We zijn bezig de zolder op te ruimen, zoals gezegd. Joep is al flink aan het ruimen geweest en nu is het mijn beurt. Er is inmiddels voldoende ruimte om me te kunnen bewegen en dus was het gisteren zo ver.
Terwijl het niet zo mijn ding is, ik weet namelijk nooit met zoiets waar ik beginnen moet, heb ik een super lief vriendinnetje die staat te poppelen. Ik snap daar echt helemaal geen snars van, maar haar vingers jeuken en ik ben alleen maar heel dankbaar dat ze komt helpen.
In een paar uur tijd hebben we een muur van dozen opgebouwd. Poeh hé!
Vanmorgen stond ik weer op zolder, want we waren nog niet klaar... En daar ga ik weer. Volledig in paniek, ik sta te draaien, te piekeren, mijn handen in het haar, ik sla gewoon lam!
Sommige dingen passen namelijk niet in dozen en wat na gisteren is overgebleven zijn de lastige dingen natuurlijk. En als ik dan ook nog ineens zomaar tussendoor aan de berging in de tuin denk, die óók nog opgeruimd moet worden, begin ik gewoon bijna te hyperventileren!
Gelukkig heb ik een fantastische man, die precies op het moment dat ik dreig door te draaien belt. Hij stelt me gerust. Komt allemaal helemaal goed (hoewel ik daar op dit moment zo zeker nog niet van ben...). We gaan er samen even mee aan de slag en als die muur van dozen vandaag of morgen vast weg is, dan komt er, letterlijk en figuurlijk, wel weer wat lucht en zal ik zien dat het allemaal wel meevalt. Zucht. Zou het?
Het eindresultaat zie ik voor ogen: een heerlijk lege opgeruimde zolder waar Olivier zijn domein krijgt, maar als ik de realiteit van vandaag nu nog eens bekijk kan ik wel huilen.
We zijn er voorlopig nog niet vrees ik...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten