Spijt

Het zijn van die ochtenden...
Je ziet je zoon op het schoolplein iets doen en reageert. Een beetje fel... Een beetje té fel, want hij heeft tenslotte niemand vermoord.
Ik kan de laatste dagen echt zo enorm uit mijn plaat gaan. Op het moment zelf lijk ik mezelf compleet niet in de hand te hebben, met als gevolg dat ik over de flos ben en zoonlief (natuurlijk) ook. Helemaal verdrietig verstopt hij zich in mijn jas.
Al op de terugweg naar huis denk ik 'moest dat nou zo?'. Nee, misschien niet. Misschien ook voor alle partijen béter van niet.
Op de terugweg heb ik dus al spijt en zou ik het liefst omdraaien en weer richting school gaan om mijn zoon in mijn armen te nemen en te knuffelen. Sorry schat.

En ik neem me, wederom, voor om wat minder heftig te reageren en wat meer geduld te hebben in het vervolg.
Opvoeden makkelijk? Hell no!