Afspreken

Afspreken... Wie heeft het verzonnen?!
Ik kan me niet herinneren dat wij vroeger na school óóit afspraken! Nu woonde wij ook in een buurt met allemaal leeftijdgenootjes en speelde heel de buurt na school buiten, maar dat we met andere kinderen van school afspraken? Ik kan het me werkelijk niet herinneren. Nu echter, is het een dagelijks terugkerend fenomeen. Een dagelijkse strijd vaak ook. Want wat als het vriendje waar je mee wilt afspreken niet kan of al met een ander vriendje heeft afgesproken? Het levert complete drama's op!
Gisteren hadden we weer zo'n drama. Valentijn wilde afspreken, maar dat vriendje kon niet. En dan is het mokken. Geen land meer mee te bezeilen. Tot grote vreugde van Tijntje, bleek hij wél te kunnen, dus horde 1 was genomen. Toen zoon twee. Het vriendje waar Olivier mee wilde afspreken, had al met een ander jongetje afgesproken. En daar, bij horde 2, sneuvelde ik. Ik kan zeggen wat ik wil, troosten, lief zijn, meeleven, het begrijpen, maar nee hoor, hij wordt boos op mij. Maar hallo, ik kan er toch niks aan doen?! Het is toch niet míjn schuld dat hij niet kan?! De hele weg naar huis liep hij te mopperen en nors met zijn armen over elkaar een paar meter achter me. De rest van de middag lag hij verdietig op zijn kamer. Niks kon hem troosten. Zelfs toen ik, volgens een nieuw geleerde tactiek, zijn verdriet erkende, kreeg ik de wind van voren en begon hij weer opnieuw te huilen en te tieren. Op de een of andere manier wist ik rustig te blijven, maar toen hij zei dat hij niet meer van me houdt en nooit meer iets leuks met mij wilde doen, sneed me dat toch wel even dwars door mijn hart.
Dat afspreken? Van mij mogen ze het afschaffen!



P.S. vanmorgen kroop hij in bed dicht tegen me aan en daarna kreeg ik, toen ik beneden kwam, een tekening van hem. Ik geloof dat het weer goed is tussen ons...