Járen geleden al sprak ik mensen die hele verhalen vertelden over E-nummers in relatie tot voeding.
Ik luisterde altijd met een half oor, niet geïnteresseerd en vooral heel erg in de weerstand. Want, laat mij lekker gewoon eten wat ik lekker vind! Ik moest er niks van hebben...
En dan ineens staat je wereld op zijn kop, ben je ondersteboven van wat je allemaal hoort en ziet en gaat het roer om!
Want in die eerste week nadat ik De Waarheid hoorde, ben ik er -overenthousiast als ik kan zijn- vol in gedoken.
Zaken als 'politiek' en 'economie' konden/kunnen nog niet helemaal volledig op mijn interesse rekenen, maar 'gezondheid' heeft mijn aandacht (waar ik voorheen toch vooral heerlijk recalcitrant gewoon met oogkleppen op mijn gang ging...). Best bijzonder dus, maar zoals al eerder gezegd, ik was echt geraakt door de Thrive movie en het lijkt wel of het licht ineens aan is in mijn bovenkamer.
Dus... of ze nu wilden of niet, mijn mannen moesten er in mee...
Op vrijdag las ik een stuk op internet over -onder andere- aspartaam, GMO en andere ellende. Getver! Het eerste dat de koelkast uit vloog was de aanmaak! En dat was nog maar het begin....
Ik liet de kinderen het stuk lezen met als titel (ik citeer):
'Kunstmatige zoetstof "aspartaam" gemaakt van bacterie stront'
(Bron: www.gewoon-nieuws.nl)
Hoe kon ik mijn kinderen beter bereiken dan met dit artikel? Ook zei riepen, in koor: Getver!
Ze waren het, zo jong als ze zijn (9 en 7) volledig met me eens dat de ranja een onomkeerbare vlucht door de gootsteen had gemaakt.
Daags erna stonden we met vier man sterk bij de plaatselijke Eko Plaza, kochten we het boekje 'Weet wat er in uw eten zit' van Corinne Gouget en ging de koelkast, de voorraadkast en de kelder volledig op zijn kop. Veel van wat er stond heeft inmiddels nader kennis gemaakt met de prullenbak...
Maar het meest trots ben ik op mijn jongste, Valentijn!!
Van Sinterklaas hebben ze allebei een kauwgomballen automaat gehad. Terwijl ik, met pijn -en trots- in mijn hart uit zicht stond toe te kijken, zag ik hem de overweging maken. Hij stond met zijn gekoesterde automaat bij de open prullenbak. Weggooien of niet? Hij had het er moeilijk mee (en ik ook). En toen, cordaat, stoer en snel, kiepte hij het ding leeg in de prullenbak.
Man, wat was ik trots!! Mijn hart knapte bijna uit mijn borstkast, zó trots!
Olivier volgde heel moedig zijn voorbeeld en dat was het begin van het einde van ons 'oogkleppenbestaan'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten