Rozijntje

Olivier had vandaag weer zwemles (ja inderdaad op zondag). Iedere zondag 2 uur en iedere zondag drama. Hij vindt er namelijk niks aan. Hoewel ik al heel vroeg mijn diploma's had, was het bij mij ook altijd drama. Iedere week weer vroeg de badmeester me wat er was. Of mijn hondje dood was. Nee-hee, antwoordde ik dan huilend. Of mijn poesje dood was. En wederom 'nee-hee'. Of mijn konijntje dood was. 'Nee-hee'. Wat er dan toch was. 'Het water is zo kou-hou-houd'. Iedere week hetzelfde. Ik ben er lang mee geplaagd en als mijn familie de kans krijgt, wordt het nóg tegen me gebruikt.
En nu is het Olivier die iedere week huilend naar de zwemles gaat. En dat begint al dagen voor het überhaupt zondag is. En niet eens omdat hij het water koud vindt, maar hij vindt het gewoon niet leuk.
Dus hebben we een afspraak gemaakt: als hij niet huilt dan mag hij een sticker plakken. Als hij er drie heeft, gaan we ergens pizza eten. Keiharde chantage natuurlijk, maar het werkt! Want straks haalde ik mijn vrolijk verschrompelde rozijntje na twee uur dobberen weer op en mocht hij zijn tweede sticker plakken. Nog één en dan....pizza!