Ik ben in het verleden eens door een vriend een 'kaars-o-fiel' genoemd. Ik houd namelijk van kaarsen branden. Ik vind het gewoon gezellig om overal kaarsen aan te hebben. In de winter zorgt dat, letterlijk, voor een lichtpuntje. Open haard aan, kaarsjes aan en lekker op de bank met een kopje thee. Heerlijk!
De kinderen vinden dat ook gezellig en zodra de schemer valt, vragen ze of de kaarsjes aan mogen.Tuurlijk! Zo ook vanavond. Olivier vroeg of hij de kaarsjes aan mocht doen. En papa is de flauwste niet, dus van hem mocht dat. Persoonlijk vond ik dit een wat minder pedagogisch verantwoorde actie, want een kind van zes met aansteker... Mwah, liever niet.
Terwijl Olivier de aansteker tegen zijn buik aanhield en onder het lopen aan wilde doen, kreeg ik al visioenen van in de fik staande wenkbrauwen.
Om ze dus het gevaar van vuur te laten zien, vóór dat er één de keet in de hens zet, riep ik de jongens bij me in de keuken, pakte een stuk papier en hield er een vlam onder. Voem... in no-time in lichterlaaie (ik geloof overigens dat ik zelf de enige was die er echt van schrok). Met grote ogen stonden ze te kijken. Even dacht ik dat het indruk maakte. Tot ze allebei enthousiast begonnen te springen en in koor 'mag ik ook eens?' riepen.
Hm, dit was toch niet helemaal de reactie waarop ik gehoopt had.
Ik denk dat ik de aanstekers in het vervolg maar ver buiten hun bereik opberg....
Ik kwam dit stukje tegen op zoek naar raad over wat te doen aan de fasinatie van mijn kinderen voor fikkie stoken. Wat heerlijk herkenbaar ik moest er erg om lachen, gelukkig mijn kinderen zijn gewoon normaal, nu alleen nog een manier vinden dat ze zelf de keuze maken om niet gevaarlijk te doen met vuur. Heerlijk herkenbaar even, deed me goed, bedankt, Marjolein
BeantwoordenVerwijderenHallo Marjolein,
BeantwoordenVerwijderenHet blijft frustrerend, maar ik vind het ook altijd erg geruststellend om te merken dat eigenlijk alle kinderen hetzelfde zijn...
Groetjes, Maud