Al tijden weet ik dat ik, na 10 jaar trouwe dienst, afscheid moet gaan nemen van Jil (Sander red.). Ze zit onder de vlekken, de handvatten zijn niet meer je dat en ja, na 10 jaar mag het ook wel een keer. Toch?
Al tijden kijk ik er naar uit, maar ik vond er maar geen. Een goede, leuke nieuwe tas (en stiekem wil ik eigenlijk ook geen andere, want ik ben nogal aan Jil verknocht).
Maar ineens, na een gezellige lange lunch met een vriendin, liep ik er tegenaan.
En hoewel ik zo blij ben als een kind, heb ik gemengde gevoelens en heb ik hem toch nog niet uitgepakt en in gebruik genomen.
Terwijl ik met nieuwe kleding altijd uren voor de spiegel kan draaien, combi's maken, nog een keer die andere combi proberen, het weghangen en weer te voorschijn halen om nóg een keer te kijken, voel ik me nu bijna schuldig. Want ik ken mezelf. Als ik eenmaal een tas in gebruik heb, kijk ik niet meer om naar voorgaande trouwe dieners.
Dus, ik laat hem nog heel even ingepakt...
Aaaa DE tas!
BeantwoordenVerwijderenDie zoek je niet. Die zoekt jou! Die overkomt je!
De kleur. De geur. De zachtheid van het leer. De afwerking. De indeling. Het formaat. De toepasbaarheid. Allemaal essentiele details die bepalen dat de tas die je tegen het lijf bent gelopen ook echt voor jou, en alleen voor jou, bestemd is!
En dan… doe ik het wel, doe ik het niet? Waarom zou ik het wel doen? De tas die ik nu heb is hartstikke mooi en daar ben ik aan gewend. Maar deze is ook ooh zo mooi en ik wil ‘m zo graag. Ik denk er nog even over na. Nee, wat valt er nog na te denken. Ik doe het! En jawel even later loop je met je nieuwste aanwinst stevig in de hand de winkel uit. Blij als een klein kind. Steeds even kijken. Even genieten.
Zo gaat dat.
De nieuwsgierigheid is gewekt…. Ben benieuwd naar je nieuwste aanwinst. Kun je niet een fototje posten op je blog?