Ons gezin

Olivier kreeg van zijn juffen een boek mee van zijn afgelopen kleutertijd. In dat boek staat ook een tekening van hoe Olivier ons gezin ziet... 

Maar of we hier nou zo blij van worden?!?

Zomervakantie!

Vanmorgen hebben we afscheid genomen op school van resp. groep 1 en groep 2.
Volgend schooljaar gaat Valentijn naar groep 2 en Olivier naar groep 3 (groep drie A-hahahahaaa, mama!. Ja schat, ik weet het, groep 3A. Zucht). Voor de klas van Olivier hadden we een picknick georganiseerd voor de kindjes, maar ook voor de papa's en mama's. Echt ontzettend gezellig!
En nadat we de juffen een cadeautje hadden gegeven, kregen mijn 'co-ouder' en ik allebei een fantastisch Rituals pakket voor 'al onze inspanningen' als klassenouder van afgelopen jaar. En dan voel je je op de valreep nog even héééél ongemakkelijk... Maar wat vreselijk lief (en lekker)! 

En nu hebben we zomervakantie! Zes weken! Poeh hé!
Vorig jaar hebben alle partijen het overleefd. Hopelijk dit jaar ook. Voor de zekerheid heb ik vast een leuk behangetje uitgezocht...

Fijne vakantie allemaal!

Voetbalplaatjes

Het EK is alweer bijna voorbij en Nederland ligt er al lang uit, maar des al niet te min, zijn de voetbalplaatjes een hot item in ons (en menig ander) huishouden! Als het aan de kinderen ligt gaan we íedere dag boodschappen doen, om de ontbrekende plaatjes hopelijk aan te kunnen vullen. Want ook al kan ik met de dubbele zo ongeveer de hele huiskamer behangen, het boek is nog steeds niet compleet.
Overal slepen ze het boek mee naar toe en met alle vriendjes wordt geruild en onderhandeld, in de hoop dat zij die ene hebben.
Gisteren was ik boodschappen doen met Olivier en was er midden in de AH een grootscheepse ruilhandel gaande. En zeker niet alleen kinderen, nee vooral de volwassenen en zelfs (laat ik het netjes zeggen) mensen op leeftijd waren rete fanatiek met uitwisselen.
'Wat zijn ze daar aan het doen?', vroeg Olivier me. En terwijl hier in huis zo ongeveer de doodstraf staat op jokken... zei ik met een strak gezicht 'geen idee'. Ik heb het spektakel dan ook heel handig weten te omzeilen door de gangpaden van de andere kant te benaderen en hem af te leiden met het scanapparaat (hoe slecht ben ik?!).
En hoewel ik dus ook helemaal niks met die plaatjes heb, was ik gisteravond wel om kwart voor 11 de ontbrekende nummers met een vriendinnetje van me aan het uitwisselen en lag hier de tafel vol met op nummer gelegde plaatjes, op zoek naar de plaatjes die onze kinderen nog miste.... Het moet niet gekker worden!
Ik voelde me een redelijke sukkel moet ik zeggen. Maar ach, alles voor de kinderen hè...

Trouwe dienst

Na bijna 12 jaar trouwe dienst lijkt mijn wasmachine er de brui aan te geven.
Al een tijdje vertikt hij het om de laatste fase, het centrifugeren, te doen. Dus daarbij help ik hem de laatste tijd. Nadat de machine luidkeels heeft laten horen én zien (want aan alle kanten flikkeren lichtjes, waardoor ik in het begin bijna bang werd dat hij zou ontploffen...) niet meer te kunnen, zet ik hem nog even op centrifugeren. Eigenlijk wel prima, want zo lang hij zijn wasprogramma goed doet, weet ik waar ik mijn geld liever aan uitgeef (precies, aan het spul dat ik in  de wasmachine stop).
Als ik er vorige week echter een nieuw wit shirt van Olivier uithaal dat helemaal onder de (roest?)plekjes zit, ben ik bang dat hij nu toch écht op is.
Vandaag was het dan zover. We hebben een nieuwe wasmachine gekocht. Goh, dat je van zoiets ook echt blij kunt worden?!
Morgen meteen proberen!

Entervrees

Afgelopen weken heb ik gewerkt aan het afscheidscadeau voor Olivier's kleutergroep. Met alle kindjes die naar groep 3 gaan hebben we een cadeau voor de juffen gemaakt. Ik zou het geheel aan elkaar breien en bestellen. Alleen, ik blijk 'entervrees' te hebben.
Voor ik op die knop durf te drukken om het eindresultaat daadwerkelijk te laten afdrukken... Jemig man. Wel 20 keer heb ik gekeken of ik ook wel alles heb gedaan, is alles goed, ben ik niks vergeten, zijn alle pagina's ook echt ingevuld, ben ik écht niks vergeten, heb ik écht niks over het hoofd gezien? Om stress van te krijgen.
Nou ben ik overigens nooit een held geweest in beslissingen nemen en moet je me nog steeds niet vragen om een vakantie te boeken, want het zweet breekt me letterlijk uit. Ik ben veel te bang dat ik het niet goed doe en ook in dit geval voel ik me, logisch natuurlijk, verantwoordelijk voor het eindresultaat dus wil ik niemand teleurstellen. Poeh hé.
Máár, ik heb het gedaan! Ik heb op enter gedrukt en de bestelling is geplaatst.
En nu begint de stress pas echt eigenlijk. Over een paar dagen verwacht ik de bestelling in huis en ik weet nog niet of ik het lef heb en hem open durf te maken of dat ik dat Joep maar laat doen...
Held dat ik ben!

Aanvalluhhh!

Ik heb me vandaag, samen met een vriendin, vrijwillig laten opeten...
Een tijdje geleden vroeg ze me of ik meeging. Ze had namelijk een bon voor een behandeling met Garra Rufa visjes, van die kleine piranha's die je voeten aanvallen en opvreten! Heel enthousiast riep ik 'ja leuk', maar tegelijkertijd bekroop me een zekere angst en werd ik naarmate de datum dichterbij kwam, enigszins giechelig.
Vandaag was het zover. Nadat we de kinderen naar school hadden gebracht ben ik haar op gaan halen. En daar zwommen ze dan. Twee van elkaar gescheiden bakken met in ieder een grote hoeveelheid van die kleine monsters, klaar om aan te vallen. En dan moet je je voeten dus in die bak laten zakken. Ik heb nog heel even gedacht 'wat doe ik hier', maar het was eigenlijk vooral heel komisch. Die krengen vliegen op je voeten af alsof ze in geen jaren iets te eten hebben gehad en krioelen met z'n allen om jouw voeten en enkels.
Terwijl mijn vriendin relaxt achterover zat en honderduit aan het vertellen was, zat ik geïndoctrineerd naar het schouwspel rond mijn voeten te kijken. Wat een rare dingen eigenlijk! En wie bedenkt zoiets eigenlijk?!
Maar, het was -eenmaal er aan overgegeven- heel prettig. Beetje gekriebel waar je verder niet te veel over na moet denken.
We sloten af met een heerlijke voetmassage en pakking en vervolgens glibberde we in onze schoenen weg op zoek naar een lunchtentje.
Wat een heerlijke, luxe, dag!

Uitgeschakeld

En dat was het dan...
Nederland ligt eruit! Uitgeschakeld in de eerste ronde. Geen EK meer voor ons. En daar waar iedereen over 'wij' en 'onze jongens' spreken als ze het goed doen, hebben ze het nu vreselijk slecht gedaan! Niks 'wij' meer, want ineens lijkt iedereen zich er van te distantiëren en hebben 'zij' er niks van gebakken.
Ik heb geen verstand van voetbal, nooit gehad ook, maar het lijkt wel of de rest van Nederland er wél verstand van heeft. Iedereen heeft het er over. Van de bakker tot slager, van jong tot bejaard en zelfs vrouwen lijken een mening te hebben over het spelletje. Als ik vorige week in een winkel sta, steekt een dame op leeftijd haar hoofd om de hoek en begint de wedstrijd van de avond ervoor te analyseren?! Bijzonder...
Rete irritant vind ik die nabeschouwingen tot in de treuren. Volgens mij kun je het namelijk gewoon heel kort samenvatten: ze hebben slecht gespeeld en verloren. En dat weten de spelers zelf ook. Punt!
Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben ook groot fan van het Nederlands elftal en loop ook in oranje als ze spelen, maar ik vind het vooral heel erg jammer voor ondernemend Nederland en, hoe truttig kun je klinken, voor de verbroedering onder de Nederlanders. Dát vind ik namelijk het mooiste aan een EK of WK! Iedereen is vriendelijk, doet aardig, alle neuzen staan dezelfde kant op, we zijn allemaal vrienden, we zijn één! Fantastisch! Van mij hadden ze dus ook écht de volgende ronde mogen halen.
Ik hoop dan ook maar heel hard dat al die, voornamelijk, gefrustreerde mannetjes hun frustraties nu niet gaan botvieren op onschuldige ondernemers en/of buitenlanders, want dat vind ik pas lomp!
En hoewel het voetballen wel degelijk van economisch belang is is het nog niet van wereldbelang.
Dus, kop op, volgende keer beter.

Beauty

The beauty of a woman must be seen from in her eyes, 

because that is the doorway to her heart, 

the place where love resides.

Audrey Hepburn

Chinese wijsheid

Zo'n periode

Ons temperamentje met 11 maanden...

Het is weer zo'n periode. Jemig, wat kan Valentijn tegendraads zijn! Het is maar goed dat ik geen behang heb!
Ik houd echt zielsveel van hem en af en toe is hij zo lief dat ik hem wel op kan vreten (en menigmaal denk ik dan een paar minuten later: 'had ik het maar gedaan...'). Hemel, wat kan dat kind het bloed onder mijn nagels vandaan halen! En waarom? Geen idee! Hij doet boos, reageert niet, gooit met dingen (vooral als hij zijn zin niet krijgt), pakt dingen af van Olivier, zoekt ruzie met Olivier, hangt aan je, loopt te piepen en huilt om niks?
Moe misschien? Ja, dat zeker. Zijn eerste schooljaar zit er bijna op en dat is natuurlijk ook slopend. Alleen lukt het mij ook niet altijd (lees: meestal niet) om begrip te hebben en geduldig te blijven. Maar goed dat het over 2 1/2 week vakantie is (hoewel... 6 weken met zo'n tegendraads kind thuis zitten, daar knap ik ook niet van op...).
Ik hoop maar dat het echt een periode is en dat de zon weer snel gaat schijnen (liefst ook letterlijk!), want anders sta ik niet voor mezelf in!

Day after

The day after...
Gisteren hadden we mijn feestje. Een heel huis vol en kei gezellig!
Vooraf vroeg ik me nog af waarom ik mijn verjaardag eigenlijk ook alweer wilde vieren, want echt heel relaxt word ik van zo'n vooruitzicht nooit. En zeker nadat we boodschappen hadden gedaan en een klein vermogen kwijt waren (en dan hadden we nog niet eens oesters en kaviaar!) had ik toch wel even mijn bedenkingen. Ik ben namelijk helemaal geen feestneus en vier mijn verjaardag dus ook nooit.
Maar dit jaar was anders dan anders. Zaterdag was ik echt jarig en het regende werkelijk whatsapp'jes, mailtjes, facebookberichtjes, kaartjes en sms'jes. Zó leuk! En gisteren was echt super gezellig! De weergoden waren ons goed gezind, dus hadden we, onverwacht, echt fantastisch weer en konden we lekker naar buiten.
En tja, het gezelschap was gewoon ook echt helemaal leuk!
Ik was voor het eerst een keer écht jarig en heb genoten!
Dus ik kijk terug op een heerlijk verjaardagsweekend!

Dank je wel lieve allemaal!

Hiep Hiep Hoera

Voor mezelf! Ik ben vandaag jarig. Wauw, weer een jaar erbij.
Terwijl de meeste mensen het erg vinden om ouder te worden, ben ik alleen maar blij (misschien denk ik daar over een paar jaar wel heel anders over hoor). Want daar waar ik tot voor kort nog vond dat eigenlijk alleen mijn wenkbrauwen er wel mee door konden, ben ik nu veel tevredener.
Geloof me, ik heb nog meer dan genoeg verbeterpunten, maar ik snap het/het leven/de wereld allemaal zoveel beter.
Door het ouder worden, ben ik zekerder geworden en ben ik mezelf meer gaan accepteren. Tuurlijk heb ik mijn dagen vol onzekerheden (de zomer is daar ook altijd een uitermate geschikte periode voor), maar ik ben gegroeid!
En dus ben ik nu gelukkig. Met mijn man, met mijn kinderen, met mijn leven en, in zekere zin, met mezelf. 
Dus ik ben alleen maar blij. Blij en dankbaar dat ik in volle gezondheid weer aan een nieuw jaar mag beginnen!

Proost!

Imperfection is beauty, madness is genius,
and it is better to be absolutely ridiculus than
absolutely boring. 

Marilyn Monroe

Heg

Zoals zoveel mensen hebben ook wij een heg in de tuin staan. Een beukenhaag. In de zomer zorgt hij voor privacy, in de herfst vooral voor heel veel blad in de tuin...
Maar nu is het tijdperk van het groene blad weer aangebroken en dus ook het tijdperk van heel regelmatig de heg moeten knippen. En aangezien de takken al weer alle windrichtingen opstaken, werd het weer eens tijd voor een knipbeurt. En gisteren mocht onze heg naar 'de kapper'. Joep hem eens een flinke snoeibeurt. Omdat ik bijna stik en voor extra zuurstof naar het ziekenhuis kan worden afgevoerd als ik alleen al naar de heg kijk (hooikoorts), hield ik me afzijdig.
En geloof me, Joep is echt een fan-tas-tische vent. Hij doet alles voor je, maar ik hoop dat hij nog heeeel lang zijn huidige beroep blijft uitoefenen en niet heimelijk een carrière als kapper ambieert...
Misschien dat ik vandaag of morgen de heg, met gevaar voor eigen leven, toch nog maar even stiekem her en der een beetje bij ga werken...

Mocht Joep een carrièreswitch overwegen, dan zal ik je waarschuwen!

Het zal toch niet?

Zoals ik al eerder meldde zit ik, met nog tig mensen in mijn directe omgeving/leeftijdscategorie, in een periode dat ik niet weet wat ik wil. Wat voor werk zou ik écht met hart en ziel willen (en kunnen!) doen? Ik weet het niet. Het houd mij, en vele met mij, al tijden bezig. Midlifecrisis misschien? In ieder geval 'redelijk' frustrerend dat je van jezelf niet weet wat je wilt, waar je écht (langdurig!) blij van word of populair gezegd 'waar je passie ligt'.
Maar goed. Vanmorgen was ik op school en liep ik bij Olivier de klas binnen om iets terug te brengen. De kinderen kennen me en binnen no-time kwam er één me al iets vragen. En het duurde niet lang voor ik een kringetje kindjes om me heen had verzameld en ik gezellig met ze zat te keuvelen en ze hielp met wat dingetjes.
En ik vond het nog leuk ook?!
O hemel! Het zal toch niet?
Ik heb namelijk, ik durf het bijna niet hardop te zeggen, een jaar de Pabo gedaan. En ik ben er na een jaar gillend weg gerend. Dat ik het nog een heel jaar heb uitgehouden, mag een wonder heten, want ik had het na 2 maanden eigenlijk al wel gezien. Maar dat ik het een heel jaar volhield had een rede en die rede had een naam....
Maar goed, na al een vooropleiding in de pedagogische richting te hebben doorlopen, was ik wel klaar met die kleine etterbakken eigenlijk. Dus opleiding of niet, mijn diploma ging in de la om er vervolgens nooit meer uit te komen.
En dan nu word ik ineens zomaar blij als ik in de klas van Olivier rondloop...

Eng! Heééél eng!

