Dwarspieper

Je kent ze vast wel: kinderen...
Op een gegeven moment krijg je ze en op een zeker moment vraag je je af: waarom? En vooral: wat moet ik er mee?
Kindjes vanmiddag uit school gehaald en meteen al een aanvaring met de jongste telg. Die kan zó vreselijk dwars doen! Geen idee waarom hij dan ineens out of the blue zo doet en geen idee wat ik daar mee aan moet (Olivier lijkt qua karakter meer op mij, sorry schat, dus zijn reacties snap ik beter -hoewel dat overigens ook geen garantie is om te weten hoe er mee om te gaan...-).
Vraag je iets, reageert hij gewoon niet. 'Huh wat, zijn er hier nog meer mensen dan?' Zo vreselijk irritant!
Soms zou ik willen dat ik behang had!

Af en toe overweeg ik Jo Jo in te schakelen. Ooit gezien? Zo'n flinke dame (niet lullen maar poetsen) die wel eens even orde op zaken in je gezinsleven komt stellen. Je even in een paar dagen een snelcursus opvoedkunde komt bijbrengen zodat een paar losgeslagen projectielen (in een meestal compleet sfeerloos huis) weer in het gareel komen. Fantastisch vind ik dat om te zien! Ten eerste vind ik het écht bewonderenswaardig dat mensen zich, voor miljoenen kijkers, zó kwetsbaar durven opstellen (voor ik mezelf toch zo publiekelijk te schande zou zetten...maar dank je wel), ten tweede vind ik het echt heel erg leerzaam en ten derde maakt het me weer even dolgelukkig met mijn kids. Zo ontspoord zijn mijn kids toch blijkbaar nog niet.
Een hele geruststelling! Vooral ook omdat hij nu bij me op schoot is gekropen en me bezaait met kusjes. Zucht, wat is het, eigenlijk, toch een lekker ding!