Tent

Volgens mij doen alle kinderen dat en mijn kinderen zijn daarbij geen uitzondering: tenten bouwen.
Kussens, plaids, knuffels, alles wordt uit de kast getrokken om een tent onder tafel te bouwen. Een heel eigen leven lijken ze er, in hun eigen gebouwde wereld, te leiden.
En terwijl ik gewoon aan tafel achter de laptop zit, wringen ze zich tussen, over, door mijn benen heen. Ik heb ooit eens ergens gelezen dat wij moeders net verkeersdrempels zijn: we zijn er voor de veiligheid, maar worden vooral als bijzonder hinderlijk ervaren.
Dat gevoel bekruipt me nu ook wel een beetje...


Fijn weekend!

Moeder Natuur

Wat moet het toch heerlijk zijn om Moeder Natuur te zijn! Om je van niks en niemand iets aan te trekken! Want nu ineens weer, na een paar prachtige zomerse dagen, weer herfst?!Terwijl ze dagelijks geprezen of volledig afgekraakt wordt, gaat Moeder Natuur gewoon haar eigen gang. Ze kan het toch niet iedereen altijd naar de zin maken, ze doet het toch nooit goed. Want of het nu stervenskoud is of bloedheet, er zijn altijd mensen die commentaar hebben.

Daar kunnen wij mensen, en vooral wij vrouwen, nog een hoop van leren!

Eigenwijs

Hoe eigenwijs kun je ze hebben? De koudste dag van deze week en mijn mannen willen een korte broek aan?! Ik kan dan lullen als Brugman, en Joep doet nog even een poging, maar ik heb me al een hele tijd geleden voorgenomen die discussie niet eens meer aan te gaan. Ik vertel ze dat het koud is, maar dat als ze een korte broek aan willen, doen ze dat toch lekker?
Dus gaan er 2 jongetjes in korte broek naar school. Het kippenvel stond op de melkwitte beentjes...

Ikea

Gisteren ben ik met een vriendje naar Ikea geweest. Nadat ik al een kwartier stond te wachten, kwam hij me ophalen (ik zou overigens pas echt verbaasd hebben staan kijken als hij op tijd was geweest...).
We gaan op pad voor de inrichting van kantoor- en wachtruimte. We hebben al wat voorwerk verricht, dus we weten wat we moeten hebben.
De koffie die hij me beloofd had krijg ik in de auto (lekker verhaal!) en nadat we 2 keer de afrit voorbij zijn gereden zijn we er eindelijk. Nu kan ik zeggen dat de wegen om de Ikea verlegd en compleet heringericht zijn (wat ook werkelijk zo is), maar het getuigt natuurlijk niet van bovengemiddelde intelligentie als je gewoon 2 keer(!) de afrit mist (note: híj reed!).
Maar goed, we zijn er (eindelijk). We kunnen recht op doel af en als het op inrichting van andermans huis en/of kantoor gaat, kan ik wonderwel wél goed en snel beslissen (dan ineens wel...). Als ik vast doorloop naar het volgende onderdeel word ik 2 keer gebeld door mijn vriendje (die dan dus nog geen 20 meter van mij vandaan is en iets moet beslissen). En dan zeggen ze iets van vrouwen!!
Maar we komen er wel. Eind van de ochtend rijden we met een auto vol weer huiswaarts (en nu in 1 keer goed...).

Als je tijd hebt, zou je er eigenlijk gewoon eens een keer ergens strategisch moeten gaan zitten en rustig rond gaan zitten kijken, want echt íedereen gaat naar Ikea. Van Jan met de pet tot meneer en mevrouw. Persoonlijk vind ik de Ikea fan-tas-tich! De oplossingen die ze bieden voor kleine ruimtes, maar ook de keukens, de accessoires en dan het restaurant! Zo leuk en divers ingericht! (nee, ik heb geen aandelen).
O ja en als je dan de kassa voorbij bent, neem dan ook nog even appelflappen mee. Die zijn ook echt zó lekker!

Sukkels

Ik krijg net via een vriendinnetje een mailtje. Leuke, bewegende, afbeelding erbij en als subject: 'Géééniiiiaaaallll!'. Je moet hem doorsturen naar tenminste 7 mensen en dan naar de afbeelding blijven kijken, want dan gebeurt er iets. Hoe het werkt kan ze niet uitleggen (ook niet wat er gaat gebeuren overigens), maar het werkt blijkbaar. En omdat ik zo'n sukkel ben dat ik dit soort kettingbrieven niet durf te onderbreken, stuur ik deze uiteraard ook weer netjes door (gisteren ook nog één doorgestuurd, niet omdat ik er in geloof, maar ik wil het lot toch ook weer niet tarten hè -hoewel de belofte dat er iets prachtigs zou gaan gebeuren, uiteraard ook nog niet is waargemaakt-). 
En dus ga ik nadat ik de mail heb doorgestuurd, braaf naar mijn scherm zitten staren.... En wat denk je? Tuurlijk, er gebeurt helemaal níks! Maar ja, wat had ik dan eigenlijk verwacht?
Als ik een ander vriendinnetje 'whatsapp' om haar te vragen wat er bij haar gebeurde, krijg ik als reactie 'hihi, ik heb net ook naar mijn scherm zitten staren'. 
Ik vermoed dat er nu iemand echt héél hard zit te lachen om al die suffe mensen die een half uur vol verwachting serieus naar hun scherm gaan zitten staren!
Wat zijn we toch een stelletje sukkels!

Troep-coupe

Soms worden ze wakker met de haren recht op de kop. Vandaag is dus weer zo'n dag.  Bij alle twee!
En hoewel de wax net lijm is, blijkt er tegen die piekharen geen wax bestand. Geen land mee te bezeilen! Toen we de deur uitgingen zat het nog wel aardig, maar eenmaal op het schoolplein zag het er niet uit. Continu sta je vervolgens, tot ergernis van je kind, aan hun haren te plukken (want het boeit hunzelf natuurlijk voor geen meter), maar helaas, de troep-coupe is voor vandaag een feit.

Zwaartekracht

Vanaf je 35e trekt alleen je tandvlees nog omhoog - 

de rest zakt omlaag...

Daphne Deckers

Reactie

Vanaf nu kun je per bericht (anoniem) een reactie geven door onder de tekst aan te klikken wat je er van vond (uiteraard kun je ook nog steeds een reactie schrijven of me mailen).
Tevens kun je het bericht via de link helemaal onder aan de pagina via Facebook of Twitter delen.

Dank je wel voor je bezoek en graag tot ziens op Nr. 15!

Groetjes, Maud

Relatie

Mannen voelen zich gewaardeerd door seks en daardoor 

krijgen ze meer zin in hun relatie. 

Vrouwen daarentegen willen zich gewaardeerd voelen in hun relatie 

voordat zij meer zin krijgen in seks.

Misschien iets om te onthouden óf aan je man te laten lezen....

Rozijntje

Olivier had vandaag weer zwemles (ja inderdaad op zondag). Iedere zondag 2 uur en iedere zondag drama. Hij vindt er namelijk niks aan. Hoewel ik al heel vroeg mijn diploma's had, was het bij mij ook altijd drama. Iedere week weer vroeg de badmeester me wat er was. Of mijn hondje dood was. Nee-hee, antwoordde ik dan huilend. Of mijn poesje dood was. En wederom 'nee-hee'. Of mijn konijntje dood was. 'Nee-hee'. Wat er dan toch was. 'Het water is zo kou-hou-houd'. Iedere week hetzelfde. Ik ben er lang mee geplaagd en als mijn familie de kans krijgt, wordt het nóg tegen me gebruikt.
En nu is het Olivier die iedere week huilend naar de zwemles gaat. En dat begint al dagen voor het überhaupt zondag is. En niet eens omdat hij het water koud vindt, maar hij vindt het gewoon niet leuk.
Dus hebben we een afspraak gemaakt: als hij niet huilt dan mag hij een sticker plakken. Als hij er drie heeft, gaan we ergens pizza eten. Keiharde chantage natuurlijk, maar het werkt! Want straks haalde ik mijn vrolijk verschrompelde rozijntje na twee uur dobberen weer op en mocht hij zijn tweede sticker plakken. Nog één en dan....pizza!

Emoties

Je kunt onze emoties vergelijken met een computervirus: wanneer je dat binnenkrijgt, wordt dat in een razendsnel tempo naar iedereen in je adresboek doorgestuurd.
Met emoties werkt het eigenlijk precies zo. Als je gestresst bent, worden die gevoelens al heel snel aan je gezinsleden overgedragen.

Misschien goed om even bij stil te staan in het geval je in de loop van de dag (of misschien al 's morgens in alle vroegte...) dreigt te ontsporen.

Half 8

Half 8. Dat is míjn tijdstip van de dag!
Half 8 p.m. dan wel te verstaan. Niet die van a.m., want daar heeft Moeder Natuur het af laten weten. Prachtig zou namelijk zijn geweest als je du moment je kinderen krijgt ook meteen een ochtendmens zou worden, maar daar is (in mijn geval tenminste) bepaald geen sprake van. Het went (hoewel maar beperkt), dat wel, maar echt mijn ding zal het niet worden.

Half 8 p.m. is daarentegen wel degelijk mijn ding. Dat is hét moment van de dag. Míjn moment van de dag. Kindjes in bed, beentjes omhoog, kopje thee en de afstandbediening in mijn beheer. Schiet mij maar lek!  
Fijne avond!

Bollen

Net in het dorp een potje met zand en bloembolletjes gekocht. Laten we eens educatief doen... Klavertjes vier. Leuk, die brengen geluk. Daar hou ik van.
Maar in plaats van dat ik het de kinderen laat doen, kan ik het natuurlijk niet laten om het zelf te doen, zodat in ieder geval niet de hele tuin onder de potgrond zit. Ook de verdeling van de bollen laat ik in eerste instantie aan Valentijn over, maar doe ik daarna toch nog even opnieuw, zodat de klavertjes niet ónder uit het potje groeien, maar er bóven uit. Moeilijk, dat loslaten...
Tien minuten nadat we het potje tenslotte, volgens instructies, op een veilig plekje in de tuin hebben weggezet, hoor ik de kinderen al tegen elkaar zeggen dat ze gaan kijken of ze al bloemetjes zien.
Ik denk het persoonlijk niet... En als ze mijn groene vingers hebben geërfd vrees ik dat we dit seizoen helemaal níks gaan zien....

Schuimpje

Pindakaas

Toen ik vanmorgen een boterham met pindakaas voor mijn kinderen stond te maken, moest ik denken aan een artikel dat ik eens heb gelezen waarin ze vertelde dat je nog veel met pindakaas kon doen dan alleen maar op je brood smeren.

Hier wat tips&tricks:
- Kauwgom in je haar? Smeer er pindakaas overheen!
- Krijg je stickertjes niet goed verwijderd? Smeer ze in met pindakaas!
- Vis aan het bakken? Voeg een beetje pindakaas aan de boter toe en niet heel je huis stinkt!
- Plakkerige hars op je auto? Zachtjes met wat pindakaas op een theedoek er overheen wrijven!
- Last van muizen? Ze smullen van pindakaas!
- O, en ben je op dieet? Pindakaas onderdrukt het hongergevoel!
- En uit betrouwbare bron hoorde ik laatst dat een lepeltje pindakaas ook helpt bij de hik!

Misschien ben ik de enige hoor, maar ik had werkelijk geen idee.


P.S. wist je overigens ook al dat je met de binnenkant van een bananenschil heel goed leren schoenen kunt poetsen???

Vuurtje stoken

Ik ben in het verleden eens door een vriend een 'kaars-o-fiel' genoemd. Ik houd namelijk van kaarsen branden. Ik vind het gewoon gezellig om overal kaarsen aan te hebben. In de winter zorgt dat, letterlijk, voor een lichtpuntje. Open haard aan, kaarsjes aan en lekker op de bank met een kopje thee. Heerlijk!
De kinderen vinden dat ook gezellig en zodra de schemer valt, vragen ze of de kaarsjes aan mogen.Tuurlijk! Zo ook vanavond. Olivier vroeg of hij de kaarsjes aan mocht doen. En papa is de flauwste niet, dus van hem mocht dat. Persoonlijk vond ik dit een wat minder pedagogisch verantwoorde actie, want een kind van zes met aansteker... Mwah, liever niet.
Terwijl Olivier de aansteker tegen zijn buik aanhield en onder het lopen aan wilde doen, kreeg ik al visioenen van in de fik staande wenkbrauwen.
Om ze dus het gevaar van vuur te laten zien, vóór dat er één de keet in de hens zet, riep ik de jongens bij me in de keuken, pakte een stuk papier en hield er een vlam onder. Voem... in no-time in lichterlaaie (ik geloof overigens dat ik zelf de enige was die er echt van schrok). Met grote ogen stonden ze te kijken. Even dacht ik dat het indruk maakte. Tot ze allebei enthousiast begonnen te springen en in koor 'mag ik ook eens?' riepen.
Hm, dit was toch niet helemaal de reactie waarop ik gehoopt had.
Ik denk dat ik de aanstekers in het vervolg maar ver buiten hun bereik opberg.... 

IJs-tijd

De ijssalon is weer open!

Living on the edge

                                                                                                               

Ik heb een witte jas! Jawel, een witte! I Like! 

O ja, en ik heb 2 kleine kinderen.

Op het schoolplein kreeg ik al van een vriendin te horen dat ik lef heb. Een witte jas! Ach ja joh, living on the edge. Het zijn kinderen, geen honden.
Maar daar ga ik geloof ik toch iets te snel voorbij aan een paar overeenkomsten... Want, zo fijn, ze hebben een zandbak op school (een hele grote ook nog). En niks zo leuk om compleet onder het zand tegen mama op te springen (doen ze anders nooit!) of rondjes om me heen rennen met smerige handen aan mijn (witte!) jas als er een vriendje achter je aan zit of je snuit in mijn (witte!) jas te wringen als je kriebel aan je (vieze) neus hebt.
Maar, ik vertik het om hem alleen aan te doen bij gelegenheden (zonder kinderen).
Living on the edge!

De zandbak

Het is weer mooi weer!! Jippie!
Nu hopen dat we én een mooi voorjaar én een mooie zomer krijgen! Of ben ik nu te veeleisend?
Een nadeel van het mooie weer is wel 'de zandbak'. Heel het jaar door moet ik al opletten bij het uitdoen van schoenen en het op de kop houden van broeken, want er kan zomaar een bak zand uitvallen door die fijne zandbak op school. Ik háát zandbakken!

Maar nu het weer officieel mooi weer is kunnen ze er thuis ook weer in. Want we hebben er zelf ook één. Onbegrijpelijk. Vind ik zelf ook. Ik denk dat het een moment van verstandsverbijstering was toen ik er mee instemde. Het argument destijds was dat ze er zo leuk in spelen. Nou, dan vervelen ze zich maar een keer! Echt, 5 minuten nadat de laatste hand aan de zandbak was gelegd, had ik er al spijt van.
Heel de dag loop je te zwoegen op je huishouden en voor je goed en wel klaar bent, voel je het al weer onder je voeten knarsen. Nu vind ik het huishouden persoonlijk toch al een ondankbare (en ondergewaardeerde) taak, dus ik denk dat ik het mezelf dit voorjaar en deze zomer maar eens makkelijk maak. Gewoon af en toe een veger door het huis en me verder niet te druk maken.
Gaan jullie maar lekker in de zandbak spelen jongens! Mama heeft sabbatical!

Schreeuwen

'Iemand die niet tegen zijn kinderen schreeuwt, 

brengt gewoon niet genoeg tijd met ze door'.

Reese Witherspoon, actrice

Men's Brain Woman's Brain

Men's Brain Woman's Brain

Hier moet je even de tijd voor nemen!

Als je een klein beetje zelfreflectie hebt, zul je moeten toegeven 

dat het waar is.

Ik vind hem echt hilarisch!

Door: Mark Gungor

Bron: YouTube

Schade

De eerste vier jaar van hun leven zijn mijn kinderen eigenlijk redelijk schadevrij doorgekomen. Af en toe een krasje of een bult, maar geen noemenswaardige schades.
Tot het moment dat ze vier werden en naar school mochten. Ik was altijd in de veronderstelling dat school een redelijk veilige haven was, maar inmiddels weet ik beter (ook broeken zijn er trouwens niet veilig, want sinds ze op school zitten heb ik nog niet zo veel broeken met kapotte knieën gehad?!).
Het blijft allang niet meer alleen bij een krasje of een bult! Zodra de juf mijn richting op komt, voel ik al onheil. O oh, wat nu weer?
Er zijn heus niet altijd andere partijen bij betrokken. Soms zijn ze gewoon zelf rete onhandig (zo viel Valentijn al binnen 5 minuten na aankomst op wintersport zijn neus en voorhoofd open) en soms zijn ook wij debet aan hun verwondingen (tip: laat je vierjarig kind niet alleen naar beneden glijden op zijn slee...).
Máár school spant verreweg de kroon. Hoogtepunt tot nu toe: een gebroken elleboog.
Vandaag waren het twee grote pleisters voor Olivier. Op iedere elleboog 1. Wat er precies is gebeurd weet ik niet, maar het klinkt als 'gebotst en toen gevallen'. Maar goed dat we niet bij iedere schade een trede in onze verzekering zakken, het zou ons een hoop premie kosten...

Aan tafel

Eten met de kinderen zou een gezellig moment op de dag moeten zijn. Leuk! Lekker kneuterig met je gezin aan tafel, kletsen over de dag en lekker eten. Niet bij ons! Ten eerste: lekker vinden ze het nooit, ten tweede: kletsen en eten gaat niet samen (het blijven mannen hè!) en ten derde: dat verplicht netjes aan tafel zitten doen ze wel, maar niet van harte.
Bij ons thuis lijkt het dus meer een dagelijkse militaire oefening. Ga recht zitten, eet door, mond dicht, ga nou eens rechtzitten, ellebogen van tafel, eet nou doo-hoor, want het wordt kou-houd, ben ik jou vergeten bestek te geven? Iedere dag dezelfde riedel. Vandaag was daar geen uitzondering op. Terwijl mijn eigen bord al leeg is, hebben zij nog nauwelijks iets gegeten. De nieuwste smoes van Valentijn is dat hij moe is en naar bed wil. Ja, zodra je je bord leeg hebt, ben je de eerste! ETEN!
Vandaag maar weer eens een oude, zich reeds bewezen techniek uit mijn toverhoed getrokken. Als hij zich al bewezen heeft, waarom pas je hem niet vaker toe dan, zul je je afvragen. Tja, goede vraag, maar soms heb je er gewoon geen zin in of heb je er, om de woorden van Gerard Joling te gebruiken, geen kracht voor. Je wilt gewoon dat ze gewoon eten, zónder toverhoed.
Maar, vandaag ging het als een tierelier. De bordjes waren binnen no-time leeg.
De truc? Heel simpel: je telt tot drie en dan moet de hap in de mond zijn. Is hij er voor je bij drie bent al binnen, dan word je 'boos'. Gegarandeerd succes! Geweldig vinden ze het en bij de volgende hap haal je de twee niet eens! Daarna hoef je eigenlijk nog alleen maar adem te halen om te doen alsof je weer gaat tellen. Geloof mij, binnen een paar minuten kun je gaan afruimen.
Haleluja voor mama!

Huisvrouw van het jaar

Maandag morgen. 101 dingen te doen.
Op het schoolplein zegt een vriendin dat ze even naar de Ikea moet. 'Ga je mee?'. Ja gezellig, roep ik. Daarná denk ik pas aan al die 101 dingen die ik vandaag zou doen. Nou ja, dan vanmiddag maar in een versnelling hoger.
Als ik de kinderen tussen de middag heb opgehaald, belt een andere vriendin. Ze wil na de lunch even naar de stad: 'Ga je mee?'. Deze keer wint mijn verstand het van mijn enthousiasme, dus zeg ik heel wijselijk dat ik niet kan, want ik moet nog zoveel doen.
Niet lang nadat we hebben opgehangen, krijg ik een whatsapp'je van haar. Dat het wel gezellig is in de stad met dit mooie weer... Oké oké, ik ga mee! (ik ben zo flexibel...)
Het was gezellig (uiteraard), maar ondertussen heb ik natuurlijk nog niks gedaan. Zucht.

Ik geloof niet dat ik in aanmerking kom voor de titel huisvrouw van het jaar... Maar goed, dat kwam ik toch al niet.
Nou ja, morgen weer een dag!

Tuincentrum

Blijkbaar hebben we nu met z'n allen, na 1 mooie zonnige dag, besloten dat het officieel lente is. Het is weer langer licht, iedereen gaat weer naar buiten en iedereen lijkt vrolijker.
Dus, met zijn allen (wij dus ook) in file naar het tuincentrum. Alsof het er voor niks was! Want iedereen wil ineens zijn tuin netjes hebben, nieuwe plantjes, nieuwe tuinmeubels, nieuwe potten, die broodnodige grasmaaier aanschaffen of die heggenschaar die inderdaad bot bleek eind vorige zomer.
En dus kochten wij ook maar weer nieuwe plantjes voor buiten.
Nu maar hopen dat de nachtvorst ook snapt dat hij niet meer gewenst is, anders is alles voor niets geweest.

Tam-Tam

Lekker fris gedoucht sta ik op de badkamer.
Blijkbaar vinden mijn kinderen mijn (nog blote) billen uitermate geschikt om als tam-tam te gebruiken (overigens ging het er na verloop van tijd meer op lijken alsof ze tegen een boksbal aan het meppen waren). En een lol dat ze hadden (en ik rode billen...)!
Je gaat je dan op een gegeven moment toch afvragen waarom we eigenlijk zoveel speelgoed hebben?

De 'M'

Op school staat de letter 'M' centraal. 
Aan de kinderen de taak te bedenken wat er allemaal met de M begint:
Mama, Muis, Maan, Motor én Mc Donoh-oh-oh-oooohlds.
Neeeeh, maak je over mijn kinderen maar geen zorgen, die komen er wel....

Groene vingers

Ik heb geen groene vingers. Geweldig als je ze hebt. Mijn moeder had ze, maar ik heb ze duidelijk niet van haar geërfd.
Maar ik probeer het steeds weer. De aanhouder wint toch? Toch niet vrees ik. Want iedere keer wordt me  weer pijnlijk duidelijk dat ik geen groene vingers heb. Wéér geld weggegooid. Zodra ik nieuwe planten in huis heb ben ik helemaal blij. Helemaal leuk. En die ene plant staat precies zo mooi als ik het vooraf bedacht had. Maar, na een paar weken, zie ik ze alweer aftakelen.
Ik heb 1 pot met een paar planten en die heb ik inmiddels al jaren?! Ik vergeet ze steevast water te geven (gewoon omdat ik niet gewend ben dat planten zo lang leven bij mij), maar iedere keer krabbelen ze weer stoer overeind zodra ik ze water heb gegeven. Kanjers!
Maar de rest van wat ik in huis haal? Dus neem ik vandaag maar weer afscheid van een paar planten.
Het lijkt wel een complot!

Kinderen

Kinderen, zodra ze kunnen praten,

zetten ze je voor schut.

Johan Cruijff

Tweede leg

2007

Ik heb het nooit zo begrepen. Mensen die nog aan een 'tweede leg' beginnen. Die, als de kinderen al lang en breed naar school gaan, de tropenjaren eindelijk voorbij zijn en (je af en toe het idee krijgt dat) het eindelijk wat makkelijker wordt (want dat is eigenlijk helemaal niet zo, want dan komt er wel weer iets anders voorbij fietsen om je hoofd over te breken), nog opnieuw zwanger worden (bewust?!).
Ik heb het nooit begrepen.
Tenminste niet in de tijd dat ik zelf nog volop in de tropen verbleef... En dan komt dat moment dat de kinderen naar school gaan en je het wat rustiger krijgt (op zorggebied dan, want de nieuwe taak als politieagent en PA vergt opnieuw errug veel energie!). Dan zie je ineens foto's in je huis hangen van je kinderen en krijg je ineens zomaar heimwee? Want, waar was ik de afgelopen jaren toen zij klein waren? Ja, ik was er wel, ik heb me er af en toe op mijn tandvlees door heen gesleept (want ik had niet de mazzel dat mijn kinderen al met een paar weken doorsliepen en mijn jongste heeft het slapen niet uitgevonden, dus overdag een paar uurtjes rust kon ik ook wel op mijn buik schrijven). Wat nou 'roze wolk'?
Maar als ik nu die lieve koppies op die foto's zie lijkt het wel of ik het allemaal gemist heb! Al die mooie, tedere, schattige, grappige, liefdevolle momenten.
En ineens begrijp ik het! Ineens begrijp ik waarom vrouwen aan een 'tweede leg' beginnen! Om bewust te genieten van al die prachtige momenten die je de eerste keer allemaal hebt gemist!

Lentekriebels

De zon schijnt volop, het kwik probeert zich heel langzaam omhoog te werken, het zelfs echt lekker buiten en ik krijg de lentekriebels!
Ik wil ontwaken uit mijn winterslaap, mijn 'hol' opruimen en naar buiten! Zomerkleren aan, zonnebril op en bloemetjes in huis halen! Er ontketent zich een bescheiden wervelwind in mij, want ik wil opruimen! Ik wil een opgeruimd, leeg huis. Alles wat overbodig is, waar ik me aan stoor (bij voorkeur hetgeen niet van mij is) gaat het huis uit. Daarna is de tuin de klos. Eerst vlieg ik door de voortuin en pak daarna de achtertuin ook nog even snel mee (nog iets voor op mijn wensenlijstje: een tuinman). De blaren staan op mijn handen, máár het begin is gemaakt.
Laat dat kwik maar stijgen! Ik ben er klaar voor!

En bedankt...

Op school hebben ze de verkeersweek achter de rug. Nu hebben we die vorig jaar ook al meegemaakt, dus kan ik uit ervaring meedelen dat we er ook nog niet van af zijn...
Ieder bord dat we tegen komen wordt beschreven, benoemd en uitgelegd. Zelfs al we gewoon thuis zijn, gaat het er over en wordt er in ieder tijdschrift of krant gezocht naar verkeersborden of worden ze getekend. Hartstikke goed natuurlijk, want niks fijner als ze iets van de verkeersregels snappen. Alleen duurt dit soort dingen altijd tot in de treuren.
Nu wil het geval dat we een spelletje hebben dat over de verkeersregels gaat. Dat was ik al lang en breed vergeten (of misschien had ik het verdrongen), maar papa blijkbaar niet.
'Goh jongens, weten jullie dat we daar een spelletje van hebben'. Die scoorde punten! Tenminste, bij de kinderen... Want 'morgen' mochten ze dat spelletje doen. En bedankt papa! Want drie keer raden wie dat spelletje met ze mag gaan zitten doen? Juist ja, ik en ik vind spelletjes doen helemaal niet leuk!
Ik denk dat ze vandaag iets langer op mogen blijven. Tot papa thuis komt....

Meisjes & Vrouwen

Je hebt meisjes en vrouwen.

Deze laatste categorie wordt door Valentijn (4) omschreven als :

 'grote-mensen-meisjes'

Eigen bedrijf

Als je een eigen bedrijf hebt, dan moet je dingen die je niet leuk vindt of waar je niet goed in bent, uitbesteden aan mensen die juist dat soort dingen wél leuk vinden of er goed in zijn. Dan kun jij je bezighouden met de dingen waar je hart ligt en waar je het beste in bent. Dat zeggen ze.

Daaraan moest ik net even denken toen ik stond te strijken. Want als CEO van mijn eigen toko (ons huishouden...), moet ik dan in dat kader denk ik toch eens op zoek naar iemand die voor mij wil strijken (en wassen, en poetsen, en koken, en boodschappen wil doen.... O en alsjeblieft ook te pas en te onpas op de kinderen wil passen). Dan kan ik doen wat ik het leukste vind en waar ik het allerbeste in ben....
Anyone?

Opvoeden

'Opvoeden is net zoiets als nachtvissen: 

je gooit in de gewenste richting wat hengels uit, 

maar of ze happen weet je pas veel later'

Bron: Daphne Deckers

Paastak

Onze 'paastak'

Afgelopen vrijdag waren de kinderen, voor de verandering weer eens vrij. Je zou er bijna een baan in het onderwijs voor overwegen zo vaak dat die kinderen vrij zijn (hoewel ik dat soort uitspraken momenteel, met al die stakingen, misschien beter voor me kan houden in de buurt van de juf).

Dus heb ik geroepen dat we dan vrijdag wel de paastak zouden kunnen maken. Pas daarna, stom, eerst denken, dan pas doen natuurlijk, ben ik in de agenda gaan kijken wanneer het eigenlijk precies Pasen is. Hmm, over 4 weken pas. Dat duurt eigenlijk nog best lang.

Nou ja, als ik niks zeg, denken ze er misschien niet aan.

Want, je kunt dingen 100 keer zeggen en dan nog een keer 100 en dan nóg lijken ze voor het eerst te horen. Héél frustrerend vind ik dat. 

De vrijdag brak aan en ik bedacht me dat ik alles wat maar enigzins met Pasen in relatie kon worden gebracht zou proberen te vermijden. Ik heb er eigenlijk helemaal geen moeite voor hoeven doen.... Het was nog geen 9 uur of ze vroegen al wanneer we de paastak gingen maken. Arrggghh! Waarom onthouden jullie het nou niet als ik zeg dat je de deur achter je gat dicht moet doen of dat je je handen moet wassen als je van de wc afkomt of ... nou ja ik kan úren doorgaan. Nee, als je ze iets belooft dat in hun straatje past, dan weten ze het nog wel (en dat wat ik tig keer zeg, weten ze ook echt nog wel, maar wíllen ze gewoon niet weten, gewoon om mij te pesten volgens mij).
Dit jaar dus extra lang plezier van onze paastak....

Wie de bal kaatst...

  

Wie de bal kaatst, kan hem terug verwachten. Toch? Yep!

Heel de dag, met name in de wintertijd, riep ik achter mijn mannen aan: 'Deur dicht!'. Want steeds als er iemand de kamer verliet, kwam er toch een sloot koude lucht binnen! En aangezien ik in de categorie 'koukleumen' val, beviel me dat niks. 

Alleen werd mijn manvolk op den duur gek van mij (en ikzelf eigenlijk ook wel), dus dat probleem hebben we opgelost met een simpele, onopvallende, deurdranger. Wat een rust.

Alleen, boven niet, dus aan de orde van de dag is nog altijd: 'deur dicht!'. Vooral op de badkamer, want daar is het zo lekker warm en dat wil ik graag zo houden.

Vroeger bij ons thuis riepen mijn ouders nog wel eens 'ben jij in de kerk geboren?' als mijn zus en ik weer eens een deur open lieten staan. 

En, het bloed gaat waar het niet kruipen kan, dus riep ik vorige week tegen Olivier: 'ben jij in de kerk geboren?'. Nee toch mama, in het ziekenhuis toch? Ja schat, in het ziekenhuis, maar dat zeiden opa en oma altijd tegen ons als wij een deur open lieten staan. O....

Maar, je moet uitkijken wat je roept tegen kinderen, want wie de bal kaatst....

Want, toen liet ik bij het verlaten van die lekker warme badkamer namelijk zelf de deur openstaan. En tja, alsof ze er op gewacht hadden (waarvan ik ze overigens ook serieus verdenk!):  'mama, ben jij in de kerk geboren?'.

Vooral Olivier vindt het geweldig om naar mijn hoofd te slingeren, dus die ligt volgens mij gewoon op de loer in de hoop mij te kunnen betrappen. De smiecht!

Eindelijk...

Eindelijk is het vandaag zover!

Papa deed(!) aan hardlopen en Olivier wilde mee. Met zijn verjaardag (in december...) heeft hij zijn felbegeerde hardloopschoenen gekregen. En nu, na ruim 3 maanden bijna dagelijks naar zijn schoenen te hebben gekeken of ze thuis aan te hebben gedaan, is het dan eindelijk zover.

Al heel de week had hij het over niks anders, de nachtjes werden afgeteld, zijn schoenen stonden al klaar naast zijn bed en vanmorgen voor dag en dauw was hij natuurlijk al wakker van de spanning (wat niet door iedereen in huis werd gewaardeerd...)!  

En dan zijn ze weg. Het is zondag en net 8 uur geweest! Pff, wat een tijdstip om te gaan hardlopen!

Ik ben benieuwd! Benieuwd of de activiteit voldoet aan de verwachting (en of papa na zoveel maanden niet meer te hebben hardgelopen, morgen nog uit zijn bed komt...).

Succes mannen!

Nooit geambieerd

Ik ben geen horeca-typje.
Ik ging, tot mijn vaders ergernis, nooit op stap. Ik had geen groot sociaal leven (als ik eerlijk ben had ik eigenlijk helemáál geen sociaal leven), ik dronk niet (en nog nauwelijks) en uit eten gaan vond ik ook al niet leuk omdat ik niks lustte.
Kroegen bezocht ik dus alleen om mijn vriendje en zus na het oppassen op te halen en verder wilde ik er zo snel mogelijk weg (verschrikkelijk die rook -destijds nog de normaalste zaak-, die als kippen op elkaar gepakte mensen en muziek die je per direct knallende koppijn bezorgt en zo hard staat dat je jezelf niet eens hoort denken). Het moge duidelijk zijn; de kroeg was niet zo mijn ding (en hoewel het misschien zielig klinkt, ik vond het prima -maar ik moet toegeven dat het, terwijl ik het zo schrijf, wel een beetje heel erg sneu klinkt als je zo saai bent op die leeftijd...).

Maar goed, de horeca heeft zijn bestaansrecht dus bepaald niet aan mij te danken! Een baan in de horeca heb ik dan ook nooit geambieerd.
En toch, terwijl ik er niet voor gestudeerd heb, er niet om gevraagd heb, er niet naar gesolliciteerd heb, lijkt mijn dagdagelijkse functie, in een huishouden met 2 kinderen, verdacht veel op die van een serveerster (ook op die van politieagent en PA overigens....).

Ergens is er dus toch echt iets goed mis gegaan. Maar waar?

Slechte eters

Mijn kinderen zijn slechte eters. Zo ongeveer het eerste dat ze me vragen zodra ze uit school komen is 'mama, wat eten we vanavond'. En het antwoord kan ik wel raden, want is iedere keer hetzelfde: 'hè jak, dat lusten wij niet'. Vooral ook dat 'dat lusten wij niet'. Ze zijn het niet vaak met elkaar eens, maar op dit terrein lijken ze het echt standaard roerend met elkaar eens te zijn.

Echt kwalijk nemen kan ik het ze niet. Ze zijn namelijk erfelijk belast. Ik ben zelf namelijk ook altijd een heel slechte eter geweest. Aardappels (zo veel mogelijk) en groente. Dat lustte ik. Alles wat daar niet op leek, hoefde ik niet. Uit eten gaan was een ramp. Vreselijk vond ik dat, want niks dat op de kaart stond, lustte ik. Het kindermenu, dat lustte ik wel, maar als je op een gegeven moment de twintig gepasseerd bent, is dat best gênant.

Mijn zus sprak op ons huwelijk dan ook de wens uit dat mijn kinderen wraak namens mijn moeder zouden nemen en het mij net zo moeilijk zouden maken op eetgebied als dat ik het mijn moeder hebt gemaakt (sorry mam!).
En daar waar ik er maar moeilijk in lijk te slagen mijn kinderen mijn, altijd liefdevol bedoelde, adviezen te laten opvolgen, slaagt mijn zus hierin met glans! Thanks sis!

Ik moet toegeven, ik ben nog steeds niet de beste eter, maar het is een wereld van verschil met vroeger. Uit eten gaan vind ik inmiddels leuk (hoewel ik verrassingsmenu's steevast mijd, want je weet maar nooit) en dus houd ik hoop voor mijn jongens. Komt met hun ook vast ooit wel goed.

Succes

Succes valt af te lezen 

aan de mate van vreugde die we ervaren.

Poep

Ik snap het dat mensen een hond (of een ander huisdier) hebben. Echt, dat begrijp ik. Sommige zijn ook best leuk (hoewel mijn kinderen er steevast niks van moeten hebben).
En de honden neem ik in deze ook niks kwalijk, maar waar ik wel schijtziek (letterlijk) van word, is die hondenpoep op de stoep. Echt serieus: gadver!
En waarom? Waarom midden op de stoep? Waarom ruim je dat niet op? Geen leuk werk, nee dat snap ik (één van de redenen waarom ik geen hond hoef), maar laat ze dan op de daarvoor bedoelde plaatsen uit! (Of zet hem anders voor je eigen deur!)
Onze buurt heeft (helaas) een hondenuitlaatplaats en -route en echt, geloof me, meer dan genoeg ruimte om met je hond te wandelen en hem zijn behoefte daar te laten doen.
Waarom dan toch op de stoep?!?!

Binnenkort is het landelijke opruimdag, waar we van een buurtgenoot al een bericht en uitnodiging voor ontvingen. Persoonlijk vind ik dit een mooie gelegenheid voor de hondenbezitters om onze straat en stoep weer eens poepvrij te maken en op te frissen (zodat we er weer met goed fatsoen kunnen lopen, de kinderen weer 'gewoon' achterwaarts kunnen huppelen en zorgeloos kunnen vallen)!

34

    

Nee, niet mijn leeftijd....

Nee, het gaat over Diptyque 34. Ik was, na jaren hetzelfde te hebben gebruikt, weer eens toe aan een nieuw parfum. Alleen, ik vind dat zóóóó moeilijk! Bovendien word ik instant depressief als ik een parfumerie binnenstap. Leuk hoor al die flesjes, potjes en make-upjes, maar ik kan er niks mee. Laat me los in een kledingzaak en ik weet me wel raad, maar een parfumerie... Ik had al eerder een halve middag in een parfumerie rondgehangen, maar zoals meestal het geval, met mijn geld nog op zak, weer rechtsomkeert gemaakt (dit is dus ook het enige soort winkel waar Joep mij met een gerust hart én creditcard naar toe laat gaan). Ze snappen me ook nooit volgens mij (of luisteren simpelweg niet, dat kan ook). Want terwijl ik zeg dat ik niet van die frisse bloemengeuren houd (ik vind ze naar wc spray ruiken), komen ze daar toch steevast mee aanzetten (alsof je in een bruidszaak zegt dat je géén kant wilt en ze je vervolgens een jurk overladen met kant laten zien?!). Snap ik niet. Nee dus! Geen frisse bloemengeuren! Maar goed, dus nog steeds geen parfum! Waarom wil ik eigenlijk een nieuwe geur? Wat doe ik mezelf (en het winkelpersoneel) aan? Tja, lastig uit te leggen, maar ik wil gewoon weer eens wat anders. Die ik heb past even niet meer zo goed bij me.

Tot ik op het schoolplein een moeder sprak en die rook me toch lekker?! Díe moest ik ook hebben!

Dus, op naar de winkel met twee kids in mijn kielzog (want als mama iets in haar kop heeft...) . Leuke winkel, kei leuk mens die me hielp, de kinderen mochten de halve tent afbreken, dus wat wil je als klant nog meer. Heerlijk! Zoals gebruikelijk twijfelde ik weer. Ter vergelijking van alles geprobeerd, maar uiteindelijk toch het pand verlaten met de geur waar ik voor kwam: Diptyque 34. 

Thuis bleef ik maar aan het flesje ruiken. Lekker? Toch? Ja, lekker! Ja echt? Hm, weet niet. Nog een keer. Ja lekker! Toch? Benieuwd als ik hem morgen op doe.

En toen brak de verwachtingsvolle nieuwe dag aan. Klaar voor de dag, dus kom maar op met nummertje 34!

Bah! Bah! Bah! Heel de dag heb ik mezelf geroken! Heel de dag was ik me bewust van die geur! En die geur past helemaal niet bij mijn huid! Natuurlijk zo'n wijsheid zo oud als de weg naar Rome; wat de een kan dragen, kan de ander niet per definitie ook dragen vanwege de zuurgraad van je huid. Ja joh, is me bekend. Ik was ook al niet overtuigd in de winkel en tja, dan moet ik het dus eigenlijk gewoon ook niet doen. Dat weet ik (eigenlijk) ook wel. Dom dom dom.

Dus, 1 keer gebruikt, staat ze nu gewoon in het doosje werkeloos te staan.... 

Eeuwig zonde natuurlijk. Vind ik ook. Dus als je fan bent, of er één kent, ik heb een nieuwe fles staan!

Spijt

Het zijn van die ochtenden...
Je ziet je zoon op het schoolplein iets doen en reageert. Een beetje fel... Een beetje té fel, want hij heeft tenslotte niemand vermoord.
Ik kan de laatste dagen echt zo enorm uit mijn plaat gaan. Op het moment zelf lijk ik mezelf compleet niet in de hand te hebben, met als gevolg dat ik over de flos ben en zoonlief (natuurlijk) ook. Helemaal verdrietig verstopt hij zich in mijn jas.
Al op de terugweg naar huis denk ik 'moest dat nou zo?'. Nee, misschien niet. Misschien ook voor alle partijen béter van niet.
Op de terugweg heb ik dus al spijt en zou ik het liefst omdraaien en weer richting school gaan om mijn zoon in mijn armen te nemen en te knuffelen. Sorry schat.

En ik neem me, wederom, voor om wat minder heftig te reageren en wat meer geduld te hebben in het vervolg.
Opvoeden makkelijk? Hell no!

Een cadeautje

The past is History,

the future is a Mistery

 

this moment is a Gift, 

that's why it's called the Present

Appeltjesgroen

'Jij hebt het lekker makkelijk, want jij hebt jongens. Die trekken gewoon aan wat jij klaar legt'.

Ja duh, dat had je gedacht! Mooi niet dus. Olivier was twee toen hij het al niet met mijn kledingkeuze voor die dag eens was.

Vanmorgen was het Valentijn die het niet eens was met wat ik had klaargelegd. En aangezien het net half 7 was, ik eigenlijk nog helemaal niet toe was aan een nieuwe dag, laat staan aan een discussie, zei ik dat hij dan zelf maar kleren moest pakken. Alleen is hij niet hetzelfde als Olivier... Die weet namelijk verrassend leuke combi's te maken (ja zorgelijk, ik weet het), maar Valentijn daarentegen trekt aan wat hij leuk vindt. En dat past niet per definitie bij elkaar.... Dus enigszins voor joker liep hij wel.

Maar, op school zullen ze toch vast wel snappen dat hij zijn kleren zelf heeft uitgezocht?!

Alleen, uiteindelijk ben ik natuurlijk zelf keihard debet aan het feit dat hij voor joker liep, want wie koopt er nou appeltjesgroene sokken (dé finishing touch waarmee hij zijn outfit vol trots 'af -stylde')?

Gouwe ouwe

We hebben er hier thuis maar weer eens een gouwe ouwe ingegooid:

'wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet'.

Valentijn's versie:

'wat jij niet wilt, wil een ander ook niet'

Dussss....

Voorjaar

Ik ben moe! Zo vreselijk moe! Zodra de dag 's morgens dreigt te beginnen, denk ik al aan het moment dat ik 's avonds weer naar bed mag. Ik wil namelijk slapen. Alleen maar slapen. 

Waardoor ik zo moe ben? Beats me! Ik weet het niet. Maar vervelend is het wel. Ik kan namelijk niks hebben, ik kan mijn ogen nauwelijks openhouden, ik vind de kinderen nóg eerder dan normaal druk en ik vind ze nóg irritanter dan normaal. 

Voorjaarsmoeheid? Hm, dat vind ik wat te makkelijk. Tekort aan vitamine D, zoals laatst iemand opperde? Nou, als ik een weekje zonvakantie op recept kan krijgen, houd ik me aanbevolen! 

Ik verlang in ieder geval naar de zon, naar warmte, naar zomerjurkjes, naar de openslaande deuren open gooien, naar een terrasje (lekker mensen kijken), naar mijn slippers! Maar ja, wie niet?

Laat de lente maar komen!

Geclaimd

Ik had gedacht dat dat vooral bij meiden zo ging, maar blijkbaar maakt dat helemaal niets uit...

Zodra ze 's ochtends allebei bij ons in bed liggen, weet ik eigenlijk al hoe laat het is. Als alleen Olivier of alleen Valentijn bij ons ligt, krijg ik nog wel een klein beetje rust (als ik mazzel heb). Maar zodra ze er allebei liggen begint het spel. Ze willen allebei naast mij liggen, maar eigenlijk willen ze niet dat de ander óók naast me ligt.
Vooral Valentijn spant de kroon. Zodra ik het in mijn hoofd haal om naar Olivier te draaien (gewoon omdat ik dan lekkerder lig), begint het protest en voel ik zijn armpje al over mijn hoofd gaan om me aan mijn gezicht om te draaien. Zodra ik dan toegeef, want ik wil tenslotte nog even zonder gepiep en gezeur slapen (zover mogelijk), claimt meneer me door frontaal boven op me te gaan liggen waarbij hij zijn broer stiekem een slinkse trap verkoopt.
Het liefst wil hij dan dat we met onze gezichten tegen elkaar aanliggen, met als gevolg dat de zuurstoftoevoer voor mij echt minimaal is. Echt comfortabel lig ik dan natuurlijk al lang niet meer. En mijn hoop nog even te kunnen slapen, had ik eigenlijk zodra ik een van de twee hoorde, al overboord kunnen zetten....
En Joep? Die heeft zich bij de eerste tekenen van een kind in bed al handig omgedraaid en slaapt nog wél even lekker rustig verder (als hij er überhaupt al iets van meekrijgt). Mazzelaar!


P.S. Eigenlijk vind ik stiekem natuurlijk niks fijner dan dat die twee kleine lijfjes tegen me aan liggen!

Jouw wereld

Jouw wereld blijft hetzelfde, niet omdat ze echt zo is, 

maar omdat jij steeds dezelfde keuzes blijft maken.

Bron: prikbord op het toilet bij mijn zus

Passie

Wat kan ik? Wat wil ik? Wat vind ik leuk?

Vragen waar iedereen, zo lijkt het, in mijn directe omgeving mee worstelt.

Definitie van een passie:

“Een ware passie is iets waar je gepassioneerd van bent, iets wat je graag doet en waar je talent voor hebt. Een ware passie komt recht uit de ziel, uit het hart.”

Iedereen heeft een passie

Ieder persoon heeft op zijn minst één passie in zijn leven, zelfs als ze deze zelf nog niet ontdekt hebben. Mijn ervaring is wat wanneer je leeft vanuit je passie alles wat je doet je veel gemakkelijker af gaat. Je geniet van wat je doet, je bent in “flow”. Het is alsof het universum je een duwtje in de rug geeft met iedere stap die je zet. Mensen die van hun passie hun beroep gemaakt hebben zijn over het algemeen heel gelukkige mensen.

Verrassend, veel mensen weten niet wat hun passie is of hebben hier nog nooit over nagedacht. En, als resultaat, zitten vast(geroest) in hun leven. Wat ze op dit moment doen vinden ze niet leuk en blijven, misschien, aan een baan hangen alleen maar voor het geld. Mijn persoonlijke mening is dat niemand er beter van wordt als je vasthoudt aan een baan die je niet leuk vind. Als je niet gepassioneerd bent van wat je doet is de kans erg groot dat je er ook niet goed in bent. Je haat misschien wat je doet en de mensen om je heen doe je hier geen plezier mee.

Hoe ontdek ik mijn passie?

Hoe ontdek je dan je passie? Het vinden van je passie is makkelijker dan je misschien in eerste instantie denkt. Als je er open voor staat en opmerkzaam bent, geeft het leven heel veel subtiele (en minder subtiele) signalen cadeau. Maar het is wel jouw taak deze op te merken en er iets mee te doen. In het algemeen gelden de volgende regels:

De dingen waar je gepassioneerd van bent gaan gemakkelijk, met plezier en voldoening. Het geeft je energie. Alles waar je niet goed in bent, veroorzaakt stress en weerstand. Ze kosten je energie.

Ontdek je passie

Als je jouw passie wilt vinden moet je deze signalen leren herkennen. Hieronder vind je een aantal vragen die je kunnen helpen met het ontdekken van je ware passie:

• Zijn er dingen waar je goed in bent? Hoe voelt het wanneer je ze doet? Gaan ze je gemakkelijk af?
• In welke vakken was je goed op school? Welke vakken gingen met gemak? Moest je hard studeren?
• Heb je hobby’s? Heb je er wel eens aan gedacht om hiervan je beroep te maken? Is dit mogelijk? En welke stappen moet je hiervoor zetten?
• Welke mensen inspireren je? Wat is hun beroep? Zou je dit ook willen doen?
• Werk je graag in een team of werk je liever alleen?
• Hoe zou het zijn als je een eigen bedrijf begint?
• Wil je iets compleet anders doen? Is het mogelijk om jezelf om te scholen?

Het is raadzaam wat tijd voor jezelf te nemen om bovenstaande vragen te overdenken. Een natuurlijke omgeving kan hierbij helpen je gedachten te ordenen en je te verbinden met je innerlijk; je authentieke zelf. Een wandeling door het bos of langs het strand kan zeer verhelderend zijn.

Misschien kun je er iets mee?

(ik ga er in ieder geval eens mee aan de slag)

Gemengde gevoelens

Al tijden weet ik dat ik, na 10 jaar trouwe dienst, afscheid moet gaan nemen van Jil (Sander red.). Ze zit onder de vlekken, de handvatten zijn niet meer je dat en ja, na 10 jaar mag het ook wel een keer. Toch?
Al tijden kijk ik er naar uit, maar ik vond er maar geen. Een goede, leuke nieuwe tas (en stiekem wil ik eigenlijk ook geen andere, want ik ben nogal aan Jil verknocht).
Maar ineens, na een gezellige lange lunch met een vriendin, liep ik er tegenaan.
En hoewel ik zo blij ben als een kind, heb ik gemengde gevoelens en heb ik hem toch nog niet uitgepakt en in gebruik genomen.
Terwijl ik met nieuwe kleding altijd uren voor de spiegel kan draaien, combi's maken, nog een keer die andere combi proberen, het weghangen en weer te voorschijn halen om nóg een keer te kijken, voel ik me nu bijna schuldig. Want ik ken mezelf. Als ik eenmaal een tas in gebruik heb, kijk ik niet meer om naar voorgaande trouwe dieners.
Dus, ik laat hem nog heel even ingepakt...

Goed ziek van....

Vandaag kwamen de moeders van Olivier's klas op de koffie. Gezellig! Heel de tent vol met kleppende koffiedrinkende moeders die je normaal op het schoolplein wel ziet, maar echt spreken doe je ze eigenlijk niet.

En wat doe je als je visite krijgt? Precies, je zorgt dat je toilet schoon is. En omdat ik niet wil dat mijn net schoongemaakt toilet nog gebruikt wordt voor iedereen komt, doe ik dat nog even snel op de valreep.

Fout! Want op de valreep betekent in mijn geval gehaast en met een product waar ik toch al bang voor ben gebeuren er (dan dus) ongelukken. Zo ook vanmorgen.

Terwijl manlief in de woonkamer zit te telefoneren gooi ik 'effe' wat chloor in het toilet. Tenminste, dat was de bedoeling. De helft wat voor ín het toilet was bedacht komt op mijn net nieuwe suède, niet goedkoopste, laarzen terecht! 

Alsof ik op de hielen werd gezeten door een woeste menigte ben ik de keuken in gestormd (met grote verbazing nagekeken door Joep). Laarzen onder de kraan, schuursponsje er voorzichtig over (want suède), als een gek even snel gegoogled (maar daar werd ik niet vrolijk van, want het vonnis bij de woorden 'chloor op suède' was meedogenloos: kansloos!), suèdeborsteltje er bij. Echt alles wat in me opkwam heb ik geprobeerd, want ik móest ze redden.

Gék werd ik! Ik heb met dingen gegooid, tegen dingen geschopt, gevloekt, tegen en met dingen geslagen, ik kon wel huilen (en dat heb ik eerlijk gezegd ook gedaan)!

Joep was inmiddels klaar met telefoneren en is het huis uit gevlucht om zijn leven zeker te stellen (en om de koffie te halen die ik vergeten was -logisch, als je mensen op de koffie krijgt...-). 

Na er lang omheen te hebben gedraaid, want ik was er echt goed ziek van, heb ik net eindelijk toch even naar mijn laars gekeken. Zucht... Zal ik ze nog kunnen dragen? De tijd zal het leren.

Nog even een waarschuwing voor de mensen met smetvrees die bij ons langs willen komen: je bent van harte welkom, maar onze toiletten worden per heden niet meer met chloor schoongemaakt, want die heeft per direct een ander onderkomen gekregen....de prullenbak!

Voortaan moeten ze (toilet en gasten) genoegen nemen met een gewone toiletreiniger.

Dwarspieper

Je kent ze vast wel: kinderen...
Op een gegeven moment krijg je ze en op een zeker moment vraag je je af: waarom? En vooral: wat moet ik er mee?
Kindjes vanmiddag uit school gehaald en meteen al een aanvaring met de jongste telg. Die kan zó vreselijk dwars doen! Geen idee waarom hij dan ineens out of the blue zo doet en geen idee wat ik daar mee aan moet (Olivier lijkt qua karakter meer op mij, sorry schat, dus zijn reacties snap ik beter -hoewel dat overigens ook geen garantie is om te weten hoe er mee om te gaan...-).
Vraag je iets, reageert hij gewoon niet. 'Huh wat, zijn er hier nog meer mensen dan?' Zo vreselijk irritant!
Soms zou ik willen dat ik behang had!

Af en toe overweeg ik Jo Jo in te schakelen. Ooit gezien? Zo'n flinke dame (niet lullen maar poetsen) die wel eens even orde op zaken in je gezinsleven komt stellen. Je even in een paar dagen een snelcursus opvoedkunde komt bijbrengen zodat een paar losgeslagen projectielen (in een meestal compleet sfeerloos huis) weer in het gareel komen. Fantastisch vind ik dat om te zien! Ten eerste vind ik het écht bewonderenswaardig dat mensen zich, voor miljoenen kijkers, zó kwetsbaar durven opstellen (voor ik mezelf toch zo publiekelijk te schande zou zetten...maar dank je wel), ten tweede vind ik het echt heel erg leerzaam en ten derde maakt het me weer even dolgelukkig met mijn kids. Zo ontspoord zijn mijn kids toch blijkbaar nog niet.
Een hele geruststelling! Vooral ook omdat hij nu bij me op schoot is gekropen en me bezaait met kusjes. Zucht, wat is het, eigenlijk, toch een lekker ding!

Beurs

Vandaag op de beurs Tuinidee in de Brabanthallen gestaan. Een vriend geholpen die daar een stand heeft.
Al direct bij opening, om 10.00 uur, stroomde de mensen binnen.
En laat ik het zo zeggen, ik haalde de gemiddelde leeftijd flink naar beneden....

www.maatkussens.nl


Evaluatie: het was bepaald geen inspiratiebeurs op mode- en kapselgebied....