Mijn kinderen zijn slechte eters. Zo ongeveer het eerste dat ze me vragen zodra ze uit school komen is 'mama, wat eten we vanavond'. En het antwoord kan ik wel raden, want is iedere keer hetzelfde: 'hè jak, dat lusten wij niet'. Vooral ook dat 'dat lusten wij niet'. Ze zijn het niet vaak met elkaar eens, maar op dit terrein lijken ze het echt standaard roerend met elkaar eens te zijn.
Echt kwalijk nemen kan ik het ze niet. Ze zijn namelijk erfelijk belast. Ik ben zelf namelijk ook altijd een heel slechte eter geweest. Aardappels (zo veel mogelijk) en groente. Dat lustte ik. Alles wat daar niet op leek, hoefde ik niet. Uit eten gaan was een ramp. Vreselijk vond ik dat, want niks dat op de kaart stond, lustte ik. Het kindermenu, dat lustte ik wel, maar als je op een gegeven moment de twintig gepasseerd bent, is dat best gênant.
Mijn zus sprak op ons huwelijk dan ook de wens uit dat mijn kinderen wraak namens mijn moeder zouden nemen en het mij net zo moeilijk zouden maken op eetgebied als dat ik het mijn moeder hebt gemaakt (sorry mam!).
En daar waar ik er maar moeilijk in lijk te slagen mijn kinderen mijn, altijd liefdevol bedoelde, adviezen te laten opvolgen, slaagt mijn zus hierin met glans! Thanks sis!
Ik moet toegeven, ik ben nog steeds niet de beste eter, maar het is een wereld van verschil met vroeger. Uit eten gaan vind ik inmiddels leuk (hoewel ik verrassingsmenu's steevast mijd, want je weet maar nooit) en dus houd ik hoop voor mijn jongens. Komt met hun ook vast ooit wel goed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten