Gisteren was het eindelijk zo ver. Niet eens 'eindelijk' omdat hij er zo lang over heeft gedaan, maar 'eindelijk' dat hij van de zwemles af is.
Het afgelopen half jaar was iedere week een klein drama. Ze hoeven niet veel, maar hun zwemdiploma móeten ze! Dus heb ik hem iedere week zo ongeveer met het mes op de keel naar zwemles gebracht. En iedere week weer brak mijn hart en zou ik hem het liefst thuis hebben gehouden, maar we hebben vol gehouden. Heel de tijd heb ik hem gezegd dat hij, als hij A heeft, mag stoppen en niet verder hoeft voor B (liever wel natuurlijk, maar goed, niet als het zo moet), maar dat A echt moest. En iedere week herinnerde hij me aan mijn belofte...
Gisteren mocht hij afzwemmen voor diploma A. En terwijl ik dacht dat hij stiknerveus zou zijn en vol spanning, kon hij niet wachten! Wel 10 keer heeft hij gevraagd of we al gingen, of hij zich al om moest kleden, of het al tijd was. Hij was super vrolijk en had er echt zin in?
Om half 4 mochten we aantreden en liet hij zien wat hij kon.
Vol trots nam hij na afloop zijn diploma in ontvangst. Helemaal blij en trots (en wij ook)!
Op weg teug naar huis verraste hij vriend en vijand ineens door te zeggen dat hij voor B verder wil?!?!?! Shit, we hebben het verkeerde kind meegenomen! Want dit kan Olivier niet zeggen!
Toch wel, hij wil door voor B?
Maar goed, hij is nog al besluiteloos (goh, van wie zou hij dat toch hebben?), want 's avonds in bed zei hij alweer dat hij toch niet voor B verder wilde om na 10 minuten toch weer wél voor B verder te willen.
Weet je wat schatje, slaap er nog maar een paar nachtjes over...
A is in ieder geval in the pocket! We zijn trots op je vent!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten