Zoals bekend heb ik 2 kinderen, twee jongens. Toen ik zwanger bleek van zoon nummer 1 zei mijn zus (zelf moeder van 2 prachtige meiden) tegen me dat het niet raar was dat ik een jongen kreeg, want die zijn liever voor hun moeder dan meisjes. Wauw! Wat gaaf en wat lief dat ze dat tegen me zei.
Inmiddels twee zonen rijker en een paar jaar verder ben ik allang een illusie armer en vraag ik me wel eens af waar ik in hemelsnaam 2 jongens aan verdiend heb?! Wat heb ik misdaan? Waarom heb ik geen meisjes die urenlang rustig kunnen gaan zitten knutselen of met hun poppen of barbie's spelen?
Dus, omdat ik weer vooral liep te mopperen en schreeuwen tegen de kinderen, en serieus heb overwogen mijn koffers te pakken en er vandoor te gaan, leek het me wel weer eens tijd om een opvoedkundig boek te gaan lezen.
Deze ronde werd het 'How2talk2kids'. Makkelijk te lezen boek met veel praktijkvoorbeelden en veel handvatten en tips. Veel van wat er beschreven staat doe ik eigenlijk al (chapeau voor mezelf). Zo wordt gezegd dat je vooral de autonomie van een kind moet stimuleren en als ik naar mezelf kijk doe ik dat ook, maar blijkbaar laat de uitvoering te wensen over, want het resultaat is niet het, door mij zo wanhopig, gewenste gedrag.
Maar goed, waarschijnlijk geldt, ook hier, dat de main key vooral héél veel geduld is. Maar daar waar ik vroeger zoveel geduld had dat ik het had kunnen uitdelen, lijkt mijn geduld toch echt tijdens de bevalling met de laatste perswee met het vruchtwater te zijn weggespoeld...
Want als ik naar andere moeders/ouders kijk die in de weer zijn met hun koters, snap ik het helemaal, zie ik waar het 'fout' gaat, wat ze anders zouden kunnen doen. Maar ja, dan ben ik buitenstaander en niet het middelpunt van de frustratie van dat moment, want net precies op die momenten laat mijn 'kennis en kunde' het zwaar afweten in de regel. En feit blijft dat de beste stuurlui aan wal staan.
Dus: geduld!
Misschien heb ik de lat iets te hoog liggen, want als ik aan mijn uitvoering werk, krijg ik ineens verrassende resultaten. Dus wellicht gewoon volhouden (in good days and bad days..)..
Inmiddels zijn we een tijdje verder en hoewel het niet meevalt door te zetten, is het zelfs regelmatig weer gewoon heel leuk met de kinderen. Misschien heb ik toch wel gewoon heel gewone, normale (maar soms rete irritante) kinderen.
Hmm...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten