Allemaal hetzelfde

Vroeger duimde ik. Of tenminste dat wil zeggen, ik had maar liefst 3 vingers in mijn mond (vraag me niet hoe ik dat deed, want als ik dat nu doe, lijkt dat vooral errug oncomfortabel)! En iedere avond als ik door mama naar bed werd gebracht vroeg ik haar of ze, als ze naar boven kwam, mijn vingers uit mijn mond wilde halen. Niet dat ik niet droomde van een beugel, want zo'n draadje leek me fantastisch! Iedere keer als ik terugkwam van de tandarts was ik dan ook weer zwaar teleurgesteld. Wéér geen beugel!
Maar goed, op een gegeven moment bereik je een leeftijd waarop het best gênant is als je nog 'duimt'. Tegelijkertijd gaf het me natuurlijk enorm veel troost en een heel veilig gevoel als ik tegen mama aanlag op de bank.
Maar toch, iedere avond dezelfde vraag. En iedere avond antwoordde mama heel geduldig op weg naar beneden dat ze dat zou doen.
En nu heb ik zelf zo'n exemplaar. Niet dat ze duimen, allebei niet, maar Valentijn vraagt iedere avond of ik, als ik naar boven kom, hem nog een kusje en een knuffel wil geven. En iedere avond antwoord ík nu, op weg naar beneden, heel geduldig dat ik dat natuurlijk zal doen.
Echt, kinderen, allemaal hetzelfde!