Kinderschoenen

Een paar weken geleden hebben de kinderen nieuwe schoenen gekregen. Ik vind dat altijd een kostbare aangelegenheid, want wat die kinderschoenen kósten! Op zich niet eens zo erg als ze er leuk uitzien en er blij mee zijn, maar als je bedenkt dat die krengen (de schoenen heb ik het over...) er na een kleine twee weken al niet meer uitzien, doet dat best zeer.
Dus sprak ik er Olivier op aan. Na een preek kreeg ik een wat beteuterde reactie. Wat bleek? Hij vond ze niet mooi? Krijg nou wat! 'Je hebt ze notabene zelf uitgezocht', was mijn verontwaardigde reactie. Nee hoor, kreeg ik als verweer, ik moest zeggen welke van de twee ik het mooist vond, maar ik wilde deze helemaal niet! Ja duh! Maar eerlijk is eerlijk, even terugdenkend aan de bewuste dag, moet ik toegeven dat dat klopt. Maar ja, wat híj mooi vond was nou niet bepaald wat ik in gedachte had! Meneer trok een paar gympen uit het rek. Op zich klinkt dat nog niet zo heel fout, maar als ik zeg dat ze fel lak(!)blauw waren met fluoriserende gele strepen, dan ben je het er vast mee eens dat dat een no-go was!
Zucht.
Afgelopen week kreeg ik een berichtje van de betreffende schoenenzaak. Bij aankoop van 2 paar schoenen kreeg je het tweede paar voor € 1,-! En dan komt je ware aard als rasechte Nederlander boven, want zo'n kans moet je natuurlijk onderzoeken. Bovendien is een tweede paar schoenen geen overbodige luxe. En daar gingen we dus weer. Toegegeven met lood in mijn schoenen, want als het op schoenen aankomt komen de smaak van mijn kinderen en mij niet per definitie overeen... Zo ook niet deze keer...
Na een dik uur stonden we bij de kassa. Gelukt. Valentijn een paar schoenen waar we het snel samen over eens waren. Het paar van Olivier kostte wat kruim en ik ben bang dat ík deze keer het onderspit heb moeten delven... Meneer heeft zijn zin gekregen namelijk. Nee, niet die blauwe! No way! Over mijn lijk! Maar hij heeft wel een paar ('winter') gympen. Niet precies wat ik in gedachte had, maar voor de levensduur blijkt het nu al beter om hem zelf inspraak te laten hebben. Want zo zet hij ze netjes terug in de doos (die mocht niet weg) als hij ze gedragen heeft, doet hij ze niet aan naar school ('want dat is zonde'?!), hij loopt zijn favoriete klimboom voorbij want dan beschadigen zijn schoenen, roept steeds dat ze zo lekker lopen en heeft al wel tig keer 'Dank je wel voor de mooie schoenen' gezegd.
Misschien moet ik volgende keer meteen iets meer rekening houden met zijn mening...