Kerstvakantie

Onderhoud CV

Via zo'n automatische planner had ik een afspraak gemaakt voor onze jaarlijkse onderhoudsbeurt aan de CV ketel. Vandaag tussen 10 en 12 uur. Ik heb Olivier thuis na zijn operatie, dus dat kwam wel goed uit.
Zodra je zo'n afspraak hebt ingepland krijg je een mail ter bevestiging met opmerking, met enigszins dreigende ondertoon..., dat indien je op het afgesproken tijdstip niet aanwezig bent, je voorrijkosten in rekening gebracht krijgt. Juist ja...
En zo zaten we vanmorgen braaf te wachten. En te wachten en te wachten. Inmiddels wel enigszins ongeduldig, want ik wil eigenlijk wel weg. Olivier voelt zich prima, heeft voor het eerst zijn ogen weer open, dus we kunnen wel even samen op pad (naar school mag niet). Even naar buiten. Weer eens frisse lucht in het jongetje pompen.
En toen was het 12 uur geweest en had ik nog geen monteur gezien. Ja hoe is het?! Ik krijg voorrijkosten in mijn maag gesplitst als ik niet thuis ben, maar wat ik krijg ik als ik voor Jan Doedel op hun zit te wachten?
Dus maar even in de telefoon geklommen. De monteur is onderweg. Net vertrokken uit een dorp hier 12 kilometer vandaag. En, zo zegt de meneer aan de telefoon, hij rijdt nu met 30 kilometer per uur richting ons adres.
Nou, dat schiet lekker op!
Best irritant....

Loetje is niet meer...

Op de verkoever

Vandaag was het zover: Olivier werd aan zijn oogjes geopereerd.
Om half 9 moesten we ons melden. De weg er naar toe was eigenlijk nog bijzonder relaxt. Olivier had nog flink wat praatjes.
Tot we de afdeling opliepen, toen viel hij stil. Ik zag het gebeuren. Ik zag zijn gezichtje betrekken, voor hij tegen me aan kroop.
Hij wilde niet, hij vond het niet leuk. Nee schat, dat snap ik, het is ook niet leuk!

Na dik anderhalf uur mochten we richting operatiekamer waar zijn bloeddruk nog werd gemeten en hij aan de hartbewaking werd gelegd en waar we vervolgens nog een dik half uur moesten wachten.
En daar begon de spanning pas echt goed. We hadden bij de ingang van de OK al afscheid moeten nemen van papa en nu was het wachten op... tja, op wat eigenlijk. Dat. Dat hij niet precies wist wat hem te wachten stond was misschien nog wel het ergste.
En toen, rond tien voor elf was hij aan de beurt. Bbrrr, kippenvel en kriebels! Eenmaal op de operatietafel brak er complete paniek uit. Hij wilde niet meer en wilde weg. Och, mannetje toch. Ik wist rustig te blijven en kreeg ook hem rustig, terwijl een soort van Paulus de boskabouter (maar bepaald geen kindvriendelijke..) de druk opvoerde, want anders ''zou iedereen in de ok dadelijk slapen'' omdat het lachgas ontsnapte. Ja daag bekijk het. Mijn kind is in paniek, dus ik laat me echt niet door zo'n halve kabouter opjagen!
Niet veel later viel Olivier rustig in mijn armen in slaap en moest ik de OK verlaten.
In de wachtkamer heb ik zelf zitten huilen...

Na ruim drie kwartier kwam de chirurg vertellen dat ze klaar waren en dat de operatie goed gegaan was.
Olivier heeft de rest van de dag voor pampus gelegen. De operatie is geslaagd, maar het resultaat hebben we nog niet gezien. Hij heeft vooral geslapen en lijkt wel een pasgeboren konijntje. Zijn ogen zitten dicht (en houdt hij dicht omdat ze prikken) en zijn vochtig van het traanvocht en de zalf die ze er in gesmeerd hebben.
Heel af en toe doet hij heel even zijn ogen open en die zijn vooral heel rood (en een beetje akelig) en dat zal nog wel een tijdje blijven, dus even afwachten nog.

Inmiddels zijn we thuis (en is mijn agenda verrijkt met drie controleafspraken..) en voelt hij zich goed. Niet meer beroerd, alleen zijn ogen prikken dus die houdt hij nog altijd dicht. En zo ben ik naast mama ook een blinde geleide hond, want ik stuur hem door het huis waar hij heen wil.
Maar misschien dat hij morgen weer met open ogen door het leven gaat en hopelijk zullen we dan zien dat Loetje niet meer is....

Flappie

Vanmiddag had ik, uiteraard, Sky Radio aanstaan. Van 14.00u tot 18.00u was daar de Christmas top 50 te horen. Gezellig!
Op nummer 49 stond Flappie van Youp van t Hek. Mijn moeder haatte dat nummer en de radio ging dan ook resoluut uit zodra ze de eerste tonen van het nummer hoorde. Ik haat vooral die vader, want wat een L..!
En nog steeds ieder jaar, iedere keer als ik dat nummer hoor, voel ik de tranen branden, begint er van binnen iets te koken en zou ik die vader liefst eigenhandig de nek omdraaien! En dat is precies waarom ik het nummer wel luister, want die laatste zinnen, die maken het helemaal goed....
Sorry mam.

Fijn weekend!

Border collie

De school waar onze kindjes opzitten heeft geen continurooster.
Maar op donderdag blijven de jongens wel altijd over. Op eigen verzoek!
Ze vinden dat helemaal leuk. Lekker lunchen met hun vriendjes en daarna nog even spelen voor het tweede deel van de schooldag weer begint.
De dagen dat ik ze tussen de middag ophaal zijn eigenlijk, ondanks dat we praktisch om de hoek bij school wonen, nooit relaxt. Ik lijk dan namelijk op een border collie die zijn schapen aan het opjagen is. Want die tijd die we hebben om te lunchen vliegt werkelijk voorbij, dus vanaf het moment dat de bel gaat, jaag ik achter de jongens aan om alles in de tijd gedaan te krijgen en ze op tijd met volle buikjes en gepoetste tandjes weer op school te hebben. Pff. Stress!

Op donderdag blijven ze dus, vrijwillig, over en geloof het of niet, maar dat scheelt zoveel op een dag! Niet heel de ochtend op de tijd hoeven letten (de ochtenden/dagen vliegen al net zo hard voorbij namelijk), geen onderbreking in je eigen bezigheden die ochtend.
Kortom: ik vind het echt heerlijk. Lang leve het overblijven!

Kinderfeestje

Vandaag hadden we Olivier's kinderfeestje.
Zeven jongens in totaal. Zeven energiebommen....
En dan kun je er voor kiezen om het jezelf moeilijk te maken. Of je kiest er voor om het jezelf makkelijk te maken. Dat laatste hebben wij gedaan. We zijn naar een indoor speelpaleis geweest. Vreselijk, maar voor kinderen helemaal fantastisch. Ze kunnen daar rennen, klimmen, klateren, herrie maken en niemand die er iets van zegt... Top!
Ondertussen zaten wij vanaf een afstandje het in de gaten te houden terwijl ik probeerde de herrie te negeren (best een uitdaging kan ik je melden...).

Inmiddels is het bijna 20.00u en is iedereen weer netjes thuis, met volle buikjes, afgezet en liggen ze hier gedoucht en wel op 1 oor.

Ik ben kapot, maar vooral heel erg blij dat alles weer achter de rug is...

Kriebels

Bij de orthoptist

Vanmiddag belde de orthoptist van Olivier.
Vorige week hebben we de laatste pre operatieve tests gehad en volgende week dinsdag is het zover, dan wordt Olivier aan zijn ogen geopereerd.
Vanmiddag hadden we nog even contact om de laatste dingen te bespreken en kon ik mijn laatste vragen nog stellen (want vragen komen bij mij meestal pas na een afspraak, in plaats van tijdens.... Heel handig).
En ondanks dat de afspraak van volgende week dinsdag in mijn agenda brand, doe ik er heel luchtig over tegen Olivier.

Maar na het telefoontje begint het bij mij nu toch wel echt te kriebelen. Ik vind het namelijk best spannend en ben geloof ik plaatsvervangend nerveus aan het worden. Het feit dat je kind moet worden geopereerd is niet leuk (de opmerking die je wel eens hoort dat ouders zeggen dat ze het met liefde over zouden willen nemen, kan de mijne zijn op het moment) en hoewel het allemaal niet zo heel ingewikkeld schijnt te zijn (het is niet de eerste keer dat ze een dergelijke operatie uitvoeren), vind ik het feit dat ze aan zijn ogen zitten maar eng. Je hebt tenslotte maar 1 paar en het is toch wel een zintuig dat van groot belang is (en daarbij, het is wel mijn kind!).
Maar goed, het is voor een goed doel en de artsen hebben er vertrouwen in, dus moet ik dat ook maar hebben.
En wie weet is Schele Loetje dan volgende week niet meer!

Zeven

Gisteren hadden we feest. Olivier werd 7 jaar.
Om half 6 kroop hij bij me in bed. Doen alsof ik nog sliep was geen optie, want hij zij vrijwel direct dat hij jarig was en dat hij een feestje wilde vieren. Zucht, half zes...
Ik heb het nog weten te rekken tot 7 uur, maar toen was het echt wel tijd voor cadeautjes vond hij!
Om half 8 zaten we dus aan het ontbijt en om 9 uur stond ik al cakejes te bakken...
Mijn ideale zondagmorgen....
Tegelijkertijd was het eigenlijk ook wel prima om al zo vroeg uit de veren te zijn (hoewel ik er aan de ontbijttafel toch vooral nog uitzag als een zombie), want we hadden nog een hoop te doen!
Olivier en Valentijn hadden namelijk bedacht dat, zodra Sinterklaas zijn hielen had gelicht, dat het nu Kerstmis was! Dus, moest er een boom komen! Prima, mijn idee, maar ik dacht dat het leuker was om tot na je verjaardag te wachten? Maar nee hoor, dat was toch gezellig en 'daar had toch niemand last van als er een boom stond?'. Uh nee en ik vind het alleen maar leuk.
Maar dat betekende dus wel dat we ook nog twee bomen op te tuigen hadden (nou ja, anderhalf, een kleintje en een grote) voor de gasten kwamen. Waarom we dat zaterdag niet al hadden gedaan? Omdat ze nog moesten acclimatiseren... En aangezien ik niet over een week een stam in mijn huis wil hebben staan omringd door tig naalden, hebben we dat advies toch maar even ter harte genomen.

Al met al was het een mega drukke, maar gezellige, dag. Maar was ik ook weer erg blij toen we 's avonds uiteindelijk uitgeteld op de bank konden ploffen.
Woensdag nog een kinderfeestje en dan hebben we het voorlopig weer even gehad.
Maar....de boom staat!


 

Sky radio

 

Ik heb hier thuis altijd Sky radio aan staan.
En nu, in december, helemaal! Want na Sinterklaas (ik hoorde er zelfs al een paar toen die beste man nog in het land was...) draaien ze hier volop kerstliedjes!
Heerlijk! Ik word daar altijd helemaal blij van en kan niet wachten tot Olivier´s verjaardag achter de rug is en ik de kerstboom mag zetten!
Mijn schoonzusje was dit jaar zwaar in overtreding en heeft zich op pakjesavond denk ik onder de bank schuil gehouden om te voorkomen dat ze in de zak werd gestopt, want zij heeft haar boom al voor pakjesavond gezet! Heeeel stout!

Nog een paar dagen wachten en dan, met Sky radio op vol volume, mogen wij ook! Lekker de boom zetten!
Gezellig!

Stuiter stuiter...

Stuiter stuiter... Het stuitert hier vrolijk verder.
Gisteren was ik nog hoopvol dat na pakjesavond de rust weer zou wederkeren, maar geloof dat ik een beetje te optimistisch was (of dom, net wat je wilt). Want hoewel ze erg laat in bed lagen na een heel erg gezellige en enthousiaste avond (ik heb heel hard ´Dag Sinterklaasje´ gezongen!), waren ze vanmorgen toch echt weer heel heel erg vroeg wakker (bij een prachtig sneeuwlandschap)... Shit!
Natuurlijk wilde ze naar beneden om met hun nieuwe dingen te spelen. Logisch natuurlijk (en eigenlijk ook heel erg fijn dat ze zo enthousiast zijn), maar ik ben gebroken inmiddels! Drie weken aan een stuk korte, onderbroken nachten. Pff.. Ik ben het niet meer gewend.
Inmiddels is het 13.00u geweest (ze hebben de hele dag vrij, studiedag...!) en zijn de jongens echt nog steeds superlief aan het spelen. Ze vliegen van het een naar het ander (tussendoor even een sneeuwballen gevecht gehouden), vinden alles prachtig en het meeste lol hebben ze aan de goedkoopste dingen. Geweldig!

Maar ik hoop nu toch wel echt dat het heel snel weer als normaal is en de kinderen niet meer van die losgeslagen projectielen lijken (en ik weer gewoon kan slapen)!
Vanavond liggen ze er, wat mij betreft, om half 7 in.
Ik denk dat ik er dan ook direct in duik....

Pakjesavond

Vanavond is het zover! Pakjesavond!
Ik kan niet wachten!! Zo'n zin in!
En dan bedoel ik vooral in het moment dat we mogen gaan zingen. Na de pakjes bedoel ik dan, wel te verstaan!
Ik denk dat ik bij de open haard het hardst zal zingen van allemaal! Uit volle borst: Dag Sinterklaasje dag dag daag, dag Zwarte Piet. Dag Sinterklaasje dag dag daag daahaa- haaaa- haaagg!!!!

Hopelijk krijg ik mijn nachtrust dan weer terug (want die spanning is killing voor de jongens) en keert de rust dan weer enigzins terug hier in huis (hoewel....over een paar dagen is Olivier alweer jarig, dus volgende horde...).

Tuurlijk heb ik ook zin in pakjesavond. Leuk die gespannen koppies, want de traditie is natuurlijk hartstikke leuk en ik zou het niet willen missen, maar ik vind het ook leuk als het weer voorbij is... Nog 1 nachtje slapen...

Veel plezier allemaal!

Chocoladeletter

Vanmorgen vonden onze kindjes een chocoladeletter in hun schoen.
Olivier had er een briefje van Sinterklaas bij zitten met excuses. Hij had zich namelijk vergist... Hij heeft ons buurjongetje per ongeluk de O gegeven en nu kreeg Olivier zijn letter! Ach ja, hij is ook maar een mens en iedereen maakt fouten!
Waar ik alleen niet op gerekend had, was dat Olivier al in de startblokken stond om zijn tanden te gaan poetsen en zich aan te kleden, want dan kon hij naar de buren om zijn letter te ruilen.... Note: het was 6 uur!
Shit, die had ik natuurlijk aan kunnen zien komen, als ik niet zo bezig was geweest met een pedagogisch lesje om duidelijk te maken dat je fouten mag maken, dat iedereen fouten maakt, zelfs Sinterklaas.

Nadat mijn hersenen op de vroege ochtend overuren hadden gemaakt om het weer recht te breien (waarom was de O dan ook op!), heb ik mijn regel dat jokken niet mag vervolgens zelf zwaar overtreden, want zo zei ik dat ik de buren een berichtje heb gestuurd (niet dus) en tja, nu hadden ze bij ons naast de letters toch al open gemaakt en half opgegeten! Tjonge, en dat zo vroeg al?! Nou ja, dan eet jij de D maar gewoon op. En zoals alleen Olivier dat kan reageerde hij uiterst begripvol: ach ja, dat maakt ook niks uit, ze zijn toch allemaal even groot.
Pff, kom ik daar weer mooi even weg!

Weekend

Nieuwe oren

Vanmorgen mochten we ons al om 7.45u melden in het ziekenhuis. Vandaag kreeg Valentijn nieuwe buisjes.
Begin van het jaar was de eerste keer en nu op herhaling. Gisteren hebben we alle foto's van de vorige keer bekeken (heel irritant voor andere, maar ik fotografeer werkelijk alles. Goed voor de verwerking en voorbereiding dus...), dus hij wist precies wat hem te wachten stond.
En hoewel ik dat ook wist, had ik het toch weer moeilijk. Tot de operatiekamer gaat alles prima. Maar dan... Je legt je kind op de operatietafel, hij krijgt zo'n zuurstofklemmetje aan zijn teen en dan ligt hij daar echt zooooo zielig te kijken. Een hoop mensen in blauwe pakken (inclusief ikzelf), overal apparatuur en draden en dan hebben we het nog maar over een heel simpele ingreep!
En dan krijgt hij het kapje op... Terwijl ik hem vast hield, ademde hij door zijn mond, want dan ruik je het gas niet en dat deed hij super. Ik was vreselijk trots op hem.
Maar dan komt het moment dat zijn oogjes wegdraaien, dat hij wegzakt en dan moet je dus weg. En dat moment... Ik wil niet anders dan dat ik ze weg mag brengen, maar het moment dat ik ze achter moet laten... Een brok in mijn keel en de tranen in mijn ogen. Watje! het zijn maar buisjes! ('Ik kijk nu al uit naar 18 december', als Olivier aan zijn ogen wordt geopereerd. Mijn inziens wel een serieuze operatie...)
Op zo'n moment voel je weer hoe diep het zit...

Inmiddels is het bijna half 5 en na een moeilijke start na de narcose is hij nu weer zijn oude ik met nieuwe oren.
Laten we hopen dat hij niet alleen beter hoort, maar ook beter luistert.
Hoewel dat wishful thinking is, want ik weet inmiddels beter...

Postcodeloterij

Wij doen mee aan de postcodeloterij.
Een paar jaar geleden werden wij op vakantie gebeld door het thuisfront. Het eerste dat ze zeiden was dat we niet moesten schrikken, want deze keer belde ze met léuk nieuws (de vorige vakantie dat we door het thuisfront werden gebeld, was namelijk om te vertellen dat er bij ons thuis was ingebroken. Leuk bericht op je huwelijksreis...). Nu echter vertelde ze ons dat de postcodeloterij op ons postcode was gevallen! Nou, dat is nog eens leuk nieuws! Nu zijn we gelukkig redelijk nuchter, dus we hebben niet direct een magnum fles champagne meester gemaakt, noch hebben we ons geld direct over de balk gesmeten, want als je bedenkt hoeveel mensen hetzelfde postcode hebben... Bovendien zitten er allerlei (vervelende) addertjes onder het gras bij die loterij, dus de kans dat je van de aardbol af rolt is bijna net zo groot als dat je echt onbesnut rijk wordt door de postcodeloterij. Maar...het is voor een goed doel, dus we doen mee.

Nu kregen we eind oktober bericht dat we 'weer' in de prijzen zijn gevallen! We hadden een halve liter Ben&Jerry's gewonnen! Ook leuk!
Niet veel later krijgen we bericht dat we, gezien het loten aantal waar we mee meespelen, nog eens 4 halve liters Ben&Jerry's hebben gewonnen! Wat een feest!
Het is nog altijd niet de prijs waarmee ik mijn droomauto kan kopen misschien, maar what the hack! I like B&J's!

Ik ben al ruimte in mijn vriezer aan het maken, dus kom maar door!
Jummie jummie!

Sometimes

Precies!

Tandendoosje

Vorig jaar heeft Sinterklaas onze kinderen tandendoosjes cadeau gedaan. Voor Valentijn nog niet echt aan de orde, maar de Sint is de beroerdste niet en zo kregen allebei de kinderen een tandendoosje. De één deze hond, de ander het paard.
Ik heb me door de goedheiligman laten influisteren dat ze niet goedkoop zijn, maar ik vind ze echt top! Het paard van Valentijn staat nog op stal, maar in de hond van Olivier zitten inmiddels 7 tanden (nummer 8 ligt ergens op Ibiza op de bodem van een zwembad...) en het is echt zo'n leuk gezicht!

Volgens mij een erg origineel cadeau, dus misschien een idee om op het verlanglijstje voor Sinterklaas te zetten? (je steunt er meteen een goed doel mee)

Tandendoosje € 24,95

www.tandenbeestje.nl

Nieuwe buisjes

Gisteren waren we weer eens in het ziekenhuis te vinden.
Een paar weken geleden hadden allebei de jongens controle bij de KNO arts en bleken beide een middenoorontsteking hebben. Tegelijkertijd viste de kno arts een buisje bij Valentijn uit zijn oor en miste Olivier er al één.
We gingen naar huis met oordruppels en neusspray en een vervolgafspraak op zak.
En gisteren meldde we ons dus weer op de poli.

Er heerst hier in huis een permanente epidemie van Oost Indische doofheid, maar feit is dat ik nu toch ook wel merk dat ze ook werkelijk slecht horen.

Olivier blijkt weer lucht in zijn gehoorgang te hebben, dus die is 'winterproof'' verklaard (en luistert dus simpelweg niet goed...).
Valentijn echter, is echt zo doof als een kwartel, dus die mag op herhaling... Volgende week donderdag is hij al aan de beurt. Dan mogen we ons 's morgens melden voor nieuwe buisjes.

Ik denk dat ik eens een abonnement op de parkeergarage bij het ziekenhuis ga regelen, want komende maand zit ik er werkelijk wekelijks (Olivier zijn oogoperatie staat namelijk gepland voor 18 december, met voorafgaand nog wat onderzoeken)!


Maar eerst volgende week dus Valentijn.

Facebook

Ik zit echt serieus al heel de morgen te zwoegen.
Ik kreeg namelijk van iemand het advies om voor mijn blog ook een facebook pagina aan te maken. Ja, goed idee (denk ik), maar op internet gebied ben ik werkelijk een sukkel met entervrees, dus inmiddels ben ik aardig gefrustreerd en chagrijnig (en nog geen stap verder)!
Ik wil mijn blogpagina op facebook namelijk niet aan mijn eigen pagina hangen (hoe heb ik die overigens ooit voor elkaar gekregen?). Ik snap er echt niks van en toch kan het zo moeilijk niet zijn, want tig mensen hebben tegenwoordig toch meerdere pagina's? (Hm, die gedachte is niet bijzonder goed voor mijn zelfvertrouwen...). 
Ik heb al tegen mijn laptop geschreeuwd, ik heb gesmeekt en ik ben al weggelopen. Maar het helpt allemaal geen barst. Gek word ik!
Het liefst wil ik mijn laptop dichtklappen, maar ik kan het niet uitstaan, dus ik zwoeg verder.
Dus wie weet ben ik binnenkort te volgen via Facebook.

Of niet....

Kinderschoenen

Een paar weken geleden hebben de kinderen nieuwe schoenen gekregen. Ik vind dat altijd een kostbare aangelegenheid, want wat die kinderschoenen kósten! Op zich niet eens zo erg als ze er leuk uitzien en er blij mee zijn, maar als je bedenkt dat die krengen (de schoenen heb ik het over...) er na een kleine twee weken al niet meer uitzien, doet dat best zeer.
Dus sprak ik er Olivier op aan. Na een preek kreeg ik een wat beteuterde reactie. Wat bleek? Hij vond ze niet mooi? Krijg nou wat! 'Je hebt ze notabene zelf uitgezocht', was mijn verontwaardigde reactie. Nee hoor, kreeg ik als verweer, ik moest zeggen welke van de twee ik het mooist vond, maar ik wilde deze helemaal niet! Ja duh! Maar eerlijk is eerlijk, even terugdenkend aan de bewuste dag, moet ik toegeven dat dat klopt. Maar ja, wat híj mooi vond was nou niet bepaald wat ik in gedachte had! Meneer trok een paar gympen uit het rek. Op zich klinkt dat nog niet zo heel fout, maar als ik zeg dat ze fel lak(!)blauw waren met fluoriserende gele strepen, dan ben je het er vast mee eens dat dat een no-go was!
Zucht.
Afgelopen week kreeg ik een berichtje van de betreffende schoenenzaak. Bij aankoop van 2 paar schoenen kreeg je het tweede paar voor € 1,-! En dan komt je ware aard als rasechte Nederlander boven, want zo'n kans moet je natuurlijk onderzoeken. Bovendien is een tweede paar schoenen geen overbodige luxe. En daar gingen we dus weer. Toegegeven met lood in mijn schoenen, want als het op schoenen aankomt komen de smaak van mijn kinderen en mij niet per definitie overeen... Zo ook niet deze keer...
Na een dik uur stonden we bij de kassa. Gelukt. Valentijn een paar schoenen waar we het snel samen over eens waren. Het paar van Olivier kostte wat kruim en ik ben bang dat ík deze keer het onderspit heb moeten delven... Meneer heeft zijn zin gekregen namelijk. Nee, niet die blauwe! No way! Over mijn lijk! Maar hij heeft wel een paar ('winter') gympen. Niet precies wat ik in gedachte had, maar voor de levensduur blijkt het nu al beter om hem zelf inspraak te laten hebben. Want zo zet hij ze netjes terug in de doos (die mocht niet weg) als hij ze gedragen heeft, doet hij ze niet aan naar school ('want dat is zonde'?!), hij loopt zijn favoriete klimboom voorbij want dan beschadigen zijn schoenen, roept steeds dat ze zo lekker lopen en heeft al wel tig keer 'Dank je wel voor de mooie schoenen' gezegd.
Misschien moet ik volgende keer meteen iets meer rekening houden met zijn mening...

