Nooit geambieerd

Ik ben geen horeca-typje.
Ik ging, tot mijn vaders ergernis, nooit op stap. Ik had geen groot sociaal leven (als ik eerlijk ben had ik eigenlijk helemáál geen sociaal leven), ik dronk niet (en nog nauwelijks) en uit eten gaan vond ik ook al niet leuk omdat ik niks lustte.
Kroegen bezocht ik dus alleen om mijn vriendje en zus na het oppassen op te halen en verder wilde ik er zo snel mogelijk weg (verschrikkelijk die rook -destijds nog de normaalste zaak-, die als kippen op elkaar gepakte mensen en muziek die je per direct knallende koppijn bezorgt en zo hard staat dat je jezelf niet eens hoort denken). Het moge duidelijk zijn; de kroeg was niet zo mijn ding (en hoewel het misschien zielig klinkt, ik vond het prima -maar ik moet toegeven dat het, terwijl ik het zo schrijf, wel een beetje heel erg sneu klinkt als je zo saai bent op die leeftijd...).

Maar goed, de horeca heeft zijn bestaansrecht dus bepaald niet aan mij te danken! Een baan in de horeca heb ik dan ook nooit geambieerd.
En toch, terwijl ik er niet voor gestudeerd heb, er niet om gevraagd heb, er niet naar gesolliciteerd heb, lijkt mijn dagdagelijkse functie, in een huishouden met 2 kinderen, verdacht veel op die van een serveerster (ook op die van politieagent en PA overigens....).

Ergens is er dus toch echt iets goed mis gegaan. Maar waar?