Nieuwe oren

Vanmorgen mochten we ons al om 7.45u melden in het ziekenhuis. Vandaag kreeg Valentijn nieuwe buisjes.
Begin van het jaar was de eerste keer en nu op herhaling. Gisteren hebben we alle foto's van de vorige keer bekeken (heel irritant voor andere, maar ik fotografeer werkelijk alles. Goed voor de verwerking en voorbereiding dus...), dus hij wist precies wat hem te wachten stond.
En hoewel ik dat ook wist, had ik het toch weer moeilijk. Tot de operatiekamer gaat alles prima. Maar dan... Je legt je kind op de operatietafel, hij krijgt zo'n zuurstofklemmetje aan zijn teen en dan ligt hij daar echt zooooo zielig te kijken. Een hoop mensen in blauwe pakken (inclusief ikzelf), overal apparatuur en draden en dan hebben we het nog maar over een heel simpele ingreep!
En dan krijgt hij het kapje op... Terwijl ik hem vast hield, ademde hij door zijn mond, want dan ruik je het gas niet en dat deed hij super. Ik was vreselijk trots op hem.
Maar dan komt het moment dat zijn oogjes wegdraaien, dat hij wegzakt en dan moet je dus weg. En dat moment... Ik wil niet anders dan dat ik ze weg mag brengen, maar het moment dat ik ze achter moet laten... Een brok in mijn keel en de tranen in mijn ogen. Watje! het zijn maar buisjes! ('Ik kijk nu al uit naar 18 december', als Olivier aan zijn ogen wordt geopereerd. Mijn inziens wel een serieuze operatie...)
Op zo'n moment voel je weer hoe diep het zit...

Inmiddels is het bijna half 5 en na een moeilijke start na de narcose is hij nu weer zijn oude ik met nieuwe oren.
Laten we hopen dat hij niet alleen beter hoort, maar ook beter luistert.
Hoewel dat wishful thinking is, want ik weet inmiddels beter...