Werken in het buitenland

We hebben bij onze kinderen op school een gezin dat vandaag voor 4 jaar naar het buitenland vertrekt. De vader heeft daar een baan aangeboden gekregen en dus vertrekt het gezin vandaag richting Amerika.
Lijkt mij wel wat! Ik roep het al járen tegen Joep, dat als hij vandaag thuiskomt met de mededeling dat we voor weet ik hoe lang naar het buitenland moeten, ik vandaag nog begin met mijn koffer te pakken! Het lijkt me namelijk wel iets om eens een paar jaar in een ander land te vertoeven. Het zal ongetwijfeld wennen zijn en vast niet makkelijk, maar nu de postduiven anno 2012 zijn vervangen door email, skype, facebook, whatsapp, twitter en dat soort technische handigheidjes, zou ik het best aandurven. Ik zou wel willen!
Maar ja, Joep is HR interimmer, dus ik verwacht hem niet snel met een dergelijk bericht thuis te komen.
Jammer...

Maar voor C en haar familie: have a save flight and good luck in the USA!

Permanent marker

Gisteren hadden we weer eens zo'n gevalletje hier in huis!
Ondanks dat ik toch écht al een paar keer (en dan niet in een paar als 2...) heb gezegd dat je een dop gewoon op een stift moet doen en niet tegen je borst moet duwen, heeft dat blijkbaar geen nut... . Valentijn houdt namelijk zijn stift tegen zijn borst en steekt mis. Nou nou, is dat nou zo erg, hoor ik een paar mensen vanaf hier denken. Nou, wel omdat hij een permanent marker te pakken heeft gekregen! (kan een moeder nou echt niet gewoon even naar het toilet?)
En uiteraard niet in een of ander suf shirt, maar gewoon in een goed shirt! En gelukkig ook niet op zo'n heel prominente plek... Aarrggghhh! Af en toe zou je ze toch wat!
En dus schoot ik als een tornado achter de computer. Effe gegoogeld (goed geschreven dit keer! Goed hè?), want je weet nooit.
De eerste tip die ik tegen kwam, was behandelen met melk. Joep keek me nogal verbaasd aan, maar nadat ik (ik geef toe, nogal bits) riep dat ik het niet zelf verzonnen had, maakte hij zich uit de voeten. Zoiets doms maakt me gewoon woest. Sufferd! De melk hielp niet, de tandpasta, nagellak remover, alcohol en haarlak even min. Ja serieus, allemaal geprobeerd en niks er van zelf verzonnen. Maar aangezien wanhopig krijg je me zo gek om ik weet niet wat te proberen.
Maar ja, het heet blijkbaar niet voor niks 'permanent marker', want ik krijg het er echt met geen mogelijkheid uit. F@#$ck! Daar waar ik op internet haleluja verhalen las, kan ik me daar helaas niet bij aansluiten. Ook niet nadat hij gewassen is. Die permanent markers hier in huis blijken echt te doen wat ze beloven.
Dus mocht je nog een goede zoeken, mail me even, dan geef ik je het merk!

Stoomboot

Het vaarseizoen is weer voorbij, dus is het tijd om de boot naar de stalling te brengen voor zijn 'winterslaap'.
Dit seizoen is technisch gezien niet ons beste seizoen geweest. Om te beginnen lag de sloep al maanden later dan de bedoeling in het water en vervolgens was er iedere tocht wel íets.
De laatste keer hadden wij halverwege een gezellige tocht met mijn zus en zwager  ineens een stoomboot in plaats van een sloep!
Sindsdien lag hij, letterlijk en figuurlijk, stil in de haven, want zelfs na reparatie was er geen muziek in te krijgen!
En nu is het vaarseizoen voorbij en zou Joep hem gisteren van de haven naar de werf brengen voor zijn 'winterslaap'.
En zoals al het hele seizoen het geval, ging ook deze tocht niet zonder slag of stoot... 
Al om half acht vertrok Joep zodat hij op tijd terug zou zijn en we nog iets aan de dag zouden hebben.
Bij aankomst bleek dat de afdekhoes als centrale verzamelplaats was gebruikt door de meeuwen uit alle windstreken, want de hoes (gelukkig dat er een afdekhoes opzit...) was compleet onder gepoept, dus was hij nu wit in plaats van grijs... Ik geloof dat niet alleen ik er ondertussen het schijt van heb...
Om half 9 stond hij alweer voor mijn neus, want hij kreeg de sloep niet aan de praat. Goh! Je meent het?
Ik sta er inmiddels al niet meer van te kijken.

Uiteindelijk startte hij en kon hij onderweg. Op ongeveer 200 meter voor de werf begon de motor weer te piepen (en uit ervaring kan ik melden dat dat geen bescheiden piepje is...) en te roken. Jammer dat Joep geen mijter bij zich had, want de stoomboot van Sinterklaas verbleekt er bij...
Maar, hij heeft het gered, met de hakken over de sloot, dat wel. Poeh hé!

Uiteindelijk was hij om 17.00u thuis en kan het weekend alsnog beginnen....

Intocht Sinterklaas

Zoals waarschijnlijk 90% van de gezinnen met kinderen, zaten ook wij vandaag om 12.00u voor de televisie, want de intocht van Sinterklaas mag je natuurlijk niet missen. Dit jaar in Roermond. Wat een leuke en mooie stad (volgens de beelden)!
Al wéken wordt er naar toegeleefd, dus geïnstalleerd op de bank voor de buis. Als ze dan vooral erg verdiept zijn in de bak met pepernoten en aanverwante artikelen, weet je weer in 1 klap dat het niet zozeer om die beste man gaat, maar vooral om het krijgen van cadeautjes.... Dus zodra ze het belangrijkste hebben gezien, dat hij is gearriveerd..., gaan ze andere dingen doen en daar zit je dan als moeder. Vooral alleen naar de intocht te kijken... En ook nu vermoed ik dat het zo bij 90% van de gezinnen het geval was.
Ik vind het nog steeds het leukste van heel het Sinterklaasgebeuren, ook al is mijn absolute favoriet er niet meer. Want zeg nou zelf, Bram van der Vlugt is toch echt onevenaarbaar in deze rol?! Voor mij in ieder geval de enige echte Sinterklaas!

Fijn weekend!

Lezen

Olivier zit, zoals gezegd, in groep 3.
Dat betekent dat hij nu, onder andere, leert lezen en schrijven. Hartstikke goed en fijn natuurlijk, maar niet altijd handig voor ons ouders... Als ze nog niet kunnen lezen kun je namelijk ongestoord een boek als 50 tinten lezen bijvoorbeeld, zoals ik in de zomer deed. Of kun je een verhaal anders vertellen dan dat de auteur het bedacht en geschreven heeft en kunnen ze nog geen dingen lezen die jij niet wilt dat ze weten (zoals cadeausuggesties voor bijv. jawel... Sinterklaas).
En nu valt er net zo'n weekkrantje bij ons op de mat. En zoals ik de afgelopen weken al heb meegekregen dat Olivier nu ook dingen van de tv oppikt en over mijn schouder meekijkt als ik aan mijn laptop dit zit te schrijven ('waarom staat daar Olivier?') leest hij nu dus ook moeiteloos dat die bejaarde bebaarde man zaterdag bij ons in het dorp aankomt. En als ik nou ergens geen behoefte aan heb, is dat we die kerel overal en nergens moeten gaan opzoeken. Hij bezorgd de kinderen (en mij...) al stress (met 'gezellig' gedrag als resultaat) genoeg!
Dus fantastisch hoor dat hij het zo goed doet, maar dat kunnen lezen is toch niet altijd even handig...

Amber Albarda, deel II

Een tijdje geleden schreef ik over het boek ' Eet jezelf mooi, slank en gelukkig'  van Amber Albarda.
Ondanks mijn ernstig zwakke ruggengraat, heb ik toch echt wel een paar weken (een beetje ...) rekening gehouden met wat ze allemaal schreef. Toch wel (bijna) twee maanden heb ik mijn eetgewoonten (tot op zekere hoogte) aangepast.
Zo voerde ik het drinken van 1 1/2 tot 2 liter water per dag in. Dat is gezond zeggen ze. Dat zal best, maar ik werd op een gegeven moment, naar mijn mening, toch wel rond. Zo erg zelfs dat ik serieus heb overwogen om een zwangerschapstest te doen, want zo zag ik er ook uit toen ik (23 weken...) zwanger was! Dat ik het niet gedaan heb, is heel simpel te verklaren: ik was veel te bang voor de uitslag...
Tot ik bedacht dat ik niet meer at (maar ook niet minder) dan voorheen, dus dat het wel eens aan die overload aan water kon liggen. Ik was gewoon een lopende waterballon geworden! Misschien moest ik eens ophouden met mijn organen te willen leren zwemmen en vertrouwen hebben in mijn lichaam. Ik heb namelijk nooit een moeilijk lichaam gehad (er alleen moeilijk over gedaan..) en kon altijd eten wat ik wilde.
Dus ik ben gestopt met in ieder geval zoveel water te drinken en ik moet zeggen, mijn lichaam begint weer heel langzaamaan in zijn oude vorm terug te keren.
Haleluja! Gezond eten en leven prima, maar laat mij maar schuiven!

Kabouters

Vandaag had de klas van Valentijn een kabouterwandeling. Er waren een aantal mama's opgetrommeld om onze eigen kabouters te begeleiden, dus daar gingen we.
Het was echt prachtig in het bos. Hoewel fris, scheen de zon prachtig door de bomen en over het water. We hadden echt geen beter weer (voor november...) kunnen treffen!
Maar zoals dat meestal het geval is als je als ouder meegaat, en dat was ik even vergeten (of waarschijnlijker: dat had ik verdrongen), gaan je eigen kinderen zich dan echt onmogelijk gedragen.
Zucht, waarom? Waarom moeten ze je dan toch altijd voor schut zetten?
Een geruststelling is dat meerdere moeders dit herkende (en ter plekke ervaarde), dus het gedrag van je kind wordt je niet heel zwaar aangerekend, maar toch. Doe gewoon normaal!

Google

Afgelopen zaterdag zaten wij 'Ik hou van Holland' te kijken. Ja ja, ik weet het. Niveau lek me vestje, maar bij gebrek aan iets fatsoenlijks best lekker om even gewoon met verstand op nul onderuit te hangen.
En blijkbaar kun je ook nog wat leren. Zo moesten er woorden gespeld worden. Eén van de kandidaten moest het voltooid deelwoord van 'Google' spellen.
Ha! Die wist ik, want die gebruik ik met regelmaat in mijn blog. Mooi niet dus. Ik had het hartstikke fout! Ik schijn dat woord dus al eeuwen niet goed te schrijven! Want zo overtuigd dat ik was dat het 'gegoogled' was, moet het 'gegoogeld' zijn....
Gelukkig was ik niet de enige die stomverbaasd was, want de kandidaat in kwestie spelde het niet alleen verkeerd, maar ook de rest stond raar op te kijken.
Dat scheelt dan weer en veroorzaakt een iets minder grote deuk in mijn zelfvertrouwen, maar toch.
Bij deze mijn excuses voor het consequent (dat dan weer wel) verkeerd schrijven van dat woord!

High tea

Een vriendinnetje heeft een uitnodiging voor een high tea ontvangen en vraagt me of ik denk dat dat iets voor haar is.
Een tijdje geleden had ik hard gelachen en volmondig 'nee' geroepen, want dat soort 'opzitdingen' is niks voor ons. Maar nu reageer ik iets genuanceerder. Een paar maanden geleden heb ik zelf namelijk een high tea gehad en het leek in niks op wat ik er van verwacht had. Het was niet over de top engels, met gekruiste voetjes onder je stoel, een plank tegen je rug om rechtop te kunnen zitten, een soepjurk aan en een hoedje op, een aangemeten accent met hoog tuut-tuut-tuut gehalte en een hoog pinkje bij een overdadig gedecoreerd onmogelijk theekopje. Het werd ook niet geserveerd op een belachelijk klein rond tafeltje.
De zo typische etagère kwam er uiteraard wel al te pas en lots of tea (maar ook koffie), maar het was gewoon kei gezellig. Gewoon aan een grote tafel waar ook schalen met allemaal lekkere dingen stonden. Want vooral dat laatste (inclusief het gezelschap natuurlijk...) maakte dat de high tea helemaal leuk was.
Dus vriendin: ik hoop dat je een leuke dag hebt gehad!

Lef of gek

Terwijl wij verder gaan (puin)ruimen op zolder, blijven de kindjes samen beneden.
Zij gaan samen aan tafel zitten.....verven!
Is het verstandig dat wij dan naar boven gaan? Is dat handig? Is dat logisch? Uh, nee, maar ja, wie weet gaat het goed. Living on the edge hè! Dus we zijn óf gek óf hebben lef. Volgens mij een beetje van beide, dus ze regelen het maar.
Als ik geroepen wordt om even te komen helpen, ziet het er (vooralsnog) heel netjes uit. Olivier zit al netjes met een op tafel vast geplakt stuk papier, een bord met een stuk keukenrol en een glaasje water voor zich met een verfshort aan een zwarte piet te schilderen. Valentijn is ook al voorzien van een short, alleen moet ik hem even helpen het papier vast te plakken.
Zij schilderen, ik weer naar boven.
Ik hoor niks, dus ik ga er van uit dat de verf, kwasten en het water nog niet door de kamer vliegen, dus ik ga verder met mijn klus (ik kan leukere dingen bedenken op een vrije dag overigens).
Na ongeveer drie kwartier besluit ik eens polshoogte te gaan nemen.
Als ik beneden kom, word ik blij! De kunstwerken liggen keurig op het aanrecht te drogen, de sfeer is gezellig en alles is eigenlijk heel erg netjes?! De schade is beperkt gebleven tot de tafel. Alleen daar ligt een flinke plas gekleurd water, maar de verfbordjes en kwasten zijn al keurig richting gootsteen vervoerd. En onze tafel kan een hoop hebben, dus doek er over en klaar voor het volgende. Ze besluiten te gaan knutselen. Dat kost meestal vooral erg veel knutselpapier, maar ze doen maar, ondertussen kan ik boven nog wat meters maken.
Ik ben trots op ze!

Nu, achteraf denk ik, ' what were we thinking?!'


Fijn weekend!