Lichte paniek

Ik voel me onrustig. Ben moe en dat weer! Stom land!
Geloof dat ik mijn dag niet helemaal heb...
Ik ben onrustig omdat ik namelijk nog zo veel móet, maar het liefst zou ik mijn bedje weer induiken en gaan slapen! Ik heb het koud en ik wil even niet nadenken.
Het weekend hebben we een feestje (op zich niet zo spannend allemaal) en op zich zul je denken 'leuk, gezellig' en ja dat is het ook altijd, maar de aanloop er naartoe! Ik ben namelijk niet iemand die alles al weken van tevoren plant, in huis heeft of duidelijk voor ogen heeft wat er allemaal moet gebeuren. Ik zie het feestje wel voor ogen, maar wat er voor gedaan en gehaald moet worden, daar word ik altijd een beetje nerveus van, zo een paar dagen van tevoren.
En dan zou je, terecht, kunnen zeggen dat ik de dingen dan wat eerder moet regelen, maar ik ben iemand die alles altijd op het laatste moment doet en deep down weet ik dat ik het dan het beste functioneer en het ook altijd heel snel geregeld heb.
En toch, ondanks die wetenschap en zelfkennis, kan ik een licht gevoel van paniek niet ontkennen...

Zo'n bui

Gisteren had ik weer eens zo'n bui. Zo'n bui waarin je alles ineens beu bent.
Heel lang kan ik het aanzien en dan ineens, BOEM!, ben ik het echt zo spuugzat! Baal ik van de rommel, speelgoed dat niet op de daarvoor bestemde plek ligt, de stapels post en tijdschriften, Joep's administratie op tafel (bij gebrek aan werkruimte), spullen die uit gemak maar op de trap naar de zolder (die toch niet als leefruimte in gebruik is) wordt gepleurd, de kasten waar alles maar in geflikkerd wordt (ziet toch niemand), de kelder waar een orkaan lijkt te hebben huisgehouden, de berging waar je je kont niet meer kunt keren. En over de kunstwerkjes en tekeningen van school overal en nergens nog maar te zwijgen! Als je die niet wekelijks een enkele richting vuilnis- of papierbak geeft, kun je er eind van het schooljaar een (groot) huis mee vullen of behangen!
Aaarrrrgggghhhhh!!! Echt, ik ben het zó beu, zo geïrriteerd en chagrijnig en iedereen zal het weten! Iedereen in huis heeft last van mijn humeur en ik zelf nog het hardst. En ik kan het helemaal niemand anders dan mezelf kwalijk nemen. Was ik maar gestructureerder en georganiseerder. Dan zou ik zo'n bui niet eens in de zoveel tijd hebben.
Zo'n bui waarin ik in staat ben om een handelaar te bellen en hem het hele huis leeg te laten komen halen (behalve mijn kleding...).
Misschien kan ik vandaag gewoon eens met een rolletje vuilniszakken een rondje door het huis gaan! Alles wat ik tegenkom, hup zo in een zak. Ik snák naar minimalisme! Gewoon álles er uit, helemaal leeg en dan alleen opnieuw gaan kopen wat je écht nodig hebt.

Zalig lijkt me dat!

Topdag!

Gisteravond naar de laatste wedstrijd van het Nederland elftal, voor het EK, geweest. Ze speelde tegen Noord Ierland.
Mijn zwager had kaarten geregeld en vooral Olivier liep al de hele week te stuiteren (herinner me er de volgende keer even aan dat ik niet zo ver van te voren tegen ze vertel dat we naar het voetballen gaan!!).
Rond zes uur waren we in de Arena. Op de valreep mochten de kinderen meedoen aan een kleurwedstrijd waarbij Olivier een shirt won (waar ik hem binnenkort denk ik uit moet kníppen, want hij weigert hem uit te doen...).

Als ik een foto op facebook plaats, komt er na een paar doelpunten een reactie met de vraag of ze dan misschien toch verder komen dan de poule des doods.
Ik zit dan wel in het stadion, maar ik heb echt werkelijk nul komma nul verstand van voetbal, dus geen idee! Ik weet wel dat de sfeer echt helemaal top is! Olivier zit te stuiteren op zijn stoel (en komt er proefondervindelijk achter dat de zitting omhoog klapt zodra je gaat staan....) en Valentijn zit vol overgave met zijn vlaggetjes te zwaaien.
De sfeer is echt helemaal top en dat ze winnen met 6-0 maakt het feest natuurlijk helemaal compleet!

Dus gisteren eerst een feestje/brunch en daarna een topwedstrijd!
Wat een topdag!

Gezellig!

Ik heb een feestje. Een lieve vriendin is jarig en geeft een brunch voor haar vriendinnen. Dus lekker een middagje zonder mijn mannen op stap. Lekker! Ik heb er zin in!
Grote vraag alleen altijd is 'wat trek ik aan'? Vandaag is daar geen uitzondering op, dus sta ik voor een kast vol kleren (natuurlijk) te roepen dat ik niks heb.
Als ik de zoveelste outfit sta uit te proberen en op mijn hakken voor de spiegel sta te draaien, komen mijn twee kleine mannen binnen. 'Mooi mama, je lijkt wel een dame!'
Bedankt mannen! Weet ik tenminste meteen hoe ze normaal over me denken....

De brunch was super gezellig! Leuk gezelschap, leuke locatie, lekker eten en brullen met zijn allen bij de speeches. Volgende keer niet vergeten waterproof mascara op te doen!

Daarna snel naar huis, want we gaan met z'n vieren naar Amsterdam: naar Nederland-Ierland, de laatste wedstrijd voor het EK.
Als ik thuiskom ligt er een verrassing voor me klaar. Mijn mannen hebben een oranje ST jurkje voor me gekocht! Hoe lief kun je ze hebben?! Mijn 'zorg' over wat ik toch nu in hemelsnaam weer aan moet, is in één klap getackeld. Super!

En dan nu snel naar de Amsterdam Arena!
Tot zover kan de dag in ieder geval niet meer stuk!
(nu maar hopen dat 'onze mannen' vanavond winnen!)

Zóóó fout

Voor de meiden van de brunch.

Ik ken het nummer pas sinds kort en iedere keer als het in de auto op staat krijg
ik associaties met de jaren 80.
Jongens met een vlassnorretje in een Opel Manta, armpje semi relaxt uit het raam
en klapperende nummerplaten van het volume.

En zóóó fout, dat het (bijna) gaaf is!

Bron: You tube

LMFAO | I'm sexy and I know it

Voor schut

Kinderen kunnen je echt zo enorm voor lul zetten! Sorry voor het woord, maar geloof me, dat benadert de waarheid aanzienlijk nauwkeuriger dan 'voor schut'!
Joep ondervond het een paar weken geleden in de Albert Heijn.
Terwijl de kinderen verspreid over de gangen in de winkel rondliepen, signaleerde Valentijn een, hoe zeg ik dat maatschappelijk verantwoord, klein mens. Een lilliputter dus (naar woord vind ik dat). En dan van het formaat kleiner dan hij zelf.
Je voelt hem waarschijnlijk al op je klompen aankomen, want daar ging hij:
 'Oli! Ooooo-li-vier! Kom eens! Kijk eens! Da's een kleintje!'
Natuurlijk ontging het die meneer (en de rest van de bezoekers van de AH...) niet, want buiten het luidkeels roepen werden er wilde armgebaren gebruikt én op hém gewezen.
Fijn, kinderen!
Achteraf natuurlijk hilarisch, maar op dat moment kun je natuurlijk wel door de grond zakken.
En Valentijn zou Valentijn niet zijn als hij mij (gisteren) zo'n momentje ook niet gunde....
Als er een vriendje van Olivier bij ons thuis wordt opgehaald, wijst hij (wederom! moet ik hem toch eens afleren...) naar de buik van de mama van het jongetje en zegt: 'ik denk dat daar een baby inzit'.
Godver! Nee dus! Echt, het schaamrood stond me op de kaken en ik had echt geen idee wat ik moest doen. Ik was op het moment suprême bezig en heb daar maar even (on)handig (mis)bruik van gemaakt en het even 'niet gehoord'. Maar ja, zij is natuurlijk ook niet gek. Dus alsnog: sorry sorry sorry!