje foetsie. Ook dit exemplaar blijkt, op dit moment, een serieuze middenoorontsteking te hebben.

O werkelijk? Nou, dan heb ik óf mega bikkels óf ik heb iets gemist, want ik weet van niks! Ze klagen nergens over?!
Misschien dat dit overigens wel verklaart waarom Valentijn de laatste tijd zo tegendraads en koppig is... Waarschijnlijk dat hij zijn pijn op deze manier uit.
Had ik dát maar geweten, want nou voel ik me toch wel schuldig. Stiekem hoop ik nu maar dat ze vannacht lekker bij me komen liggen, zodat ik ze lekker vast kan houden...

Over 6 weken mogen beide heren weer terugkomen en dan zal het oordeel volgen. Bij Olivier zou ze nu al het liefst nieuwe buisjes plaatsen en als het bij beide rustig is bij de volgende controle, dan denk ik zo maar dat ze allebei weer aan de beurt zijn...

Opvoeden

Zoals bekend heb ik 2 kinderen, twee jongens. Toen ik zwanger bleek van zoon nummer 1 zei mijn zus (zelf moeder van 2 prachtige meiden) tegen me dat het niet raar was dat ik een jongen kreeg, want die zijn liever voor hun moeder dan meisjes. Wauw! Wat gaaf en wat lief dat ze dat tegen me zei.
Inmiddels twee zonen rijker en een paar jaar verder ben ik allang een illusie armer en vraag ik me wel eens af waar ik in hemelsnaam 2 jongens aan verdiend heb?! Wat heb ik misdaan? Waarom heb ik geen meisjes die urenlang rustig kunnen gaan zitten knutselen of met hun poppen of barbie's spelen?
Dus, omdat ik weer vooral liep te mopperen en schreeuwen tegen de kinderen, en serieus heb overwogen mijn koffers te pakken en er vandoor te gaan, leek het me wel weer eens tijd om een opvoedkundig boek te gaan lezen.
Deze ronde werd het 'How2talk2kids'. Makkelijk te lezen boek met veel praktijkvoorbeelden en veel handvatten en tips. Veel van wat er beschreven staat doe ik eigenlijk al (chapeau voor mezelf). Zo wordt gezegd dat je vooral de autonomie van een kind moet stimuleren en als ik naar mezelf kijk doe ik dat ook, maar blijkbaar laat de uitvoering te wensen over, want het resultaat is niet het, door mij zo wanhopig, gewenste gedrag.
Maar goed, waarschijnlijk geldt, ook hier, dat de main key vooral héél veel geduld is. Maar daar waar ik vroeger zoveel geduld had dat ik het had kunnen uitdelen, lijkt mijn geduld toch echt tijdens de bevalling met de laatste perswee met het vruchtwater te zijn weggespoeld...
Want als ik naar andere moeders/ouders kijk die in de weer zijn met hun koters, snap ik het helemaal, zie ik waar het 'fout' gaat, wat ze anders zouden kunnen doen. Maar ja, dan ben ik buitenstaander en niet het middelpunt van de frustratie van dat moment, want net precies op die momenten laat mijn 'kennis en kunde' het zwaar afweten in de regel. En feit blijft dat de beste stuurlui aan wal staan.
Dus: geduld!
Misschien heb ik de lat iets te hoog liggen, want als ik aan mijn uitvoering werk, krijg ik ineens verrassende resultaten. Dus wellicht gewoon volhouden (in good days and bad days..)..

Inmiddels zijn we een tijdje verder en hoewel het niet meevalt door te zetten, is het zelfs regelmatig weer gewoon heel leuk met de kinderen. Misschien heb ik toch wel gewoon heel gewone, normale (maar soms rete irritante) kinderen.
Hmm...

Totaal overbodig

 

Zodra we thuiskomen van de zwemles van Valentijn jaag ik hem direct naar boven om te douchen.
Terwijl hij van het warme water onder de regendouche geniet, vraagt Olivier aan me of hij Valentijn mag wassen. Uh...nou ja, als uh...Valentijn dat goed vindt? Die stemt in en zo staan ze samen onder en bij de douche. Valentijn doet zijn lijfje terwijl Olivier zijn haren wast... Ik heb een beetje mixed feelings, want enerzijds geeft me dat  natuurlijk ruimte, maar anderzijds voel ik me echt totaal overbodig.
Ik hou mijn hart vast als ik de badkamer binnen loop, bang voor wat ik zal aantreffen. We hebben namelijk een open douche en de combinatie met de regendouche kan nog wel eens voor een waterballet zorgen en als ik ze samen hun gang laat gaan... Maar, het ziet er prima uit. Wauw! Ze worden groot en dat zorgt bij mij voor een brok in mijn keel, want wat als ze me binnenkort echt nérgens meer voor nodig hebben? Wat dan?

Herfst

Het is koud! Net als gisteren ook vandaag vorst aan de grond en desondanks heb ik moeten lullen als Brugman om Valentijn te overtuigen van het feit dat hij écht geen korte broek aan kon vandaag.
Maar goed, het is dan ook alweer oktober! Ieder jaar met oud en nieuw denk ik dat het nieuwe jaar écht niet zo snel kan gaan als het voorgaande jaar en ieder jaar sta ik er weer versteld van hoe snel de tijd gaat. Echt ongelofelijk.
Dus nog een paar dagen en dan hebben de kinderen alweer herfstvakantie. Ze zijn alweer een paar weken onderweg en ik merk dat (en niet alleen mijn kinderen) er echt aan toe zijn. Het is ook best een lange rit, 8 weken onafgebroken (op hier en daar een studiedag na) naar school. Dus ze hebben het verdiend!
Lekker even geen school, even een paar dagen weg in de hoop nog even iets warmer weer op te snuiven voor we de de kou écht tegemoet gaan en er voorlopig niet meer onderuit kunnen om ons weer dik aan te gaan kleden. Bbbrrrr! Maar tegelijkertijd betekent het ook een prachtige natuur met de meest mooie kleuren. En als de zon schijnt is het echt heerlijk om naar het bos te gaan en bij thuiskomst lekker de kaarsjes en de open haard aan te doen, chocolademelk te maken en het thuis weer gezellig en knus te maken. Want hoewel ik niet voor de kou geboren ben, heeft ieder seizoen absoluut zijn eigen charme.
En ach, de tijd gaat zo snel dat het, voor we het weten, weer voorjaar is!

Geniet van de mooie, maar frisse, dagen met prachtig gekleurde bomen!

A diploma

 Gisteren was het eindelijk zo ver. Niet eens 'eindelijk' omdat hij er zo lang over heeft gedaan, maar 'eindelijk' dat hij van de zwemles af is. 
Het afgelopen half jaar was iedere week een klein drama. Ze hoeven niet veel, maar hun zwemdiploma móeten ze! Dus heb ik hem iedere week zo ongeveer met het mes op de keel naar zwemles gebracht. En iedere week weer brak mijn hart en zou ik hem het liefst thuis hebben gehouden, maar we hebben vol gehouden. Heel de tijd heb ik hem gezegd dat hij, als hij A heeft, mag stoppen en niet verder hoeft voor B (liever wel natuurlijk, maar goed, niet als het zo moet), maar dat A echt moest. En iedere week herinnerde hij me aan mijn belofte...

Gisteren mocht hij afzwemmen voor diploma A. En terwijl ik dacht dat hij stiknerveus zou zijn en vol spanning, kon hij niet wachten! Wel 10 keer heeft hij gevraagd of we al gingen, of hij zich al om moest kleden, of het al tijd was. Hij was super vrolijk en had er echt zin in?
Om half 4 mochten we aantreden en liet hij zien wat hij kon.
Vol trots nam hij na afloop zijn diploma in ontvangst. Helemaal blij en trots (en wij ook)!
Op weg teug naar huis verraste hij vriend en vijand ineens door te zeggen dat hij voor B verder wil?!?!?! Shit, we hebben het verkeerde kind meegenomen! Want dit kan Olivier niet zeggen!
Toch wel, hij wil door voor B?
Maar goed, hij is nog al besluiteloos (goh, van wie zou hij dat toch hebben?), want 's avonds in bed zei hij alweer dat hij toch niet voor B verder wilde om na 10 minuten toch weer wél voor B verder te willen.
Weet je wat schatje, slaap er nog maar een paar nachtjes over...

A is in ieder geval in the pocket! We zijn trots op je vent!

'Onderschat nooit de waarde
van nietsdoen'

Winnie de Poeh

Zolder

                                                                    Een foto van onze zolder laten we maar even achterwegen...

Onze zolder is een bende.
Toen ik dat tegen een vriendinnetje zei, zei ze dat dat, gezien de benedenverdieping, wel mee zou vallen. Eenmaal op zolder herzag ze, subtiel, haar mening... Het is namelijk écht een bende. De ene helft staat vol met het overschot van de voorraad van mijn webwinkel die ik tot vorig jaar had en de andere helft staat vol met administratie en studieboeken van Joep.
En nu willen we de zolder leegmaken.
Het idee is dat Olivier naar de zolder verhuisd, waardoor we een kamer over hebben. Dat wordt dan een kleedkamer. Niet ter vervanging van de kast die nu op onze kamer staat, maar extra. Zodat mijn kleding weer náást elkaar hangt in plaats van op elkaar... (de kast is gewoon te klein!)

Sommige mensen vinden dit soort dingen leuk om te doen. Ik niet, ik weet nooit waar ik moet beginnen met zoiets en sta dan gefrustreerd met mijn handen in het haar naar de puin voor me te kijken. Ik zou mijn zus willen vragen te komen helpen, want zij is zo iemand, maar ik durf niet. Ik zie haar gezicht al voor me als ze op zolder komt. Nee, laat maar, die blik in haar ogen krijg ik dan de komende jaren niet van mijn netvlies denk ik, dus er zit niks anders op.... aan de bak!
Het zal ongetwijfeld een hoop kruim, tijd, energie en irritatie gaan kosten, dus focus ik me maar op het eindresultaat. Een leeg en opgeruimd huis! Heerlijk, ik kan niet wachten!


Voor de mensen die wél leuke dingen gaan doen dit weekend: fijn weekend!

Afspreken

Afspreken... Wie heeft het verzonnen?!
Ik kan me niet herinneren dat wij vroeger na school óóit afspraken! Nu woonde wij ook in een buurt met allemaal leeftijdgenootjes en speelde heel de buurt na school buiten, maar dat we met andere kinderen van school afspraken? Ik kan het me werkelijk niet herinneren. Nu echter, is het een dagelijks terugkerend fenomeen. Een dagelijkse strijd vaak ook. Want wat als het vriendje waar je mee wilt afspreken niet kan of al met een ander vriendje heeft afgesproken? Het levert complete drama's op!
Gisteren hadden we weer zo'n drama. Valentijn wilde afspreken, maar dat vriendje kon niet. En dan is het mokken. Geen land meer mee te bezeilen. Tot grote vreugde van Tijntje, bleek hij wél te kunnen, dus horde 1 was genomen. Toen zoon twee. Het vriendje waar Olivier mee wilde afspreken, had al met een ander jongetje afgesproken. En daar, bij horde 2, sneuvelde ik. Ik kan zeggen wat ik wil, troosten, lief zijn, meeleven, het begrijpen, maar nee hoor, hij wordt boos op mij. Maar hallo, ik kan er toch niks aan doen?! Het is toch niet míjn schuld dat hij niet kan?! De hele weg naar huis liep hij te mopperen en nors met zijn armen over elkaar een paar meter achter me. De rest van de middag lag hij verdietig op zijn kamer. Niks kon hem troosten. Zelfs toen ik, volgens een nieuw geleerde tactiek, zijn verdriet erkende, kreeg ik de wind van voren en begon hij weer opnieuw te huilen en te tieren. Op de een of andere manier wist ik rustig te blijven, maar toen hij zei dat hij niet meer van me houdt en nooit meer iets leuks met mij wilde doen, sneed me dat toch wel even dwars door mijn hart.
Dat afspreken? Van mij mogen ze het afschaffen!



P.S. vanmorgen kroop hij in bed dicht tegen me aan en daarna kreeg ik, toen ik beneden kwam, een tekening van hem. Ik geloof dat het weer goed is tussen ons...

Afrikamuseum

Op school zijn ze bezig met het landenthema. Iedere klas (van 1 t/m 8) heeft een land toebedeeld gekregen en daarover werken ze dan een tijdje.
In dat kader zijn we gisteren naar het Afrikamuseum geweest. Een excursie die voor alle klassen geldt. Ik had de mazzel dat zowel Olivier's als Valentijn's klas op dezelfde dag gingen, dus ik had twee vliegen in één klap (in tegenstelling tot een vriendinnetje, die 3 keer mee mocht). Onderweg vroeg Olivier ons waarom zij eigenlijk naar het museum gingen, want zij hadden Egypte als land. Na wat denkwerk, konden we melden dat Egypte in Afrika lag (topografie is niet mijn sterkste kant) en daarmee was de kous af. Wat de klassen die Frankrijk of België hebben, daar dan gaan doen,  is me overigens een raadsel.
Nadat we werden ontvangen door een vreemde snuiter, in een pak dat nog het meest weg had van een pyjama, met een fluit (rattenvanger van Hamelen verdwaald misschien?), kregen de kinderen een verhaal te horen en trokken wij ouders ons subtiel terug. Koffie!!

Aan tafel gisteravond vroeg ik Olivier wat hij allemaal gezien had in het museum. Nogal bij de hand (en terecht...) antwoordde hij: 'hetzelfde als jij'.  Dus... Tja, ik begeleidde zijn groepje, dus echt veel kon ik er niet tegen in brengen.
Bij Valentijn gooide ik het dus maar over een andere boeg. Hij liep met zijn klas met een ander ouders mee, dus ik was hem wel tegengekomen (met een dikke kus en knuffel als gevolg, het leukste voor mij die hele excursie!), maar verder geen informatie. Dus vroeg ik hem wat hij het leukste had gevonden. Zijn antwoord? Verstoppertje spelen.... Nadat ze het hele terrein hadden doorkruisd, mochten de kinderen zich in een van de dorpjes verstoppen en dan kwamen de papa en mama die bij hun waren ze zoeken. Ja, zeg nou zelf, niks leuker dan dat toch voor vijfjarige?! Ik kon me er wel in vinden eerlijk gezegd, want of ze nou werkelijk iets van het verhaal van onze rattenvanger hebben meegekregen en weten wat ze gezien hebben???
Ik vraag het me af. 

Water

Deze waterfles kwam ik tegen in een tijdschrift.
Navulbaar, geschikt voor vriezer&vaatwasser, op te rollen (zodra leeg...), lekvrij, stevig, geen bijsmaak of geurtjes en door de karabijnhaak makkelijk ergens aan vast te maken.
Ideaal voor in het vliegtuig, in je tas (tijdens een weekendje Parijs bijvoorbeeld...), op vakantie (zodat je niet met een leeg flesje hoeft te blijven rondlopen) of naar de Efteling, tijdens lange wandelingen (avondvierdaagse?) en natuurlijk om mee naar school te nemen.
Ik vind het wel wat.

Vapur anti Bottle  |  0,5L  |  € 12,55

http://www.bottelicious.nl

Mannenweekend

Mannenweekend 2012

Vorig jaar heeft Joep het 'Mannenweekend' geïntroduceerd. Bedoeling is dat Joep 1x per jaar met onze jongens en nog een paar vrienden, met eveneens zonen, een weekend weg gaat. Mama's en zusjes zijn niet welkom.
Vorig jaar hadden ze 'Indianenweekend'. Ze sliepen in een tipi, alle kinderen waren verkleed als Indiaan en, ondanks dat er nog meer gewone stervelingen rondliepen, waande de jongens zich echte Indianen. Ze deden allemaal stoere dingen als brood bakken, pijl en boog maken en ze zijn op zoek geweest naar heuse buffelsporen. Ze zijn nu nog in een leeftijd dat je ze alles wijs schijnt te kunnen maken, dus de rest van de mensen die op die camping verbleven hebben met verbazing zitten toekijken hoe al die Indianen volledig opgingen in hun eigen wereld.
Afgelopen weekend was het weer mannenweekend. Deze keer gingen ze naar een boerderij. Ze sliepen in een tent via Beterboerenbed, die van alle gemakken voorzien was (incl. BBQ en hottub...). De kinderen hadden allemaal laarzen en een overall aangekregen en dat was geen overbodige luxe.... Ze hebben een topweekend gehad! De koeien en geitjes gevoerd, paarden stonden voor hun tent, de kippen liepen los rond, dus Pasen leek ineens heel dicht bij met eieren zoeken, ze mochten een ritje maken met de tractor, ze hebben zelf brood en pizza gebakken en niet te vergeten; ze hadden een hooischuur waar ze zich compleet konden uitleven!
En de grote mannen zaten 's avonds met een wijntje en sigaar in de hottub, dus daar hoefde we ons ook geen zorgen over te maken....
Toen ze gisteren voor de deur stonden kwam de stank me al tegemoet (en ineens bleek de mestlucht die ik in mijn verhaal over fruitvliegjes, nog héééél ver weg waande plotseling hééééél dichtbij...). Jemig, wat een stank!! Maaaaar, ze hebben weer een super weekend gehad!

De jongens vonden het zielig voor mij dat ik niet mee mocht. Nou, maak je om mij maar geen zorgen hoor lieverds.... Mama vermaakt zich wel!
Dus, wat dachten jullie er van om van dit idee een twee jaarlijks evenement te maken??