Nieuwe oren

Vanmorgen mochten we ons al om 7.45u melden in het ziekenhuis. Vandaag kreeg Valentijn nieuwe buisjes.
Begin van het jaar was de eerste keer en nu op herhaling. Gisteren hebben we alle foto's van de vorige keer bekeken (heel irritant voor andere, maar ik fotografeer werkelijk alles. Goed voor de verwerking en voorbereiding dus...), dus hij wist precies wat hem te wachten stond.
En hoewel ik dat ook wist, had ik het toch weer moeilijk. Tot de operatiekamer gaat alles prima. Maar dan... Je legt je kind op de operatietafel, hij krijgt zo'n zuurstofklemmetje aan zijn teen en dan ligt hij daar echt zooooo zielig te kijken. Een hoop mensen in blauwe pakken (inclusief ikzelf), overal apparatuur en draden en dan hebben we het nog maar over een heel simpele ingreep!
En dan krijgt hij het kapje op... Terwijl ik hem vast hield, ademde hij door zijn mond, want dan ruik je het gas niet en dat deed hij super. Ik was vreselijk trots op hem.
Maar dan komt het moment dat zijn oogjes wegdraaien, dat hij wegzakt en dan moet je dus weg. En dat moment... Ik wil niet anders dan dat ik ze weg mag brengen, maar het moment dat ik ze achter moet laten... Een brok in mijn keel en de tranen in mijn ogen. Watje! het zijn maar buisjes! ('Ik kijk nu al uit naar 18 december', als Olivier aan zijn ogen wordt geopereerd. Mijn inziens wel een serieuze operatie...)
Op zo'n moment voel je weer hoe diep het zit...

Inmiddels is het bijna half 5 en na een moeilijke start na de narcose is hij nu weer zijn oude ik met nieuwe oren.
Laten we hopen dat hij niet alleen beter hoort, maar ook beter luistert.
Hoewel dat wishful thinking is, want ik weet inmiddels beter...

Postcodeloterij

Wij doen mee aan de postcodeloterij.
Een paar jaar geleden werden wij op vakantie gebeld door het thuisfront. Het eerste dat ze zeiden was dat we niet moesten schrikken, want deze keer belde ze met léuk nieuws (de vorige vakantie dat we door het thuisfront werden gebeld, was namelijk om te vertellen dat er bij ons thuis was ingebroken. Leuk bericht op je huwelijksreis...). Nu echter vertelde ze ons dat de postcodeloterij op ons postcode was gevallen! Nou, dat is nog eens leuk nieuws! Nu zijn we gelukkig redelijk nuchter, dus we hebben niet direct een magnum fles champagne meester gemaakt, noch hebben we ons geld direct over de balk gesmeten, want als je bedenkt hoeveel mensen hetzelfde postcode hebben... Bovendien zitten er allerlei (vervelende) addertjes onder het gras bij die loterij, dus de kans dat je van de aardbol af rolt is bijna net zo groot als dat je echt onbesnut rijk wordt door de postcodeloterij. Maar...het is voor een goed doel, dus we doen mee.

Nu kregen we eind oktober bericht dat we 'weer' in de prijzen zijn gevallen! We hadden een halve liter Ben&Jerry's gewonnen! Ook leuk!
Niet veel later krijgen we bericht dat we, gezien het loten aantal waar we mee meespelen, nog eens 4 halve liters Ben&Jerry's hebben gewonnen! Wat een feest!
Het is nog altijd niet de prijs waarmee ik mijn droomauto kan kopen misschien, maar what the hack! I like B&J's!

Ik ben al ruimte in mijn vriezer aan het maken, dus kom maar door!
Jummie jummie!

Sometimes

Precies!

Tandendoosje

Vorig jaar heeft Sinterklaas onze kinderen tandendoosjes cadeau gedaan. Voor Valentijn nog niet echt aan de orde, maar de Sint is de beroerdste niet en zo kregen allebei de kinderen een tandendoosje. De één deze hond, de ander het paard.
Ik heb me door de goedheiligman laten influisteren dat ze niet goedkoop zijn, maar ik vind ze echt top! Het paard van Valentijn staat nog op stal, maar in de hond van Olivier zitten inmiddels 7 tanden (nummer 8 ligt ergens op Ibiza op de bodem van een zwembad...) en het is echt zo'n leuk gezicht!

Volgens mij een erg origineel cadeau, dus misschien een idee om op het verlanglijstje voor Sinterklaas te zetten? (je steunt er meteen een goed doel mee)

Tandendoosje € 24,95

www.tandenbeestje.nl

Nieuwe buisjes

Gisteren waren we weer eens in het ziekenhuis te vinden.
Een paar weken geleden hadden allebei de jongens controle bij de KNO arts en bleken beide een middenoorontsteking hebben. Tegelijkertijd viste de kno arts een buisje bij Valentijn uit zijn oor en miste Olivier er al één.
We gingen naar huis met oordruppels en neusspray en een vervolgafspraak op zak.
En gisteren meldde we ons dus weer op de poli.

Er heerst hier in huis een permanente epidemie van Oost Indische doofheid, maar feit is dat ik nu toch ook wel merk dat ze ook werkelijk slecht horen.

Olivier blijkt weer lucht in zijn gehoorgang te hebben, dus die is 'winterproof'' verklaard (en luistert dus simpelweg niet goed...).
Valentijn echter, is echt zo doof als een kwartel, dus die mag op herhaling... Volgende week donderdag is hij al aan de beurt. Dan mogen we ons 's morgens melden voor nieuwe buisjes.

Ik denk dat ik eens een abonnement op de parkeergarage bij het ziekenhuis ga regelen, want komende maand zit ik er werkelijk wekelijks (Olivier zijn oogoperatie staat namelijk gepland voor 18 december, met voorafgaand nog wat onderzoeken)!


Maar eerst volgende week dus Valentijn.

Facebook

Ik zit echt serieus al heel de morgen te zwoegen.
Ik kreeg namelijk van iemand het advies om voor mijn blog ook een facebook pagina aan te maken. Ja, goed idee (denk ik), maar op internet gebied ben ik werkelijk een sukkel met entervrees, dus inmiddels ben ik aardig gefrustreerd en chagrijnig (en nog geen stap verder)!
Ik wil mijn blogpagina op facebook namelijk niet aan mijn eigen pagina hangen (hoe heb ik die overigens ooit voor elkaar gekregen?). Ik snap er echt niks van en toch kan het zo moeilijk niet zijn, want tig mensen hebben tegenwoordig toch meerdere pagina's? (Hm, die gedachte is niet bijzonder goed voor mijn zelfvertrouwen...). 
Ik heb al tegen mijn laptop geschreeuwd, ik heb gesmeekt en ik ben al weggelopen. Maar het helpt allemaal geen barst. Gek word ik!
Het liefst wil ik mijn laptop dichtklappen, maar ik kan het niet uitstaan, dus ik zwoeg verder.
Dus wie weet ben ik binnenkort te volgen via Facebook.

Of niet....

Kinderschoenen

Een paar weken geleden hebben de kinderen nieuwe schoenen gekregen. Ik vind dat altijd een kostbare aangelegenheid, want wat die kinderschoenen kósten! Op zich niet eens zo erg als ze er leuk uitzien en er blij mee zijn, maar als je bedenkt dat die krengen (de schoenen heb ik het over...) er na een kleine twee weken al niet meer uitzien, doet dat best zeer.
Dus sprak ik er Olivier op aan. Na een preek kreeg ik een wat beteuterde reactie. Wat bleek? Hij vond ze niet mooi? Krijg nou wat! 'Je hebt ze notabene zelf uitgezocht', was mijn verontwaardigde reactie. Nee hoor, kreeg ik als verweer, ik moest zeggen welke van de twee ik het mooist vond, maar ik wilde deze helemaal niet! Ja duh! Maar eerlijk is eerlijk, even terugdenkend aan de bewuste dag, moet ik toegeven dat dat klopt. Maar ja, wat híj mooi vond was nou niet bepaald wat ik in gedachte had! Meneer trok een paar gympen uit het rek. Op zich klinkt dat nog niet zo heel fout, maar als ik zeg dat ze fel lak(!)blauw waren met fluoriserende gele strepen, dan ben je het er vast mee eens dat dat een no-go was!
Zucht.
Afgelopen week kreeg ik een berichtje van de betreffende schoenenzaak. Bij aankoop van 2 paar schoenen kreeg je het tweede paar voor € 1,-! En dan komt je ware aard als rasechte Nederlander boven, want zo'n kans moet je natuurlijk onderzoeken. Bovendien is een tweede paar schoenen geen overbodige luxe. En daar gingen we dus weer. Toegegeven met lood in mijn schoenen, want als het op schoenen aankomt komen de smaak van mijn kinderen en mij niet per definitie overeen... Zo ook niet deze keer...
Na een dik uur stonden we bij de kassa. Gelukt. Valentijn een paar schoenen waar we het snel samen over eens waren. Het paar van Olivier kostte wat kruim en ik ben bang dat ík deze keer het onderspit heb moeten delven... Meneer heeft zijn zin gekregen namelijk. Nee, niet die blauwe! No way! Over mijn lijk! Maar hij heeft wel een paar ('winter') gympen. Niet precies wat ik in gedachte had, maar voor de levensduur blijkt het nu al beter om hem zelf inspraak te laten hebben. Want zo zet hij ze netjes terug in de doos (die mocht niet weg) als hij ze gedragen heeft, doet hij ze niet aan naar school ('want dat is zonde'?!), hij loopt zijn favoriete klimboom voorbij want dan beschadigen zijn schoenen, roept steeds dat ze zo lekker lopen en heeft al wel tig keer 'Dank je wel voor de mooie schoenen' gezegd.
Misschien moet ik volgende keer meteen iets meer rekening houden met zijn mening...

Werken in het buitenland

We hebben bij onze kinderen op school een gezin dat vandaag voor 4 jaar naar het buitenland vertrekt. De vader heeft daar een baan aangeboden gekregen en dus vertrekt het gezin vandaag richting Amerika.
Lijkt mij wel wat! Ik roep het al járen tegen Joep, dat als hij vandaag thuiskomt met de mededeling dat we voor weet ik hoe lang naar het buitenland moeten, ik vandaag nog begin met mijn koffer te pakken! Het lijkt me namelijk wel iets om eens een paar jaar in een ander land te vertoeven. Het zal ongetwijfeld wennen zijn en vast niet makkelijk, maar nu de postduiven anno 2012 zijn vervangen door email, skype, facebook, whatsapp, twitter en dat soort technische handigheidjes, zou ik het best aandurven. Ik zou wel willen!
Maar ja, Joep is HR interimmer, dus ik verwacht hem niet snel met een dergelijk bericht thuis te komen.
Jammer...

Maar voor C en haar familie: have a save flight and good luck in the USA!

Permanent marker

Gisteren hadden we weer eens zo'n gevalletje hier in huis!
Ondanks dat ik toch écht al een paar keer (en dan niet in een paar als 2...) heb gezegd dat je een dop gewoon op een stift moet doen en niet tegen je borst moet duwen, heeft dat blijkbaar geen nut... . Valentijn houdt namelijk zijn stift tegen zijn borst en steekt mis. Nou nou, is dat nou zo erg, hoor ik een paar mensen vanaf hier denken. Nou, wel omdat hij een permanent marker te pakken heeft gekregen! (kan een moeder nou echt niet gewoon even naar het toilet?)
En uiteraard niet in een of ander suf shirt, maar gewoon in een goed shirt! En gelukkig ook niet op zo'n heel prominente plek... Aarrggghhh! Af en toe zou je ze toch wat!
En dus schoot ik als een tornado achter de computer. Effe gegoogeld (goed geschreven dit keer! Goed hè?), want je weet nooit.
De eerste tip die ik tegen kwam, was behandelen met melk. Joep keek me nogal verbaasd aan, maar nadat ik (ik geef toe, nogal bits) riep dat ik het niet zelf verzonnen had, maakte hij zich uit de voeten. Zoiets doms maakt me gewoon woest. Sufferd! De melk hielp niet, de tandpasta, nagellak remover, alcohol en haarlak even min. Ja serieus, allemaal geprobeerd en niks er van zelf verzonnen. Maar aangezien wanhopig krijg je me zo gek om ik weet niet wat te proberen.
Maar ja, het heet blijkbaar niet voor niks 'permanent marker', want ik krijg het er echt met geen mogelijkheid uit. F@#$ck! Daar waar ik op internet haleluja verhalen las, kan ik me daar helaas niet bij aansluiten. Ook niet nadat hij gewassen is. Die permanent markers hier in huis blijken echt te doen wat ze beloven.
Dus mocht je nog een goede zoeken, mail me even, dan geef ik je het merk!

Stoomboot

Het vaarseizoen is weer voorbij, dus is het tijd om de boot naar de stalling te brengen voor zijn 'winterslaap'.
Dit seizoen is technisch gezien niet ons beste seizoen geweest. Om te beginnen lag de sloep al maanden later dan de bedoeling in het water en vervolgens was er iedere tocht wel íets.
De laatste keer hadden wij halverwege een gezellige tocht met mijn zus en zwager  ineens een stoomboot in plaats van een sloep!
Sindsdien lag hij, letterlijk en figuurlijk, stil in de haven, want zelfs na reparatie was er geen muziek in te krijgen!
En nu is het vaarseizoen voorbij en zou Joep hem gisteren van de haven naar de werf brengen voor zijn 'winterslaap'.
En zoals al het hele seizoen het geval, ging ook deze tocht niet zonder slag of stoot... 
Al om half acht vertrok Joep zodat hij op tijd terug zou zijn en we nog iets aan de dag zouden hebben.
Bij aankomst bleek dat de afdekhoes als centrale verzamelplaats was gebruikt door de meeuwen uit alle windstreken, want de hoes (gelukkig dat er een afdekhoes opzit...) was compleet onder gepoept, dus was hij nu wit in plaats van grijs... Ik geloof dat niet alleen ik er ondertussen het schijt van heb...
Om half 9 stond hij alweer voor mijn neus, want hij kreeg de sloep niet aan de praat. Goh! Je meent het?
Ik sta er inmiddels al niet meer van te kijken.

Uiteindelijk startte hij en kon hij onderweg. Op ongeveer 200 meter voor de werf begon de motor weer te piepen (en uit ervaring kan ik melden dat dat geen bescheiden piepje is...) en te roken. Jammer dat Joep geen mijter bij zich had, want de stoomboot van Sinterklaas verbleekt er bij...
Maar, hij heeft het gered, met de hakken over de sloot, dat wel. Poeh hé!

Uiteindelijk was hij om 17.00u thuis en kan het weekend alsnog beginnen....

Intocht Sinterklaas

Zoals waarschijnlijk 90% van de gezinnen met kinderen, zaten ook wij vandaag om 12.00u voor de televisie, want de intocht van Sinterklaas mag je natuurlijk niet missen. Dit jaar in Roermond. Wat een leuke en mooie stad (volgens de beelden)!
Al wéken wordt er naar toegeleefd, dus geïnstalleerd op de bank voor de buis. Als ze dan vooral erg verdiept zijn in de bak met pepernoten en aanverwante artikelen, weet je weer in 1 klap dat het niet zozeer om die beste man gaat, maar vooral om het krijgen van cadeautjes.... Dus zodra ze het belangrijkste hebben gezien, dat hij is gearriveerd..., gaan ze andere dingen doen en daar zit je dan als moeder. Vooral alleen naar de intocht te kijken... En ook nu vermoed ik dat het zo bij 90% van de gezinnen het geval was.
Ik vind het nog steeds het leukste van heel het Sinterklaasgebeuren, ook al is mijn absolute favoriet er niet meer. Want zeg nou zelf, Bram van der Vlugt is toch echt onevenaarbaar in deze rol?! Voor mij in ieder geval de enige echte Sinterklaas!

Fijn weekend!

Lezen

Olivier zit, zoals gezegd, in groep 3.
Dat betekent dat hij nu, onder andere, leert lezen en schrijven. Hartstikke goed en fijn natuurlijk, maar niet altijd handig voor ons ouders... Als ze nog niet kunnen lezen kun je namelijk ongestoord een boek als 50 tinten lezen bijvoorbeeld, zoals ik in de zomer deed. Of kun je een verhaal anders vertellen dan dat de auteur het bedacht en geschreven heeft en kunnen ze nog geen dingen lezen die jij niet wilt dat ze weten (zoals cadeausuggesties voor bijv. jawel... Sinterklaas).
En nu valt er net zo'n weekkrantje bij ons op de mat. En zoals ik de afgelopen weken al heb meegekregen dat Olivier nu ook dingen van de tv oppikt en over mijn schouder meekijkt als ik aan mijn laptop dit zit te schrijven ('waarom staat daar Olivier?') leest hij nu dus ook moeiteloos dat die bejaarde bebaarde man zaterdag bij ons in het dorp aankomt. En als ik nou ergens geen behoefte aan heb, is dat we die kerel overal en nergens moeten gaan opzoeken. Hij bezorgd de kinderen (en mij...) al stress (met 'gezellig' gedrag als resultaat) genoeg!
Dus fantastisch hoor dat hij het zo goed doet, maar dat kunnen lezen is toch niet altijd even handig...

Amber Albarda, deel II

Een tijdje geleden schreef ik over het boek ' Eet jezelf mooi, slank en gelukkig'  van Amber Albarda.
Ondanks mijn ernstig zwakke ruggengraat, heb ik toch echt wel een paar weken (een beetje ...) rekening gehouden met wat ze allemaal schreef. Toch wel (bijna) twee maanden heb ik mijn eetgewoonten (tot op zekere hoogte) aangepast.
Zo voerde ik het drinken van 1 1/2 tot 2 liter water per dag in. Dat is gezond zeggen ze. Dat zal best, maar ik werd op een gegeven moment, naar mijn mening, toch wel rond. Zo erg zelfs dat ik serieus heb overwogen om een zwangerschapstest te doen, want zo zag ik er ook uit toen ik (23 weken...) zwanger was! Dat ik het niet gedaan heb, is heel simpel te verklaren: ik was veel te bang voor de uitslag...
Tot ik bedacht dat ik niet meer at (maar ook niet minder) dan voorheen, dus dat het wel eens aan die overload aan water kon liggen. Ik was gewoon een lopende waterballon geworden! Misschien moest ik eens ophouden met mijn organen te willen leren zwemmen en vertrouwen hebben in mijn lichaam. Ik heb namelijk nooit een moeilijk lichaam gehad (er alleen moeilijk over gedaan..) en kon altijd eten wat ik wilde.
Dus ik ben gestopt met in ieder geval zoveel water te drinken en ik moet zeggen, mijn lichaam begint weer heel langzaamaan in zijn oude vorm terug te keren.
Haleluja! Gezond eten en leven prima, maar laat mij maar schuiven!

Kabouters

Vandaag had de klas van Valentijn een kabouterwandeling. Er waren een aantal mama's opgetrommeld om onze eigen kabouters te begeleiden, dus daar gingen we.
Het was echt prachtig in het bos. Hoewel fris, scheen de zon prachtig door de bomen en over het water. We hadden echt geen beter weer (voor november...) kunnen treffen!
Maar zoals dat meestal het geval is als je als ouder meegaat, en dat was ik even vergeten (of waarschijnlijker: dat had ik verdrongen), gaan je eigen kinderen zich dan echt onmogelijk gedragen.
Zucht, waarom? Waarom moeten ze je dan toch altijd voor schut zetten?
Een geruststelling is dat meerdere moeders dit herkende (en ter plekke ervaarde), dus het gedrag van je kind wordt je niet heel zwaar aangerekend, maar toch. Doe gewoon normaal!

Google

Afgelopen zaterdag zaten wij 'Ik hou van Holland' te kijken. Ja ja, ik weet het. Niveau lek me vestje, maar bij gebrek aan iets fatsoenlijks best lekker om even gewoon met verstand op nul onderuit te hangen.
En blijkbaar kun je ook nog wat leren. Zo moesten er woorden gespeld worden. Eén van de kandidaten moest het voltooid deelwoord van 'Google' spellen.
Ha! Die wist ik, want die gebruik ik met regelmaat in mijn blog. Mooi niet dus. Ik had het hartstikke fout! Ik schijn dat woord dus al eeuwen niet goed te schrijven! Want zo overtuigd dat ik was dat het 'gegoogled' was, moet het 'gegoogeld' zijn....
Gelukkig was ik niet de enige die stomverbaasd was, want de kandidaat in kwestie spelde het niet alleen verkeerd, maar ook de rest stond raar op te kijken.
Dat scheelt dan weer en veroorzaakt een iets minder grote deuk in mijn zelfvertrouwen, maar toch.
Bij deze mijn excuses voor het consequent (dat dan weer wel) verkeerd schrijven van dat woord!

High tea

Een vriendinnetje heeft een uitnodiging voor een high tea ontvangen en vraagt me of ik denk dat dat iets voor haar is.
Een tijdje geleden had ik hard gelachen en volmondig 'nee' geroepen, want dat soort 'opzitdingen' is niks voor ons. Maar nu reageer ik iets genuanceerder. Een paar maanden geleden heb ik zelf namelijk een high tea gehad en het leek in niks op wat ik er van verwacht had. Het was niet over de top engels, met gekruiste voetjes onder je stoel, een plank tegen je rug om rechtop te kunnen zitten, een soepjurk aan en een hoedje op, een aangemeten accent met hoog tuut-tuut-tuut gehalte en een hoog pinkje bij een overdadig gedecoreerd onmogelijk theekopje. Het werd ook niet geserveerd op een belachelijk klein rond tafeltje.
De zo typische etagère kwam er uiteraard wel al te pas en lots of tea (maar ook koffie), maar het was gewoon kei gezellig. Gewoon aan een grote tafel waar ook schalen met allemaal lekkere dingen stonden. Want vooral dat laatste (inclusief het gezelschap natuurlijk...) maakte dat de high tea helemaal leuk was.
Dus vriendin: ik hoop dat je een leuke dag hebt gehad!

Lef of gek

Terwijl wij verder gaan (puin)ruimen op zolder, blijven de kindjes samen beneden.
Zij gaan samen aan tafel zitten.....verven!
Is het verstandig dat wij dan naar boven gaan? Is dat handig? Is dat logisch? Uh, nee, maar ja, wie weet gaat het goed. Living on the edge hè! Dus we zijn óf gek óf hebben lef. Volgens mij een beetje van beide, dus ze regelen het maar.
Als ik geroepen wordt om even te komen helpen, ziet het er (vooralsnog) heel netjes uit. Olivier zit al netjes met een op tafel vast geplakt stuk papier, een bord met een stuk keukenrol en een glaasje water voor zich met een verfshort aan een zwarte piet te schilderen. Valentijn is ook al voorzien van een short, alleen moet ik hem even helpen het papier vast te plakken.
Zij schilderen, ik weer naar boven.
Ik hoor niks, dus ik ga er van uit dat de verf, kwasten en het water nog niet door de kamer vliegen, dus ik ga verder met mijn klus (ik kan leukere dingen bedenken op een vrije dag overigens).
Na ongeveer drie kwartier besluit ik eens polshoogte te gaan nemen.
Als ik beneden kom, word ik blij! De kunstwerken liggen keurig op het aanrecht te drogen, de sfeer is gezellig en alles is eigenlijk heel erg netjes?! De schade is beperkt gebleven tot de tafel. Alleen daar ligt een flinke plas gekleurd water, maar de verfbordjes en kwasten zijn al keurig richting gootsteen vervoerd. En onze tafel kan een hoop hebben, dus doek er over en klaar voor het volgende. Ze besluiten te gaan knutselen. Dat kost meestal vooral erg veel knutselpapier, maar ze doen maar, ondertussen kan ik boven nog wat meters maken.
Ik ben trots op ze!

Nu, achteraf denk ik, ' what were we thinking?!'


Fijn weekend!

Ranja

'Vroeger' kregen onze kinderen water. Sinds een tijdje is daar ranja aan toegevoegd. Dat wil zeggen, ze mochten na school 1 beker ranja en dan weer over op water. Appelsap hoorde niet tot de dagelijks te kiezen dranken. Spartaans misschien, maar het gebit van de kinderen is me dierbaar.
Op een dag hadden wij een heel gezellige ochtend. Echter, toen we daarna op pad waren, leken het wel twee losgeslagen projectielen? Wat was er gebeurd? Waar waren die lieve jongens gebleven?!
En toen ging er een lampje in mijn hoofd branden.... Hadden ze net geen ranja op??? Yep!
Zou het daar werkelijk aan liggen? Nu ben ik niet het soort moeder dat precies per kind weet hoe het waar op reageert (sterker nog, ik weet zelf niet eens waar ik op reageer), maar dit leek me ineens heel duidelijk.
Misschien overdreven, maar vanaf dat moment heb ik de ranja verbannen. En toen tijdens de herfstvakantie een vriendin van ons hetzelfde vermoedde bij haar kinderen, zijn we overgestapt op appelsap. And guess what? De herfstvakantie hadden we 5 super lieve kinderen rondlopen en ook thuis lijkt de sfeer duidelijk verbeterd. Zou het werkelijk aan de ranja liggen? Misschien. Mogelijk. Hoe dan ook, zolang ik twee leuke jongens heb rondlopen, vind ik het het volhouden waard.

Niet lekker

Afgelopen week was Olivier niet lekker. En dan bedoel ik niet dat hij doodziek in bed lag, maar hij was gewoon echt niet lekker en zichzelf.
Hij was stil, at weinig (liefst niets), was moe, lag in het weekend op de bank te slapen, lag om 18.00u tijdens het eten met zijn hoofd op tafel en wilde ook niet afspreken, hij wilde bij mij zijn, tegen me aan liggen.
Wat heb ik me zorgen gemaakt! Ik had zo vreselijk met hem te doen!

Vanmorgen zei hij ineens tegen me dat hij zich weer goed voelt. Wauw! Wat goed! Wat fijn!
En inderdaad, er zit weer muziek in. Hij is, samen met zijn broer, weer lekker druk aan het doen. Hij kletst weer voluit en heeft weer praatjes voor tien.

En hoe bezorgd ik ook was de afgelopen week en niets liever wilde dan dat hij zijn oude ik weer zou zijn,  waardeer ik nu wel de rust die hier heerste.
Met de nadruk op 'heerste'....

Studiedag

De kinderen hebben vandaag, weer, een studiedag.
Dus zijn we gisteren direct uit school naar Knokke gereden. We hebben daar een bescheiden appartement en daar zijn we te vinden zodra het maar even kan.
Het was al etenstijd toen we aankwamen, dus we hebben snel wat gegeten waarna de kindjes naar bed zijn gegaan en wij lekker op de bank zijn geland met een kaasje voor de open haard.
Vanmorgen hebben we een klein beetje uitgeslapen en zijn mijn mannen naar onze vaste bakker gelopen om overheerlijke broodjes voor het ontbijt te halen, terwijl ik op mijn gemak kon douchen.
Inmiddels is het bijna half 10 en gaan we ons klaarmaken om lekker naar het strand te gaan. Voetbal en vlieger mee en weg zijn we. Lekker buiten zijn en straks nog lekker ergens koffie drinken.
Nog een beetje winkelen, lekker lunchen en dan eind van de dag rijden we weer naar huis (met een eet-stop bij de Mc), want morgen moeten de kinderen wel gewoon weer naar school.
En hoewel het maar 1 dagje is, is het heerlijk om er even uit te zijn, uit te waaien, samen te zijn!

Zucht....
De werkelijkheid is dat Joep vanmorgen al voor 6 uur de deur uit was en niet voor 9 uur vanavond thuis is, terwijl ik nu aan de keukentafel zit met twee (vooralsnog lieve) kindjes in een bewolkte en regenachtige omgeving...
Ach ja, een mens moet iets te dromen hebben toch?

Mijn beurt

We zijn bezig de zolder op te ruimen, zoals gezegd. Joep is al flink aan het ruimen geweest en nu is het mijn beurt. Er is inmiddels voldoende ruimte om me te kunnen bewegen en dus was het gisteren zo ver.
Terwijl het niet zo mijn ding is, ik weet namelijk nooit met zoiets waar ik beginnen moet, heb ik een super lief vriendinnetje die staat te poppelen. Ik snap daar echt helemaal geen snars van, maar haar vingers jeuken en ik ben alleen maar heel dankbaar dat ze komt helpen.
In een paar uur tijd hebben we een muur van dozen opgebouwd. Poeh hé!

Vanmorgen stond ik weer op zolder, want we waren nog niet klaar... En daar ga ik weer. Volledig in paniek, ik sta te draaien, te piekeren, mijn handen in het haar, ik sla gewoon lam!
Sommige dingen passen namelijk niet in dozen en wat na gisteren is overgebleven zijn de lastige dingen natuurlijk. En als ik dan ook nog ineens zomaar tussendoor aan de berging in de tuin denk, die óók nog opgeruimd moet worden, begin ik gewoon bijna te hyperventileren!

Gelukkig heb ik een fantastische man, die precies op het moment dat ik dreig door te draaien belt. Hij stelt me gerust. Komt allemaal helemaal goed (hoewel ik daar op dit moment zo zeker nog niet van ben...). We gaan er samen even mee aan de slag en als die muur van dozen vandaag of morgen vast weg is, dan komt er, letterlijk en figuurlijk, wel weer wat lucht en zal ik zien dat het allemaal wel meevalt. Zucht. Zou het?

Het eindresultaat zie ik voor ogen: een heerlijk lege opgeruimde zolder waar Olivier zijn domein krijgt, maar als ik de realiteit van vandaag nu nog eens bekijk kan ik wel huilen.
We zijn er voorlopig nog niet vrees ik...

Cupcakes

Dat ik niet in aanmerking kom voor de titel 'huisvrouw van het jaar' dat was al wel bekend, maar ik kan toch wel echt heel lekkere cupcakes maken (beetje van mezelf, beetje van de AH...)!
Maar, waarom komen die dingen bij mij nou nooit netjes rond, zoals ik ze in de oven zette, uit de oven?! Bij mij krijgen ze allerlei vormen, met op stip een langwerpig model? Waarom? Iedere moeder die ik op school zie lopen met cupcakes als traktatie, heeft prachtige benijdenswaardige rónde cakejes. Waarom blijven die krengen bij mij ook niet gewoon, zoals bij iedereen, rond?


P.S. drie keer raden wie er direct één in zijn giechel heeft zodra ze 2 tellen uit de oven zijn... Precies, onze grote snoepkous Valentijn. Ik moet hem in de smiezen houden, anders zijn ze allemáál op voor ze goed en wel afgekoeld zijn....

In this house

Prettig weekend allemaal!

Snoepkous

Valentijn is vandaag vrij. Om de week hebben groep 1 en 2 namelijk vrij... Het is maar dat je er rekening mee houdt.
Gisteravond dacht ik nog heel optimistisch: 'Gezellig! lekker een dagje met Valentijn'.
Terwijl ik Olivier naar school breng, blijft hij alleen thuis. Hij gaat dan lief boven op bed tv zitten kijken en weet dat hij voor niemand open mag doen. Ik weet het, hij is pas 5, maar ik denk dat dit goed is voor zijn zelfvertrouwen, iets wat ik hem graag meegeef, aangezien het mij daar behoorlijk aan ontbrak (en nog steeds vaker dan me lief is...).
Zodra ik weer thuis ben, mijn jas nog aan, moet ik mijn optimisme van gisteravond alweer bijstellen. 'O ja, dit is snoepkous Valentijn'.
'Mamaaaaah??' Ja schat. 'Mag ik iets lekkers?' Uuhh, het is net kwart voor negen geweest, je ontbijt hangt nog ergens halverwege je strot waarschijnlijk en jij wil nu al iets lekkers?! Nee dus!.
Het is echt een vreselijk lekker ding, maar zo'n verschrikkelijke snoepkous! En in dit geval is het echt niet omdat hij een oudere broer heeft waarvan hij het afkijkt, want Olivier leefde tot dik vier jaar op water en soepstengels en nog kan hij goed heel de dag niks eten als je het hem niet aanbied. Dus het kan niet anders dan dat het gewoon ín Valentijn zit, want hoewel ik ook een enorme zoetekauw ben, heeft hij dat nooit van me gekregen.
Maar goed, Valentijn zou Valentijn niet zijn als hij zich zomaar weg laat sturen, dus binnen een paar minuten staat hij er weer. Hou nou eens op joh! Je krijgt niks en als je blijft zeuren, krijg je de hele dag niks!

Als ik tien minuten later sta te stofzuigen, houdt mijn stofzuiger er ineens mee op. What the ..., hoe kan dat nou? Als ik me omdraai, staat die kleine bad-aap daar weer, met zijn voet op mijn aan- en uitknop... 'Mamaaahh......????'
Zou ik hem misschien op kunnen zuigen met mijn stofzuiger.....

Kelder

Zo ziet onze kelder er (helaas) niet bepaald uit, maar daarvan plaats ik geen foto, want ik ben wel goed, maar niet gek natuurlijk....

Heel het dorp staat hier op zijn kop. Rioleringen worden vernieuwd, straten opnieuw ingericht en waterleidingen vervangen. Het betekent dat je nergens met goed fatsoen door kunt en je hals, nek en nieren breekt over de openliggende stoepen, losliggende stoeptegels, bergen zand en werklui.
Het vervangen van de waterleidingen betekent dat ze bij iedereen binnen moeten. En dus ook bij ons. Dat ze al om half 8 op de stoep staan vind ik nog niet zo heel erg, dat onze leiding in de kelder loopt wel.... Het betekent namelijk dat ik de kelder helemaal leeg moet maken. Op zich geen overbodige luxe om hem eens op te ruimen, maar het is een hels karwei. Je wilt niet weten wat er allemaal uitkomt! Met andere woorden: wat er allemaal staat (waar we het bestaan niet eens meer van wisten)!
Van mijn moeder heb ik geleerd dat je, zodra je aan het laatste van iets begint, je het direct op je boodschappenbriefje moet zetten, zodat je nooit mis pakt. Nou, dat was een wijze les, want dat doen we dus ook nooit... Maar niet alleen zetten we iets op ons lijstje als we aan de laatste pot beginnen, als het in de aanbieding is, zijn we ook de beroerdste niet om er maar meteen een paar extra van mee te nemen.
En als je dit gedrag een paar jaar vol weet te houden, nou dan krijg je op een gegeven moment een aardige voorraad (en dan kan het dus voorkomen dat je op een gegeven moment dingen koopt, die je gewoon nog in de kelder had staan, simpelweg omdat je het niet meer weet...).
En dus werd de kelder leeg gemaakt. Jemig, wat een hoop. Dat het er allemaal in paste?! (ik hoop maar dat ik geen onverwacht bezoek krijg, want alles staat in de kamer en ik schaam me dood, wat een puin!)

Inmiddels is dit een paar weken geleden en ben ik de werklui eigenlijk wel dankbaar. Ik heb eens even goed schoon schip (kelder...) gemaakt. Dingen weg gegooid, opgegeten, gereorganiseerd, ik weet weer wat ik in de kelder heb staan, het ziet er netjes uit en niet geheel onbelangrijk....je kunt er weer gewoon met goed fatsoen in! Ook best handig...
Dus, hoe irritant ook dat ze overal en nergens bezig zijn, soms levert het je zowaar ook nog iets op!