Dinsdag heb ik de Thrive movie gezien. Poeh hé, heftig!
Maar de dag erna sloeg het eigenlijk pas echt in als een bom! Alsof de ernst, het besef toen pas echt doordrong tot in mijn poriën.
Ik was echt serieus van de wap. Alle bekende, en onbekende, emoties namen afwisselend (en soms voor mijn gevoel allemaal tegelijk) bezit van me. En ik zie mezelf toch echt als heel nuchter. Maar om een of andere rede hakte het er nogal in.
Gelukkig kon ik bij mijn inspirator in deze (nota bene degene die dit allemaal te weeg heeft gebracht) terecht. Ik wist gewoon echt even niet meer wat ik moest (en wilde..) geloven.
Feit bleef, dàt ik geloofde wat ik had gezien! En daar was ik best een beetje ondersteboven van...
Maar wat doe en kan ik daar in mijn uppie dan mee? Hoe komen meer mensen dit te weten? Het in het wilde weg roepen is misschien niet heel effectief, want zo veel mensen zijn zo overtuigd van hoe de wereld ons voorgeschoteld wordt, dat zij het helemaal niet kunnen, laat staan wìllen, horen.
Misschien is mijn blog niet het platform om wereldwijd aandacht te trekken.
Ik ben heel gewoon, gemiddeld. Ik val niet op in de massa zal ik maar zeggen, ben zoals jij en jij. En het is ook niet mijn stijl om met spandoeken rond te gaan rennen, me aan een boom vast te ketenen, in hongerstaking te gaan of mezelf op de motorkap van de auto van Mark Rutte te werpen.
Dit is dus een eerste stap. Een poging om, misschien maar een klein groepje, mensen te bereiken. Wakker te krijgen in de hoop dat zij de sneeuwbal ook weer een duwtje geven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten